Τούτη δω η ζωή, ξεκινάει με τη γέννηση και τελειώνει με το θάνατο. Η διαφορά μεταξύ τους, είναι ότι η γέννηση είναι χαρά και συνάμα ευλογία, ενώ ο θάνατος είναι λύπη και αποχωρισμός. Όσο και να το απεύχεσαι, κάποτε φτάνει η στιγμή που χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο που αγαπάς πολύ και τότε η καρδιά σου γεμίζει θλίψη και πόνο. Πολλές φορές, ακούμε να λέγεται, «πόσων χρόνων ήταν;». Άραγε, τι σημασία έχει η ηλικία όταν χάνεις τον άνθρωπό σου; Ίσως και να έχει, γιατί δυστυχώς, φεύγουν και πολλοί νέοι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή τους. Από την άλλη πλευρά όμως, οι δικοί σου άνθρωποι δεν είναι αυτοί που θα σου λείπουν πάντα, ακόμα και αν ήταν πολύ γερασμένοι; Και αυτό, γιατί ήταν εκείνοι που μας χάρισαν την ίδια την ύπαρξη μας και ταυτόχρονα μας έδωσαν τα εφόδια και τη δύναμη, ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη ζωή. Αυτοί που μας έμαθαν να κάνουμε κουράγιο, που μας έδωσαν ένα χέρι βοηθείας ώστε να φτάσουμε να γίνουμε, αυτό που είμαστε τώρα - καλό ή όχι… δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα. Αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα είναι η αγάπη και το είναι που μας χάρισαν απλόχερα!
Η αλήθεια είναι ότι εγώ που σας τα λέω αυτά, δεν έχω χάσει και λίγους… Γιαγιάδες, παππούδες, νονό, αγαπημένο θείο και θεία, τον πιο αγαπημένο μου φίλο… Μεγάλος ο πόνος, αλλά και παντοτινός ο θησαυρός των αναμνήσεων μου από κείνους. Μέχρι πριν λίγο καιρό, πίστευα ότι ο θάνατος ενός νέου πονά πολύ περισσότερο - και ακόμη το πιστεύω κατά βάθος - αλλά σήμερα, το βλέπω λίγο πιο διαφορετικά. Τι εννοώ; Ότι αν κάποιος από μας δεν είχε χάσει ένα δικό του νέο άνθρωπο (φίλο, συγγενή κτλ), τότε με τον πρώτο θάνατο που θα προκύψει στην οικογένεια του, σε πολύ δικά του πρόσωπα, θα συγκλονιστεί. Όσο και να το περιμένεις, είναι αλλιώς όταν έρθει εκείνη η ώρα. Συνεπώς, για μένα ο θάνατος πονά, ούτως ή άλλως και όσα χρόνια και αν περάσουν μέχρι να έρθει στην οικογένειά σου, θα είναι το ίδιο οδυνηρός, δυστυχώς…
Από την άλλη ξέρω πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με την σκιά του θανάτου… αφού είναι το μόνο σίγουρο για όλους μας από την στιγμή της γέννησής μας. Συμβαίνουν τόσα γύρω μας, χάνονται τόσα νέα παιδιά, τόσες αρρώστιες βασανίζουν αγαπημένους μας και δυστυχώς, παντού παραφυλά ο πόνος του θανάτου. Ίσως οφείλεται στο ότι εγώ χρειάστηκε να παίζω κρυφτό μαζί του και εξοικειώθηκα κάπως… τρόπος του λέγειν. Με αφορμή την απώλεια του πατέρα μου, θα ήθελα να σας δώσω τις ακόλουθες συμβουλές, που είναι γραμμένες με πολύ αγάπη και συμπόνια για κείνους που πόνεσαν και πονούν από την απώλεια δικών τους, αλλά και σ’ αυτούς που κάποια μέρα, θα έρθει η στιγμή που θα χάσουν κάποιον δικό τους.
Σας προτρέπω να μην χάνετε καμία ευκαιρία για να βρεθείτε με τους δικούς σας, μικρούς ή μεγάλους, φίλους και συγγενείς. Η ζωή είναι μικρή, μα έχει πολλές μικρές όμορφες στιγμές, που είναι κρίμα να τις αφήνουμε να χαθούν εξαιτίας της καθημερινότητας μας και το άγχους από την δουλειά ή το τρέξιμο για τις υποχρεώσεις μας. Να επιδιώκετε να μοιράζεστε μαζί τους στιγμές μοναδικές, που μετέπειτα… θα είναι και αυτές που θα σας ενδυναμώνουν και ταυτόχρονα θα σας κρατούν συντροφιά, όταν θα σας λείπει εκείνος που χάσατε. Ας γεμίζουμε την ζωή όλων γύρω μας μ’ όμορφες στιγμές, με χαρά και γέλιο και πολλά χαμόγελα! Η ζωή περνά και χάνεται. Στην διάρκειά της συναντάμε και πολλά βάσανα, μα δυστυχώς, στο αντίο που λέμε στους δικούς μας ανθρώπους, μας συντροφεύει και μεγάλος πόνος… Οπότε ας μην αφήνουμε την καθημερινότητά μας να περνάει όντως ανούσια και να μην αφήνει όμορφες αναμνήσεις. Ας γεμίσουμε τη ζωή μας με πολύ αγάπη και πολλές μικρές στιγμές ευτυχίας… Το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι σ’ αυτό το σημείο, αλλά μόνο η έμφαση πιστεύω θα μας δώσει το μέγεθος της σπουδαιότητας αυτής της διαπίστωσης.
Συγχωρέστε με, αν σας κούρασα και σας μελαγχόλησα και κυρίως αν οι σκέψεις δεν είχαν και πολύ συνοχή, μα είναι η αλήθεια που ζω αυτή την στιγμή… Δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα κι αλίμονο μας αν δεν το καταλάβουμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται…
Γλεντήστε…, χαρείτε…, αγαπήστε…, χαμογελάστε !!! Είναι μεταδοτικό :)
Υ.Γ. Μπαμπάκα μου, θα σ’ αγαπώ πάντα! Η μαντόνα σου…
