Welcome to Shell-Land!

Όπως ανοίγουν τα κοχύλια στην άμμο, έτσι και γω, αποζητώ να παίρνω το φως των δικών σας ματιών...

Όσο ζω, θα ονειρεύομαι και με τίποτα δεν με ξυπνάω. Όσο υπάρχω, στη θάλασσα θα συνεχίζω να βουτάω

και σαν δελφίνι να κολυμπάω, ψηλά θα πετάω και τα κοχύλια μου στη θάλασσα θα φυλάω. ©

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Το Knowhow του Διαλογισμού

Nina Simone - Feeling Good

Είναι

Η ύπαρξη. Η έννοια του «υπάρχω», «ζω». Ό,τι είναι σε θέση να πράττει, να σκέφτεται, να συναισθάνεται, να μιλά και να έχει κώδικες επικοινωνίας με το περιβάλλον. Η κατανόησή του πολυπλοκοποιείται με τις ποικίλες εκφάνσεις της ζωής, όπως αυτή εκδηλώνεται. Εδώ υπεισέρχεται και μια συστάδα διαφορών, που πηγάζουν από την πολυδιάστατη μορφή της ζωής. Το Είναι περιλαμβάνει όλα εκείνα που γνωστοποιούν σ’ εμάς την ποιότητά μας, (καλή και κακή). Το αποτέλεσμα τους συνοψίζεται αποφασιστικά στη διαβίωση, που καθορίζεται από την ποιότητά μας και την εξελίσσει προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο χειρισμός του Είναι συνιστά μια τεραστίων εξυφάνσεων Τέχνη, που απαιτείται για τους χειρισμούς μιας ποιοτικά ολοκληρωμένης ζωής, για την κατανόηση των κοσμικών νόμων που διέπουν τη ζωή, για την κατανόηση του Απόλυτου και του Σχετικού, για την αιώνια και υπέρτατη πραγματικότητα, για τον τρόπο λειτουργίας του νου, για την επαφή με το Είναι και για τα αποτελέσματα από την επαφή με αυτό το Ίδιο.

Σχετικό

Πεδίο μεταβολών και χρόνου. Πολυδιάστατο και αντικείμενο αντίληψης από υπάρξεις που λειτουργούν με καθορισμένους τρόπους νοητικής λειτουργίας. Ολόκληρο το (κατανοητό και ακατανόητο) περιβάλλον, που διέπεται από ιδιότητες, που απαιτούν χειρισμούς, μετά από μελέτη τους, για τις υπάρξεις που είναι σε θέση να αντιληφτούν τις ιδιότητες αυτές, ή να τις αντιμετωπίσουν ενστικτωδώς, εφόσον το επιτρέπει το ένστικτο. Στο Σχετικό τίποτε δεν λειτουργεί ποτέ ταυτόχρονα. Το Σχετικό Πεδίο ξεδιπλώνει τις ιδιότητές του στα έμβια μέσω του νου και του ενστίκτου. Ο νους επεξεργάζεται πληροφορίες, που είναι όσα, μέσω των αισθήσεων σε συμβατικό επίπεδο, αναλύει, στο βαθμό των δυνατοτήτων του, ανάλογα με την ποιότητά του, η οποία εξαρτιέται από το επίπεδό του, (το τελευταίο εξαρτιέται από τη συνολική πορεία της Ψυχής που φέρει η έμβια ύπαρξη). Το ένστικτο διαθέτει πληροφορίες, που «κουβαλάει» από το Απόλυτο και χειρίζεται στη διαβίωση μια ύπαρξη, από τις οποίες σχεδόν όλες είναι μη επεξεργάσιμες από το νου, ο οποίος τις επεξεργάζεται τόσο ορθότερα, όσο πιο πολλές «βουτιές» εκπαιδεύεται να πραγματοποιεί στα πιο εκλεπτυσμένα επίπεδα συνειδητότητας. Στο Σχετικό τα πάντα είναι διασκευασμένα για να λειτουργούν με ιδιότητες ως και τελείως ξένες με το Απόλυτο. Είναι τόσο πιο ασύμβατες με το Απόλυτο, όσο πιο μακριά λειτουργούν από Αυτό. Σκεφτείτε το Σχετικό σαν ένα μπαλόνι, μέσα στο οποίο λειτουργούν όλα τα συστατικά του και κινούνται αδιάκοπα, όπως οι φυσαλίδες μέσα στο ταραγμένο νερό. Η κίνησή τους είναι αδιάκοπη και πολύπλοκη. Καθορίζεται από συσχετισμούς μεταβλητούς, που πρακτικά εμποδίζουν τη σκέψη, (οπότε και τις σχετικές ενέργειες), για άμεσα (μη χρονοβόρα) αποτελέσματα. Στο Σχετικό τα πράγματα εναλλάσσονται και αλλοιώνονται ανάλογα τις «λανθασμένες» ενέργειες της συνείδησης. Θεωρητικά είναι τόσο πιο λανθασμένες, (με την έννοια του ότι το επιθυμητό είναι να βρεθεί τρόπος η έμβια ύπαρξη να βγει κάποτε έξω από το μπαλόνι), όσο περισσότερο συντείνουν οι χειρισμοί μιας ύπαρξης να ξεδιαλύνει τις πορείες που απαιτούνται, για να πλησιάσει στα εσωτερικά τοιχώματα του «μπαλονιού». Τα τοιχώματα αυτά χωρίζουν το Σχετικό από το Απόλυτο. Όλες οι έμβιες υπάρξεις έχουν την τάση να φύγουν από το Σχετικό στο Απόλυτο. Οι πολύπλοκες διαδικασίες μέσα στο Σχετικό τις κάνουν να παρεκκλίνουν, (συνειδητά, επειδή μόνο το Σχετικό συνειδητοποιούν, όπως το αγαπημένο τους σπίτι, ενώ το Απόλυτο απλά το υποψιάζονται και το επιθυμούν σαν απελευθερωτή τους από το περιοριστικό Σχετικό, -επειδή ενστικτωδώς γνωρίζουν την τέλεια απεριοριστική ελευθερία του Απόλυτου, από το οποίο και προέρχονται, ακριβώς όπως γίνεται π.χ. με το γενετήσιο ένστικτο). Στο Σχετικό τα έμβια νομίζουν. Στο Απόλυτο βιώνουν. Γι’ αυτό, στο Σχετικό, το βίωμα, (σαν στοιχείο του Απόλυτου), έχει μεγαλύτερη αξία από την απλή σκέψη (το νομίζειν). Στο Απόλυτο η σκέψη είναι ανύπαρκτη. Μια ύπαρξη που πλησιάζει στα «τοιχώματα» του Σχετικού, που το χωρίζουν από το Απόλυτο, το «κατορθώνει» μετά από πολύ δυναμικό αγώνα, πολύχρονο, (ο χρόνος λειτουργεί μόνο μέσα στο Σχετικό), έχει φτάσει εκεί κυρίως επειδή έχει μάθει να ελίσσεται έντεχνα και έμπειρα ανάμεσα στις ποιότητες του Σχετικού και έχει εκπαιδευτεί να χειρίζεται τις τεχνοτροπίες που απαιτούν τα «μονοπάτια» προς τα τοιχώματα του μπαλονιού… Κάποια «στιγμή» θα κατορθώσει να αγγίξει, να «ξύσει με τα νύχια της» τα τοιχώματα και να διεισδύσει με κόπο και λαχτάρα, «κουνώντας πόδια και χέρια, για να περάσει, παραμερίζοντας το τοίχωμα», από το Σχετικό στο Απόλυτο. Η κίνηση αυτή είναι κυριολεκτικά συγκίνηση. Επειδή γίνεται μαζί (συν) με τη πολύ ισχυρή σ’ αυτήν τη φάση της πορείας μιας ύπαρξης, συμμετοχή του Ασυνείδητου, που ωθεί αποφασιστικά πια την ύπαρξη να απελευθερωθεί και να διαφύγει από το φθαρτό και φθοροποιό Σχετικό. Το συναίσθημα της συγκίνησης από εκεί προέρχεται. Και γι’ αυτό προκαλεί κλάμα. Το κλάμα οφείλεται στα καταχωρημένα στο Ασυνείδητο, (το πληροφοριακό / καταχωρητικό πεδίο του Απόλυτου, το δανεισμένο στο Σχετικό, που περιέχει τις πληροφορίες για το Απόλυτο, ώστε να είναι λανθανόντως επεξεργάσιμες από το Συνειδητό), πληροφοριακά στοιχεία σχετικά με τις αιτίες που έχουν εγκλωβίσει τόσο ισχυρά τα έμβια μέσα στο επινοημένο Σχετικό, (δεν θα πούμε περισσότερα εδώ γι’ αυτήν την επινόηση και από πού προέρχεται). Θα πούμε μόνο πως το κλάμα από συγκίνηση ενέχει λύπη που απομακρύνεται από χαρά που επέρχεται. Ενώ το κλάμα από δυστυχία ενέχει χαρά που απομακρύνεται από λύπη που επέρχεται. Μην μπερδεύετε αυτά τα δύο! Είναι μεταξύ τους άσχετα και υπάρχει ουσιαστική αιτία γι’ αυτό, εξαιτίας της οποίας είναι ο κόσμος διασκευασμένος όπως εμφανίζεται.

Απόλυτο

Πεδίο χωρίς μεταβολές, οπότε και χωρίς χρόνο. Αδιάστατο και αντικείμενο μη αντιληπτό από υπάρξεις που λειτουργούν με καθορισμένους τρόπους νοητικής λειτουργίας. Για τη λογική των υπάρξεων του Σχετικού το Απόλυτο «αντίκειται», δηλ. αποτελεί αντικείμενο της δικής τους λογικής, αλλά αυτό είναι απλά ένας δικός τους κώδικας περιγραφής «αντικειμένου λογικού», το οποίο ποτέ δεν λειτουργεί μέσα στο Σχετικό Πεδίο. Επειδή δεν υπόκειται, αλλά μόνο διάκειται, δεν υποβάλλεται και δεν επιβάλλεται. Δεν ενεργεί και δεν απεργεί. Δεν εδράζεται και δεν εδράζει. Οι υπάρξεις του Σχετικού νιώθουν πως το Απόλυτο «ένεστι», (υπάρχει μέσα στη συνείδησή τους, δηλ. στη βαθιά, απόμακρη από τη σχετική γνώση τους), αλλά πολύ δύσκολα ως καθόλου αποκωδικοποιείται. Το Σχετικό δυσκολεύεται να αντιληφθεί την υπόσταση του Απόλυτου, επειδή δυσκολεύεται να αντιληφθεί οτιδήποτε δεν υφίσταται, δεν υπόκειται, δεν υπάγεται, δεν υπεισέρχεται, δεν είναι υπό. Επειδή οι υπάρξεις του Σχετικού έχουν «γαλουχηθεί», έχουν διασκευαστεί, αλλά όχι δημιουργηθεί να υπόκεινται, δυσκολεύονται να αποχωριστούν το σύστημα των εξαρτήσεων, αλλά «πιστεύουν» σε μια δύναμη εξάρτησης… Που να τους ελευθερώσει τη συνείδηση από τις ενσυνείδητες εξαρτήσεις. Το Απόλυτο είναι πρόσφορο για αυτό, αλλά αφιλόξενο όσο δεν γίνονται αντιληπτές οι ιδιότητές του, (κι ας μην υπάρχουν… οι υπάρξεις του Σχετικού ιδιοτητοποιούν ό,τι δεν αντιλαμβάνονται απόλυτα, για να μπορούν να μπουσουλήσουν προς τα εκεί… και δεν είναι κακό). Το Απόλυτο είναι πολύ ήσυχο για να περιγραφτεί με πολλές λεπτομέρειες και γι’ αυτό αντί να περιγράφεται είναι καλύτερα να παρατηρείται… Όποτε είναι, (έστω και ελάχιστα), εφικτό, κάτω από ειδικές συνθήκες λειτουργίας του νου, ώστε να επιτυγχάνεται η υπέρβαση. Όποτε γίνεται αυτό, συνοδεύεται από «φαινόμενα υπέρβασης», όπως είναι οι διαχρονικές πληροφορίες. Και επειδή αυτό γίνεται έξω και μακριά από το συνειδητό πεδίο, είναι αδύνατο να επιτευχθεί με τη σκέψη.

image

Η ταινία του Ψάλτη της δεκαετίας του 80 βγαίνει αληθινή και πάλι…


Τι κρίμα να υπάρχει εκμετάλλευση της συμπόνιας μας; Έτσι δυστυχώς, μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά…

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Το «έθνος των αθώων» του Πάσχου Μανδραβέλη

Εδώ που φτάσαμε, πρέπει να αρχίσουμε να συμφωνούμε σε μερικά πράγματα.

Πρώτον: το σύνθημα «δεν είναι η κρίση ΜΑΣ, είναι η κρίση ΤΟΥΣ», είναι οι συνήθεις αριστερές ανοησίες. Η κρίση είναι όλων ΜΑΣ.

Δεύτερον: οι ευθύνες δεν είναι ισομερείς. Ούτε μεταξύ πολιτών και πολιτικών, ούτε μεταξύ των πολιτών, ούτε καν μεταξύ των πολιτικών.

Τρίτον: στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν και αθώοι. Γι’ αυτό το χάλι, όλοι κουβαλάμε κάποιο μερίδιο ευθύνης. Αντί να το μεταθέτουμε, καλά είναι να διδαχθούμε απ’ αυτό και να αλλάξουμε. Διότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, είναι να αφήσουμε αυτή την κρίση να πάει χαμένη και να συνεχίσουμε τα ίδια, από πολύ χαμηλότερο επίπεδο. Αυτό, εξάλλου, δεν κάναμε τόσα χρόνια, όταν οι μικρές κρίσεις σε κάθε τομέα της χώρας προανήγγελλαν τη μεγάλη;

πασχος
Tο παραπάνω είναι ένα μικρό απόσπασμα, από το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη, που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Καθημερινή. Αφορά σε προσωπικές σκέψεις και απόψεις του δημοσιογράφου, συγγραφέα και πρώην συναδέλφου μου, για τις ευθύνες που έχουμε όλοι για το τέλμα του δημόσιου βίου στην Ελλάδα σήμερα.

Με τον Πάσχο, έτυχε να συνεργαστούμε, πριν από χρόνια, αφού και οι δύο εργαζόμασταν στην ίδια ημερησία εφημερίδα. Από την πρώτη στιγμή κέρδισε την εκτίμησή μου, με το ήθος του, αλλά και τις γνώσεις του. Μπορεί να μην είμαστε φίλοι, αλλά σίγουρα τον γνώρισα αρκετά, ώστε να μπορέσω να διακρίνω την ποιότητά του. Για να διαβάσετε, όλο το άρθρο του, πατήστε εδώ.

Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα την άποψή σας για το θέμα. Ίσως εγώ να μην μπορώ να είμαι ο πλέον αντικειμενική κριτής του άρθρου, αλλά νομίζω πως κρύβει μεγάλες αλήθειες. Πριν από λίγο, διάβασα σ’ ένα άλλο blog, μια ανάρτηση - καταγγελία για την απόψεις του Πάσχου σ’ αυτό το άρθρο και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, τον σχετικό μ’ αυτό προβληματισμό μου.

Εσείς τι νομίζετε; Είμαστε όλοι… άμοιροι ευθυνών ή νομίζετε πως η παγκόσμια οικονομική κρίση, βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Ελλάδα, λόγω του ωχαδερφισμού του Νεο-Έλληνα και του βολέματος που τον χαρακτηρίζει; Ανυπομονώ να δω τις δικές απόψεις…

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Έτσι Λειτουργεί Το Σύμπαν...

profile_header

The official video of the group

OK Go

is made to promote the new album "Of the Blue Colour of the Sky"।

The video was filmed in a two story warehouse, in the Echo Park neighborhood of Los Angeles, CA. Watch below the 4 Making off videos of "This Too Shall Pass" the Rube Goldberg Machine Version:

#1 in a series of 4

#2 in a series of 4

#3 in a series of 4

#4 in a series of 4

And now, have a look at the amazing official video “This Too Shall Pass” by OK Go.

Ηλιαχτίδα – Τάνια Τσανακλίδου

To υπέροχο αυτό τραγούδι, που γράφτηκε για τις ανάγκες της τηλεοπτικής σειράς Βεντέτα του Mega, ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου, σε μουσική Κωστή Ζευγαδέλλη και στίχους Γιώργου Κορδέλα.


Χάθηκα ξανά σε λαβυρίνθους
κι έχασα καιρό να σ’ αναζητώ άμοιρη ψυχή μου,
έχασα καιρό άμοιρη ψυχή μου.
Θεέ μου πως ποθώ μιαν ηλιαχτίδα, ταίρι φωτεινό
να’ χω φυλαχτό σε ηλιόλουστη πατρίδα
σε ταξίδι μυστικό με ουράνια πυξίδα
.
Θέλω να σε βρω να σου ζητήσω μια πνοή,
θέλω να ντυθώ του έρωτά σου τη μορφή,
θέλω να χαρώ μαζί σου την ανατολή,
φως μου ακριβό, αχ μη σπαταληθείς ανώφελα…
Σβήνω και ξεχνώ τα περασμένα,
ένα πρωϊνό όλα θα είναι αλλιώς
τα κομμάτια μου ενωμένα,
θα έχω δρόμο ανοιχτό και στο πάλι μου εσένα.
Θέλω να σε βρω να σου ζητήσω μια πνοή,
θέλω να ντυθώ του έρωτά σου τη μορφή,
θέλω να χαρώ μαζί σου την ανατολή,
φως μου ακριβό αχ μη σπαταληθείς ανώφελα…

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Γοργόνα

Ήταν το πρώτο σου φιλί, που πήρα δαγκωμένο
μια ψύχρα αμέσως μ' έλουσε και ήταν φανερό
απ' τα ειπωμένα τίποτα δε θα 'ταν τελεγμένο,
παρά μια γνώση πως πολύ βαθιά θα πικραθώ.
Στόλισες την απόφαση με λεκτικά κοράλλια
με το σπαθί που φύλαγες για τους Σαρακηνούς.
Μια σπάνια μου κούρσεψες Κινέζικη βεντάλια
κοντά σε ψυχική εμπλοκή νάζια σου έκανε ο νους.








Λυσσάει η γοργόνα στ' ανοιχτά, την ώρα που μ' αρνιέσαι
μόλις της εμηνύσανε πως έχω προδοθεί
Σκορπάει της μοίρας τα στοιχειά, ανέφελη για να' σαι
και φεύγει σε δυο παστρικά νερά να βυθιστεί...

Χαράζει ουρά στο πέλαγο, τ' ανείπωτα μια λύπη
για εκείνους που έτσι άπονη σ' αγάπησαν
έφτιαξα ένα επικό για σένα παραμύθι
να 'χω σε πρώτη ζήτηση να τους διηγηθώ

Λυσσάει η γοργόνα στ' ανοιχτά, την ώρα που μ' αρνιέσαι
μόλις της εμηνύσανε πως έχω προδοθεί
Σκορπάει της μοίρας τα στοιχειά, ανέφελη για να 'σαι
και φεύγει σε δυο παστρικά νερά να βυθιστεί...

Ήταν το πρώτο σου φιλί, που πήρα δαγκωμένο...
κι είχα μια γνώση, πως πολύ...βαθιά θα πικραθώ"

Σας αρέσει το νέο στολίδι μου;

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Καλή εβδομάδα ωραία Ελένη!


Πριν από λίγο, έλαβα ένα υπέροχο μήνυμα από την φίλη blogger Eλένη – J’ Adore les Shells, μαζί με την παραπάνω όμορφη ευχητήρια εικόνα και ένα όμορφο μήνυμα. Ειλικρινά, κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθω πως είμαι τυχερή που έγινα blogger, γιατί έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους.

Ήδη μέχρι σήμερα, έχω κάνει κάποιες φιλίες με bloggers που ταιριάξαμε. Όμως, το απρόσμενα όμορφο με την γλυκιά “χειρονομία” της Ελένης, είναι ότι παρότι με την ωραία Ελένη, δεν έχουμε συναντηθεί ακόμη, εκείνη ήδη με αντιμετωπίζει καλύτερα και από φίλη. Την ευχαριστώ πολύ, όπως και όλους εσάς που είστε κοντά μου, πέρα από τα τυπικά…

Ελένη μου, είσαι καταπληκτική… όπως πολύ άλλοι φίλοι bloggers, απλά απόψε, ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω εσένα. Ευχαριστώ γι’ αυτό που είσαι και για ότι μου έχεις προσφέρει μέχρι σήμερα. Έχεις τις ευχές μου για μία υπέροχη εβδομάδα, γεμάτη χαμόγελα και εκπλήξεις.

Πολλά κοχυλένια φιλιά και καλή εβδομάδα σ' όλους!!

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Γυναίκα vs Άνδρας... σαν σε παλιό λεύκωμα!


Σήμερα, είπα να χαμογελάσουμε παρέα και όχι μόνον! Σκέφτηκα να σας ζητήσω να σχολιάσουμε παρέα, τις σχέσεις των δύο φύλων. Για μένα, αυτό είναι το ωραίο στο blogging. Μου θυμίζει τα παλιά λευκώματα, που πάντα με μάγευαν, γιατί μας έδιναν ερεθίσματα και νέους, πιο δημιουργικούς τρόπους επικοινωνίας.

Οπότε, αναμένω τα σχόλια σας και ελπίζω να είναι και πικάντικα! ;)
Kαλή σας μέρα. Σας εύχομαι ένα σούπερ Σ/Κ!

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Am I living my True Divine Purpose?

oldTarot_01
"Whatever you do, or dream you can, begin it.
Boldness has genius and power and magic in it"
~ Johann Wolfgang Von Goethe








Τον τελευταίο καιρό, διανύω μία μεταβατική φάση, που μοιάζει λίγο με την όψη του ορίζοντα την ώρα της ανατολής. Το περίεργο είναι ότι αυτή η εικόνα, πολύ εύκολα θα μπορούσε να μεταμορφωθεί και σε μία αντίθετη κατάσταση… τη δύση. Και στις δύο περιπτώσεις, στο βάθος του ορίζοντα, διακρίνεται ένα ροδαλό χρώμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει, πως πάντα ξέρουμε, περί τίνος πρόκειται. chmehl-J_bxiSgFu1U-imageΕπειδή λοιπόν, βρίσκομαι στο στάδιο της μετάβασης, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έρχεται, η πολυπόθητη ανατολή, της νέας μου ζωής. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι μου χρωστάω να το επιδιώξω με νύχια και με δόντια, ώστε να γίνει η υπέροχη και συναρπαστική ανατολή μου!
Όταν κάτι φεύγει από την ζωή μας, μεταμορφωνόμαστε. Μέχρι σήμερα έβλεπα να συμβαίνουν αλλαγές, στην προσωπική και στην επαγγελματική μου ζωή και εγώ έμενα θεατής, αντί να αντιδρώ. Ενώ είχα πάντα μέσα μου, μια απίστευτη δύναμη, έμενα παθητική και θεατής της ίδιας μου της ζωής. Ίσως, γιατί πιθανότατα αρνιόμουν να αποδεχτώ την ανάγκη για ένα καινούργιο ξεκίνημα και είχα προσκολληθεί σ’ αυτά που θεωρούσα δεδομένα… Είπα λοιπόν, μέσα μου: - Τι κάνεις Μαρία; Αν δεν κάνεις κάτι, σύντομα, θα βαλτώσεις και πάλι.
Έχω και ένα φιλαράκι, που “έγραψε πολλά ένσημα”, προσπαθώντας να με κινητοποιήσει και τώρα πια, δεν έχω παρά να πάρω μπρος. Με ξεμπροστιάζω, για να ξυπνήσω από το λήθαργο του βολέματος. Όλα θέλουν το χρόνο τους, μα τι είναι τελικά ο χρόνος; Δεν υπάρχει χρόνος… Δημιούργημα του ανθρώπου είναι για να διευκολύνεται η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει κανένα από τα επί μέρους τμήματά του. Αν αναρωτηθούμε πότε παύει να υπάρχει η παρούσα στιγμή, οποιαδήποτε πιθανή απάντηση εμπεριέχει αντίφαση: όχι στο παρόν, γιατί όσο υπάρχει, υπάρχει. Ούτε στο μέλλον, στην επόμενη στιγμή, γιατί στο συνεχές δεν υπάρχει επόμενη στιγμή. Αλλά, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την παρούσα στιγμή ως διαρκώς υπάρχουσα, γιατί τότε, όσα συνέβησαν πριν από 10.000 χρόνια υπάρχουν ταυτόχρονα μ’ όσα συμβαίνουν στο παρόν. Όλοι μας λοιπόν, συνηθίσαμε τον ομογενοποιημένο χρόνο του ρολογιού μας, αυτόν που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, γιατί αυτός μας εξυπηρετεί και κάνει πιο εύκολες τις δοσοληψίες και τις συναλλαγές μας.
Έτσι, είπα να το φιλοσοφήσω και διαπίστωσα ότι ο κάθε είδους θάνατος είναι μια διαδικασία άρρηκτα συνδεδεμένη με την γέννηση και την φθορά. Μόνο κάποιος, που έχει τη δυνατότητα να φιλοσοφήσει το θάνατο, βλέπει τη ζωή του σαν μια γραμμική πορεία, που αρκετές φορές φτάνει σε τέλματα και αναγεννιέται από την στάχτη της. Φυσικά, από μας εξαρτάται το αν θα νεκρώσουμε, μένοντας άπραγοι, ή αν θα συνεχίσουμε αλλάζοντας κατεύθυνση ή παίρνοντας εντελώς διαφορετικό δρόμο.
Αυτό που είναι σίγουρο για μένα, είναι ότι η ζωή μας είναι ένα ταξίδι, χωρίς γυρισμό. Και σε παλιότερες αναρτήσεις μου, είχα αναφέρει πως βλέπω τη ζωή μου ως ένα ταξίδι με τραίνο. Μπορεί σ΄αυτό το ταξίδι να υπάρχουν αρκετές στάσεις και μέσα στο τραίνο της ζωής μας να εναλλάσσονται οι συνταξιδιώτες μας, αλλά είναι βέβαιο πως δεν έχουμε άλλη επιλογή, από το να συνεχίσουμε τη διαδρομή. Βέβαια, δεν υπάρχει επιστροφή στο ταξίδι μας, παρά μόνο στάσεις και το ταξίδι δεν τελειώνει σε κάποιο σταθμό.
Σε κάθε μεταίχμιο της ζωής μας, (κάθε μεγάλη στάση του τραίνου), το μόνο που υποχρεούμαστε είναι να αφήσουμε πίσω μας, όλα όσα αποτελούσαν τον παλιό μας εαυτό - πράξεις, καθημερινές συνήθειες, πιστεύω, ιδέες – ώστε να ξεκινήσουμε την καινούργια μας πορεία, με όσο το δυνατόν λιγότερο φορτίο. Φυσικά, είναι δύσκολο να πετάξουμε τον παλιό μας εαυτό και όλα αυτά που πιστέψαμε και προσπαθήσαμε στη ζωή μας. Είναι πολύ λογικό, ένα τέτοιο πέρασμα να συνοδεύεται από τον πόνο, τη θλίψη και ίσως και θρήνο, για όλα αυτά που αποχωριστήκαμε. Όμως αυτό, πρέπει να μας οδηγήσει στην αποδοχή του αναπόφευκτου, τη γέννηση του καινούργιου, ώστε τελικά να πεθάνει το παλιό. Κι όχι μόνο απλά να πεθάνει, αλλά θα πρέπει τα σώματα να “αποσυντεθούν”, οι ιδεολογίες να αμφισβητηθούν, τα πιστεύω να ανατραπούν, οι πράξεις να αναθεωρηθούν. Μόνο έτσι ο θάνατος μιας παλιάς κατάστασης, μπορεί να γίνει γόνιμο έδαφος, όπου εκεί θα ανθίσει ο σπόρος της επόμενης, όπως τα άνθη που φυτρώνουν πάνω στο μνήμα μας. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα του Θανάτου, είναι το νόμισμα που θα πρέπει να πληρωθεί, ώστε να περάσουμε πάνω από μια γέφυρα, στην απέναντι πλευρά του ποταμού και να συνεχίσουμε το ταξίδι με το τραίνο μας. Δυστυχώς βέβαια, είμαστε πλάσματα που έχουν κάνει την συνήθεια μέρος της ζωής μας και μάθαμε να δενόμαστε με πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους, επειδή θεωρούσαμε, ότι θα είναι πάντα μέρος της ζωής μας, θα είναι πάντα συνταξιδιώτες μας.
Από τη στιγμή που θα “στρώσουμε” και πάλι τη ζωή μας και το ταξίδι μας θα τροχοδρομηθεί, καθετί που μας ξεβολεύει από τη ρουτίνα, θα αντιμετωπίζεται με καχυποψία και δυσανασχέτηση. Τα ωραία αγαθά, κόποις κτώνται. Επόμενο είναι, ο “Θάνατος” να αντιμετωπίζεται σαν τον μεγαλύτερο εχθρό, που απειλεί την ύπαρξη μας, αφού με το δρεπάνι του έρχεται να σαρώσει όλα αυτά με τα οποία γεμίσαμε τη ζωή μας. Παρόλα αυτά, το δρεπάνι δεν είναι όργανο τιμωρίας, αλλά όργανο που χρησιμοποιείται στο θερισμό, μια διαδικασία απαραίτητη ώστε να μαζευτεί ότι έχει πια ωριμάσει μέσα μας, κάνοντας χώρο για τη σπορά του νέου. Έτσι και η στιγμή του αποχωρισμού, είναι η στιγμή του θερισμού, όπου ότι δημιουργήσαμε στη ζωή μας, μαζεύεται και καθορίζει την πορεία μας και την ποιότητα του ταξιδιού μας. Εκεί, ίσως βρούμε το κέρας της αφθονίας γεμάτο με δώρα, αλλά ίσως το βρούμε και εντελώς άδειο. Αν ξέραμε από πριν, η ζωή μας δεν θα ήταν ένα μυστήριο, αλλά ανοιχτό βιβλίο. Το να βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας (να πηγαίνουμε κάτω…στον πυρήνα του είναι μας), όπου βυθιζόμαστε στα νερά του ασυνειδήτου και των πρωταρχικών ενστίκτων, είναι η μοναδική λύση, προκειμένου να επαναξιολογήσουμε τη ίδια μας την ύπαρξη.
Όπως είπαμε και πιο πάνω, οι καταστάσεις αυτού του είδους, δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε ευχάριστες. Συχνά, είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι κάποιος κύκλος έκλεισε οριστικά κι έτσι το να πετάξουμε από πάνω μας αυτό που έχει παλιώσει και είναι άχρηστο, είναι μια επίπονη, αλλά απαραίτητη διαδικασία. Αν αρνηθούμε να το κάνουμε μόνοι μας, ξεγελάμε τον εαυτό μας και στο τέλος θα έρθει η ίδια η ζωή, να πάρει ότι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Έτσι, ο συμβολικός αυτός “θάνατος”, δεν είναι μόνο αναπόφευκτος, αλλά και αναγκαίος. Άλλωστε, όταν κάτι δεν αλλάζει, πεθαίνει. Οπότε, αν κάποια στιγμή βρεθούμε σε μια τέτοια δύσκολη καμπή, ας δείξουμε το απαιτούμενο θάρρος, ώστε να πετάξουμε όσα μας είναι άχρηστα, κρατώντας παράλληλα, ότι εξακολουθεί να μας είναι ακόμη πολύτιμο, ώστε να χρησιμεύσει ως σπόρος, απ’ όπου θα αναβλύσει η νέα μας ζωή.
Αφιερωμένο, στο φιλαράκι που πιστεύει σε μένα ;)

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Clark Little's amazing photos of breaking waves

These incredible images of waves were taken by the number 1 photographer of surf: Clark Little.

Clark, 39 years old, grew up on the north shore of the Hawaiian island Oahu, one of the focal points for the development of big wave surfing. He has dedicated his life to producing photographs of the inside of waves, images usually reserved for only the most intrepid surfers. He is used to swim in terrifying seas and crouches on shorelines with his camera in water-housing equipment to capture rarely-seen views from inside breaking waves, also known as 'tubes'.

Inside-waves-Clark-Little-007

Clark Little trains his camera on an approaching wave at Ke Iki beach in Hawaii
Clark Little/SWNS.COM

image
Sun ... glints off wave
Clark Little/SWNS.COM


image
Sand ... in surf
Clark Little/SWNS.COM


image
Tubular ... shining
Clark Little/SWNS.COM


image
Beach ... surf crashes down
Clark Little/SWNS.COM


image
Molten ... liquid gold
Clark Little/SWNS.COM

Inside-waves-Clark-Little-006

Caramel
Clark Little/SWNS.COM


image
White ... tumultuous water
Clark Little/SWNS.COM


image
Splash ... stunning shot
Clark Little/SWNS.COM


image
Break ... wave crashes down
Clark Little/SWNS.COM


image

Beauty… water drops
Clark Little/SWNS.COM

Inside-waves-Clark-Little-008

A surfer falls from his board
Clark Little/SWNS.COM

Inside-waves-Clark-Little-005

Mohawk
Clark Little/SWNS.COM

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Όσο δυνατή και να είναι μια γυναίκα... πάντα έχει και αδυναμίες.


Καλή εβδομάδα να έχουμε
και σας εύχομαι να είστε και να αισθάνεστε sexy...
και όποιος αντέξει!

Να μία αδυναμία...


που δεν υπάρχει γυναίκα που να μπορεί να της αντισταθεί! ;)

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Σκέψου - Γιώργος Σαρρής

Απόψε με μεγάλη μου χαρά, σας παρουσιάζω ένα πολιτικό τραγούδι από την νέα δισκογραφική δουλειά του καλλιτέχνη Γιώργου Σαρρή, που είναι και η πρώτη προσωπική δουλειά.
Σήμερα, ανακάλυψα τυχαία ότι έχει δύο blogs - το Εδώ και Τώρα και το "Γιώργος Σαρρής". Εκεί μάλιστα, είδα το βιντεοκλίπ του εξαιρετικού τραγουδιού "Σκέψου". Η σύνθεση και οι στίχοι είναι δικοί του και φυσικά η ερμηνεία του, όπως πάντα είναι καταπληκτική.
Πάντα μου άρεσε η φωνή του και τα τραγούδια του. Για τους στίχους, την μουσική και την φωνή του ξεχώρισα το συγκρότημα ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ, που χρόνια τώρα ήταν το αγαπημένο μου. Ειδικά, το τραγούδι "Φύσηξε Έρωτας Βοριάς" το έχω ακούσει άπειρες φορές και είναι από τα λατρεμένα μου ζεϊμπέκικα. Το χορεύω και ταξιδεύω!
Το Σκέψου ήταν μια έκπληξη για μένα, γιατί σ' αυτό μας δείχνει, μέσα από τη δική του ματιά την σημερινή κατάσταση και μας ζητάει να προβληματιστούμε, μέσα από μια υπέροχη μελωδία. Μπράβο, Γιώργο Σαρρή!
Φυσάει ο βοριάς τρελά και βρέχει αστέρια
Τι έχεις πάθει και κατέβασες τα χέρια
Για πες μου αν χτυπάει ακόμα η καρδιά σου
Ελλάδα που σκοτώνεις έτσι τα παιδιά σου…

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Ένα ταξίδι στην Ιθάκη είναι οι σχέσεις μας

Αν ήσουν κάπου μόνος, σε κάποιο ήσυχο και ωραίο τοπίο, όπως εκείνα που φαίνονται στα pps, που λαμβάνουμε μέσω mail, μήπως θα ήταν καλύτερα; Αλλά…για πόσο; Ίσως εκεί, κατόρθωνες να αποτινάξεις όλο αυτό που δικαιολογημένα, δεν σου αρέσει εδώ. Eίναι αλήθεια ότι σχεδόν σε κανέναν δεν αρέσει πια, το εδώ… Είναι σκληρό και ψυχρό και δεν έχεις άδικο. Αλλά νομίζω, πως και τον εαυτό σου, όπως λες, δεν αγαπάς, έτσι όπως είναι. Επειδή τον νιώθεις και αδύναμο και αδικημένο από τον τρόπο, που γενικά τον αντιμετωπίζει η κοινωνία.

Όμως, με το «όποιος αγαπάει τα ζώα, αγαπάει τον εαυτό του», εννοώ ότι, μόνο σε μια κρίσιμη στιγμή, (οπότε συνηθισμένα, όλοι κάνουν το πιο εύκολο και ανώδυνο, μέσα στον πανικό τους), φαίνεται πόσο δυνατός και μεγαλόψυχος είναι κάποιος. Και αυτό, γιατί έχει αποδειχθεί πως, στις δύσκολες στιγμές, οι άνθρωποι, με την παραμικρή δυσκολία, ξεφορτώνονται ή ξεσπούν στα ζώα, επειδή τους είναι εύκολος αντίπαλος.
Και ακριβώς το ίδιο, κάνουν και με τους ανθρώπους και οτιδήποτε άλλο τους εμποδίζει και θέλουν εύκολα να ξεφορτωθούν… Η αγάπη γενικότερα, φαίνεται κυρίως στις δύσκολες στιγμές. Δείχνεις αυτοσαρκασμό, επειδή έχεις απογοητευτεί από τη γενική κοινωνική αδικία. Που διαχρονικά και μόνιμα, απλώνεται παντού. Θα έλεγα, να χτίσεις το δικό σου όμορφο κόσμο γύρω σου και να μην αφήνεις να σε μολύνει το γενικό σύνολο.

Αυτό, συνήθως γίνεται πιο αντιληπτό πως πρέπει να το κάνεις, όταν συμβαίνει να χάνεις κάτι που πολύ αγαπάς, επειδή μπορεί τότε και να νιώσεις πως αυτός που έχασες, (που μπορεί να είναι ακόμη και ένα σκυλί), έδινε ζώντας πιο πολλά για σένα από πολλούς άλλους, χωρίς μάλιστα και να ζητά τίποτε… Αυτός, πάντα μένει και αξέχαστος και «δικός». Όπως και οι πιστοί μας φίλοι τα σκυλιά. Δίνουν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Απλά μας χαρίζονται...

Τώρα όσον αφορά στην δική σου περίπτωση, το ήξερα πως έχει προβλήματα προσωπικότητας. Έχε όμως υπόψη σου, πως δεν είναι εκεί το μεγάλο πρόβλημα, αφού τέτοιας υφής προβλήματα λίγο-πολύ έχουν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι. Επειδή - όπως σου έχω ξανααναφέρει - από τις πράξεις μας, κάπου το 80% καλύπτει ο ψυχισμός και το υπόλοιπο 20% η νόηση, τα προβλήματα προσωπικότητας αμβλύνονται / οξύνονται ανάλογα με τις καταστάσεις. Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει, πως είναι πολύ σημαντικό ό,τι προκύπτει στην κρίσιμη στιγμή μας... Εκεί, που κάποιος πολύ φίλος, "μας ρίχνει απρόσμενα μια δυνατή μπουνιά ίσια στη μύτη"... Τότε βλέπουμε, πώς πραγματικά αντιδρά ο καθένας. Είναι από εκείνους που δείχνει ότι είναι ήρεμος και όλα πάνε μια χαρά και όπως τα θέλει; Χάνει την ισορροπία του και τι ακριβώς διαπιστώνεις, ότι κάνει λόγω της ανισορροπίας που έχει προκύψει;

Πρόκειται για διαγνωστικά σημεία τεράστιας σημασίας! Ένας Σαολίν, μένει σχεδόν ατάραχος και επιπρόσθετα, αποφεύγει κεραυνοβόλα το χτύπημα. Ένας ήσυχος άνθρωπος, γίνεται ως και εγκληματίας... Όπως ακριβώς, υπάρχουν διαφορές στις αντιδράσεις σε αστεία. Αποδεκτών και αστειευομένων. Το βέβαιο όμως είναι πως, κατά 80%, στην απρόσμενη κατάσταση, ο παρατηρητής αντλεί πολύ σοβαρά στοιχεία για τον παρατηρούμενο... Κάποια γνωστή μου είχε φάει πολύ ξύλο από τον πρώτο της σύζυγο, λίγους μήνες μετά το γάμο της. Το ζευγάρι χώρισε πάνω στο χρόνο. Εννοείται πως είχε παρατηρηθεί και από τους δύο κάποια αρνητική κατάσταση ενδιάμεσα. Το ζήτημα είναι ο προκαθορισμός των καταστάσεων, παρακάμπτοντας τα προσωπικά "θέλω". Το συναίσθημα αμβλύνει τη θεώρηση. Ώσπου, η κρίση κάνει καθυστερημένα την αναθεώρηση... Άφησε την υπόλοιπη, συνολική κοινωνία! Αυτή δεν αλλάζει παρά ελάχιστα, ακόμη κι όταν παραδειγματιστεί από την ανιδιοτελή θυσία κάποιου για την ίδια… Κι αυτό, ώσπου να ξεχάσει το γεγονός!... Η γνώση είναι ανάμνηση… Κι ο Κόσμος είναι ανάμνηση…

Η έκβαση μοιάζει πολύ με τον ήχο, ή και το φως: όταν και τα δύο ξεκινούν από την πηγή τους, ο αποδέκτης αντιλαμβάνεται ετεροχρονισμένα - με καθυστέρηση - το αποτέλεσμα και ενεργεί ανάλογα με το αποτέλεσμα, ενώ το σωστό, θα ήταν να ενεργούσε ανάλογα με το (προτερόχρονο) αίτιο! Σαν την αρρώστια, που εμφανίζεται με τα πρώτα συμπτώματα, αν και υπέβοσκε με το πρώτο έδρασμα του σχετικού μικροβίου...

Άλλωστε, από κάποια στιγμή και μετά - όπως συνηθισμένα συμβαίνει με τους πιο πολλούς ανθρώπους - όσο "τραβιέται" μία σχέση "διακοπτόμενη", τόσο περισσότερα προβλήματα ανακύπτουν σ' αυτήν. Η ζωή μας διδάσκει ότι "κολλάμε"... Κολλάμε σε κάθε μας σχέση και αυτό γίνεται ένας μοχλός παίδευσης. Το πιο σκόπιμο είναι να εκπαιδευόμαστε μέσα από πολλές και διαδοχικές σχέσεις. Αυτό είναι ένας κανόνας, που δεν ισχύει μόνο για τον έρωτα και το σεξ, μα για όλα! Το τελικό δέσιμο πρέπει να έρχεται μετά από πολλούς και ποικίλους κόμπους στην τριχιά... Κι όμως, οι περισσότεροι φτιάχνουν τον πρώτο τους κόμπο ναυτικό! Τεράστιο λάθος!!! Ακόμη κι ένας μοναχός στο Άγιο Όριος, ψάχνει τους κόμπους του χρόνια ολόκληρα...

Αντιμετώπιζε το "κακό", σα να είναι μια δική σου αρρώστια... Τότε θα διαπιστώσεις, πως όλα εξελίσσονται ελαφρότερα. Επειδή ο άνθρωπος τρώει από τη Γη μιαν ολόκληρη ζωή, ενώ η Γη τρώει τον άνθρωπο με μια μπουκιά, στο ενδιάμεσο είναι καλό να χαίρεται και αυτός τη ζωή! Να ξανανιώνει, τακτικά. Να αλλάζει και να αναγεννιέται. Να παίζει νέους ρόλους στο θέατρο της ζωής. Για να έχει πολλούς θεατές μέσα στο θέατρό του. Για να αλλάζει πιο πολλούς ρόλους.
"Κάθε ρόλος είναι μια αναγέννηση" λένε στη Δραματική Σχολή. Και πάντα, όταν αναπολούν την προηγούμενη παράσταση, χαμογελούν και μόνο χαρούμενες εικόνες ανιχνεύουν...

- Amius -


Σκέψεις, που κάποιος φίλος (που προτιμά να μην είναι επώνυμος),
θέλησε να μοιραστεί μαζί μας και τον ευχαριστώ πολύ, γι' αυτό.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

♥♥ Για δυο μάτια – Πέγκυ Ζήνα ♥♥

images
Για δυο μάτια, για δυο χείλη τρελάθηκα
Κι αν δεν τα δω θα πεθάνω
στον κόσμο αυτό τι να κάνω
Πάει χάθηκα
Για δυο μάτια, για δυο χείλη
παιδεύτηκα
Έχασα τα λογικά μου
Σα να ναι η πρώτη φορά μου
που ερωτεύτηκα
Ψηλά τα χέρια μου λες
με τις γλυκές σου ματιές
Κι όλες της γης οι χαρές στην αγκαλιά σου
Ένα δικό σου φιλί
Και της καρδιάς το κελί
ραγίζει σαν το γυαλί
και σπάει μπροστά σου
Για δυο μάτια για δυο χείλη τρελάθηκα
Με δυο μάτια, με δυο χείλη σώθηκα
και τώρα εσύ θα διαλέξεις
αν θα 'ρθεις να με κουρσέψεις
παραδόθηκα

Αφιερωμένο!
Στίχοι - Μουσική : Γιώργος Θεοφάνους

Φθινόπωρο – Χαρούλα Αλεξίου


Στίχοι: Χάρις Αλεξίου, Μουσική: Νίκος Αντύπας


Όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει,

όταν θ' αποδημούνε τα πουλιά,

θα φτάνει ένα αεράκι ν' αποδείξει,

τι είναι μια αγκαλιά.

Θα 'ναι Σεπτέμβρης μήνας, μπορεί κι Οκτώβρης,

θα 'σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί,

και όποιος θυμάται, πιο πολύ θα το βρεις,

όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσί.

Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες,

τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές,

τα δελφίνια όμως θα μου πουν,

όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν.

Καθώς κοιτώ να παίζεις με το κύμα,

να μου φοράς κοχύλια στα μαλλιά,

νιώθω πως δεν αργεί το πρώτο βήμα,

που σε πάει μακριά - σ' άλλη αγκαλιά.

Αύγουστος μήνας θα λέει η φωτογραφία,

μα ο Δεκέμβ
ρης θα 'ναι στην ψυχή,

και μένα που με λένε απλώς Μαρία,

θα φτιάχνω μια ιστορία από την αρχή.

Δεν υπάρχουν σύνορα, μην πεις.

Το δελφίνι το 'πε στις ακτές,

κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές,

το 'πε και στο κύμα χάθηκε,

όποιος μένει πίσω πάει, ξεχάστηκε.


Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες,

τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές,

τα δελφίνια όμως θα μου πουν,
όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν.


Λέτε οι στίχοι να είναι γραμμένοι για την Μαρία, την Κοχυλένια;
Μάλλον όχι, αλλά μου αρέσουν πολύ και τα κοχύλια και τα δελφίνια και το όνομά μου είναι Μαρία ;-)

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Προβληματισμοί της Matriga για την εκμετάλλευση της αγάπης από το ταίρι μας

Τις διαπροσωπικές μας σχέσεις:

πότε τις ζούμε, σταγόνα σταγόνα...

πότε τις ρουφάμε, μέχρι το μεδούλι...

κάποιες φορές τις ζούμε, μέσα στη φαντασία μας (βλ. πλατωνικός έρωτας)...

κάποιες άλλες, ελπίζουμε ότι θα καλυτερέψουν...

ή ελπίζουμε, ότι θα έρθει ο πρίγκηπας να μας πάρει με το άσπρο άλογο του (Φαντασία μου, πλανεύτρα, είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα)...

άλλοτε πάλι, προσπαθούμε να τις κατανοήσουμε, ώστε να τις βελτιώσουμε...σε ορισμένες περιπτώσεις, αγωνιζόμαστε να τις διατηρήσουμε...

ή εθελοτυφλούμε, κάνοντας τα πάντα για να δείξουμε πως δεν βλέπουμε ότι έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα...

βέβαια στην περίπτωση που αγαπάμε το ταίρι μας, προσπαθούμε ν' ανταπεξέλθουμε μέσ' από τις όποιες δυσκολίες μας παρουσιάζονται κατά την διάρκεια της σχέσης μας, γιατί η αγάπη όλα τα μπορεί...

... κυρίως όμως, μέσα απ' αυτές, ΔΙΝΟΥΜΕ & αλλά και ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ

Στην ουσία και οι διαπροσωπικές σχέσεις μας, δεν παύουν να είναι ενός είδους δοσοληψία. Γιατί, καλώς ή κακώς, η συναναστροφή μας μέσα σε μία σχέση είναι μια "συναλλαγή - ανταλλαγή" αισθημάτων, απόψεων, εμπειριών και κοινών βιωμάτων. Το θέμα όμως, είναι πως πολλές φορές, "η αγάπη των ανθρώπων είναι ένα διαβατήριο που τους δίνει την ευκαιρία να χρησιμοποιούν τους άλλους" [ την συγκεκριμένη φράση, την διάβασα σήμερα στο Zion και την δανείζομαι. Osiri, ελπίζω να είσαι σύμφωνος με την χρησιμοποίηση της φράσης σου στην ανάρτησή μου αυτή, αφού πάνω απ΄όλα είσαι γενναιόδωρος και φίλος ]

Πιστεύω ότι η Αγάπη γίνεται πολλές φορές η αιτία, για την εκμετάλλευση εκείνων που μας αγαπούν, αλλά δεν νομίζω ότι ευθύνεται η ίδια. Όπως δεν φταίει και το μαχαίρι, όταν κάποιος το χρησιμοποιήσει για να σκοτώσει το θύμα του. Άλλωστε, είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο στην καθημερινή ζωή μας. Εμείς οι άνθρωποι φταίμε όταν η ζωή μας γίνεται σκοτεινή...

Άλλωστε, ποιος είπε ότι η ζωή είναι πάντα φωτεινή; Κάθε ευαίσθητη ψυχή πάντα θα πληγώνεται και θα μαραίνεται, στην περίπτωση που, αντί για αφοσίωση εισπράξει περιφρόνηση ή ακόμη χειρότερα και προδοσία. Φυσικά και κανείς μας δεν είναι τέλειος. Μέσα από την πολυετή εμπειρίας της προσωπικής μου ζωής, έχω καταλήξει πως το να σέβομαι τα λάθη των άλλων, είναι μονόδρομος. Όταν αγαπάς κάποιον, μαθαίνεις να κάνεις υπομονή και στις ιδιοτροπίες, να συνηθίζεις τα ελαττώματα του συντρόφου σου και να κάνεις τα στραβά μάτια στον εγωισμό του.

Όμως... κάποτε έρχεται η ώρα εκείνη που ξυπνάς από τη λήθη, το λήθαργο και παύεις να εθελοτυφλείς. Όταν αγαπάμε τον σύντροφό μας, αυτό με τίποτα δεν συνεπάγεται πως παύουμε να αγαπάμε το πολυτιμότερο άτομο, που έχουμε να μας συντροφεύει σ' αυτήν εδώ την ζωή. Εμάς! Ο εαυτός μας είναι ο θησαυρός που έχουμε κληρονομήσει να φέρουμε μαζί μας καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Όλοι οι άλλοι, φίλοι, οι κατά καιρούς σύντροφοι και οι συγγενείς μας που επιλέξαμε να εμπιστευόμαστε, είναι ένας επίκτητος "δανεικός" θησαυρός. Ένας θησαυρός, που τον ονομάζω δανεικό, γιατί δεν είναι μόνιμος! Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την ζωή μας. Αλλά μόνο εμείς, είμαστε ο μοναδικός ανεκτίμητος θησαυρός, που είναι αλυσοδεμένος μαζί μας...

Όσο αφορά στην εκμετάλλευση που δεχόμαστε από το ταίρι μας, είναι στο χέρι μας το για πόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, θα τον κάνουμε "συνέταιρο" στο θησαυρό μας, που αναπόφευκτα θα μας στερήσει το αγαθό του χρόνου... και όχι μόνο! Την κατάσταση αυτή, τη βλέπω σαν κάτι ανάλογο με τις επενδύσεις σε μετοχές στο χρηματιστήριο, ή την επένδυση σε χρυσό ή την επένδυση σε ακίνητα. Όλες οι επενδύσεις μας, έχουν ρίσκο! Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, αλλά πάντα το ρίσκο είναι απρόβλεπτο. Μπορεί η επένδυση σε μία σχέση να μας κάνει πάμπλουτους, χωρίς να έχουμε επενδύσει ιδιαίτερο κεφάλαιο, ή αντιθέτως, να μας φέρει στην δυσάρεστη θέση της χρεωκοπίας! Συναισθηματικής, ηθικής και υλικής, σε μερικές περιπτώσεις. Ειδικά, σε περίπτωση διαζυγίου, όπου κάποιος καρπώνεται και ιδιοποιείται από την συμβίωση και χωρίς να έχει επενδύσει οικονομικά, γίνεται πάμπλουτος. Βλέπε, διαζύγια celebrities.

Φυσικά, πάντα τους όρους τους θέτουμε εμείς και εμείς είμαστε εκείνοι που επιλέγουμε το πόσο μεγάλο "άνοιγμα" θα κάνουμε και για πόσο χρονικό διάστημα. Όλα είναι ρευστά, όπως και η ίδια μας η ζωή. Όμως, το σημαντικό είναι πόσο δυνατοί είμαστε τη στιγμή που θα χρειαστεί να τα "ζυγίσουμε" όλα αντικειμενικά. Όσο αντικειμενικά, γίνεται, βέβαια, κάτω από το δικό μας πρίσμα. Τις περισσότερες φορές μας βοηθάει, η αλήθεια του χαρακτήρα μας ή και του άλλου προσώπου, που λάμπει και αυτό δεν κρύβεται. 'Η αν εντέχνως κρύβεται, η αλήθεια αφήνει πάντα σκιές πίσω της.

Χαμογελώ πάντα... και είμαι αισιόδοξη, προσβλέποντας σ' ένα κόσμο χωρίς στάχτες, γεμάτο αγάπη που συνθλίβει τον ατομισμό και τις εγωιστικές συμπεριφορές που εγκυμονούν εκμετάλλευση του συντρόφου μας.

Από την άλλη, ξυπνώ από το όνειρο και βλέπω κατάματα, ότι αυτή είναι η ζωή και κανείς δεν μπορεί να την αλλάξει κανένας, αλλά μόνο τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό, πιστέψτε το κάνω καιρό τώρα. Και έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. Τέλεια, δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω, αλλά μέρα με τη μέρα θα μ' αγαπώ περισσότερο και θα επιβραβεύω όλο και πιο πολύ! Για την Μαρία και μόνο γι' αυτή θα προσπαθώ για το καλύτερο. Σιγά σιγά, με δύναμη και προσπάθεια μετακινούνται και βουνά. Πόσο μάλλον, όταν μ' αγαπάω.

Συμπέρασμα: Οsiri, ίσως για όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα (που δεν δύναμαι να αναλύσω από δω), όταν αγαπάω, αγαπώ για πάντα. Ακόμα και αν η αγάπη μου “κομματιαστεί” μπροστά στα μάτια μου... Γιατί, ο Έρωτας, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αιώνιος. Αντίθετα, η αγάπη δεν έχει όρια χρονικά, παρά μόνο όρια αντοχής και ανοχής ;-)
Είπαμε... το ότι εγώ αγαπάω για πάντα, δεν συνεπάγεται ότι και συγχωρώ επ’ αόριστον. Ευκαιρίες μπορεί να δίνουμε στον ταίρι μας, αλλά “εκπτώσεις” κανείς δεν νομίζω ότι κάνει επ’ αόριστον!
Ξέρετε μήπως εσείς, κάποιο κατάστημα που ξεπουλάει όλο το χρόνο το εμπόρευμά του;;; Όχι, γιατί αν ξέρετε, σας θερμοπαρακαλώ να μου το πείτε, ώστε να γίνω ο καλύτερος πελάτης του! χι χι