Γεια σας, φίλοι! Καλή εβδομάδα σ' όλους και καλό καλοκαίρι! Χθες είχα τα γενέθλιά μου και σας κερνάω σήμερα, γιατί το Σ/Κ έλειπα εκτός Αθηνών. Ελπίζω η τούρτα μου να φτάσει για όλους εσάς που με παρακολουθούσατε από τον Οκτώβριο του 2008, που ξεκίνησα ως blogger με την πρώτη ανάρτησή μου, σ’ αυτό εδώ το blog.
Tότε, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως μετά από 3 χρόνια θα δημιουργούσα και ένα web-magazino. Βλέπετε, το να ασχολούμαι τόσο πολύ με την δημιουργία νέων blogs και το να ψάχνω ποια θα ήταν η επόμενη ανάρτησή μου, καθημερινά – ξεπερνώντας τις 1.500 αναρτήσεις και στα 3 blogs – με έκανε να συνειδητοποιήσω πως αυτό θα ήθελα να το κάνω συνέχεια, αλλά όχι μόνο για μεράκι. Συνδιάζοντας το και με τα επαγγελματικά μου και ομαδικά. Εννοείται, πως εκεί δεν γράφω μόνη μου, αλλά έχω και παρέα και αυτό είναι και το καλύτερο για μένα. Η ομαδική προσπάθεια για το στήσιμο ενός ηλεκτρονικού περιοδικού ποικίλης ύλης, που θα αφορά κυρίως γυναίκες, αλλά και άνδρες.
Όπως και να έχει, με τον καιρό διαπίστωσα πως κανείς blogger δεν ενδιαφέρεται για το τι γράφει κάποιο site (ή τουλάχιστον το δικό μου). Δεν σας κρύβω, πως απογοητεύτηκα λίγο, γιατί οι 469 bloggers που με παρακολουθούσαν εδώ, έγιναν 5-6 μετρημένοι στα δάχτυλα στο lifestyle magazino μου,
www.Shell-Land.gr.
Ευτυχώς, εκεί κέρδισα άλλους τόσους επισκέπτες, άγνωστους σε μένα, που κάθε μέρα η πλειοψηφία τους είναι νέοι επισκέπτες. Όμως, δεν σας κρύβω πως εσείς και η επικοινωνία που είχαμε, μου λείπετε αρκετές φορές. Για καλή μου τύχη, έκανα και καλές φιλίες (οι εξαιρετικές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και άλλες τόσες είναι οι έχθρες…λογικό και αναμενόμενο!), εκ των οποίων επαφές μου με bloggers δημιούργησαν τις 2 καλύτερες φίλες μου – που προστέθηκαν στις λιγοστές γυναίκες φίλες μου εκτός blogging. Ο τελικός απολογισμός από την εμπειρία μου ως blogger είναι θετική, όπως καθετί στη μέχρι τώρα ζωή μου, άλλωστε. Γιατί σε κάθε επέτειο γενεθλίων μας, οφείλουμε να κάνουμε μια “απογραφή” της μέχρι τώρα πορείας μας στη ζωή και έναν ισολογισμό για όσα κερδίσαμε και χάσαμε κατά τη διάρκεια της ζωής μέχρι σήμερα. Και εγώ είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους – Δόξα τω Θεώ! – γιατί έχεις απίστευτα περισσότερα κέρδη, απ’ ότι ζημίες.
Έχοντας μπει στην δεκαετία των 40, εδώ και καιρό, διαπιστώνω πως είμαι καλύτερα από ποτέ και ψυχολογικά και σωματικά, αλλά κυρίως πνευματικά ( αν εξαιρέσουμε τη μικρή αναμενόμενη σωματική φθορά φυσικά και τα σημάδια που αφήνει – ευτυχώς τα διορθώνω με τις κρέμες μου!…και τα
αντιγηραντικά συμπληρώματα διατροφής μου, προς το παρόν και βλέπουμε και πλαστικό στην πορεία… γιατί όχι;!; )
Σαν επίλογο δεν θέλω να σας ευχαριστήσω για την όμορφη παρέα που μοιραστήκαμε τόσα χρόνια και τις μοναδικές στιγμές που μου χαρίσατε μέχρι σήμερα. Πάντα θα είμαι ευγνώμων σε κάθε ένα σας ξεχωριστά, γιατί ακόμη και οι ατυχής στιγμές - που δυστυχώς υπάρχουν σε κάθε είδους σχέσεις – είναι αυτές που με έκαναν αυτή που είμαι και με γέμισαν με εμπειρίες πολύτιμες για το διάβα της ζωής μου. Με ασπίδωσαν, συνηθίζω να λέω, γιατί μ’ αυτές με έμαθα πιο καλά και έχω πιο καλά εφόδια στη πορεία μου στο μέλλον, για την συναναστροφή μου με τους άλλους.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους!!! Ελπίζω να σας αρέσει η τούρτα μου, αν και λίγο καθυστερημένη.
Καλή τύχη σ’ όλους σας και στην Ελλάδα μας. Ας είμαστε όλοι στο Σύνταγμα, μέχρι να αλλάξει κάτι…
Υ.Γ. Διαπίστωση – Σημείωση:
Aπό καιρό τώρα, είχα αφαιρέσει από το fb την ημερομηνία γενεθλίων μου. Σήμερα, διαπίστωσα πως χθες μόνο 2-3 φίλοι με θυμήθηκαν.
Πόσο διαφορετικά ήταν τα παλιότερα χρόνια, που επικοινωνούσαμε (βάζω και μένα μέσα!) στις γιορτές χωρίς υπενθύμιση στο κινητό και στο fb. Ξαφνικά οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, αφεθήκαμε στην επικοινωνία μέσω του facebook. Που είναι κείνα τα καλά χρόνια που θυμόμαστε τις γιορτές και τα γενέθλια από μόνοι μας και τηλεφωνούσαμε, αν όχι επισκεφτόμαστε τους φίλους μας; Τώρα ευχόμαστε για γενέθλια, γάμο, βαφτίσια, γιορτές και χαρές μ’ ένα σχόλιο στο τοίχο και ένα sms το πολύ. Θα μου πείτε πως είναι και η οικονομική κρίση και σκεφτόμαστε τις επισκέψεις… Δεν συμφωνώ, αλλά το δέχομαι. Κρίμα, που πια είμαστε όλοι στην κοσμάρα μας - όπως αφήσαμε να μας καταντήσουν. Επιτέλους, ξυπνάμε αργά, αλλά σταθερά... Το ελπίζω, γιατί είμαι φύση και θέση αισιόδοξη και σκέφτομαι πως το dna του Έλληνα είναι μοναδικό!
