Προβληματισμοί της Matriga για την εκμετάλλευση της αγάπης από το ταίρι μας

Τις διαπροσωπικές μας σχέσεις:

πότε τις ζούμε, σταγόνα σταγόνα...

πότε τις ρουφάμε, μέχρι το μεδούλι...

κάποιες φορές τις ζούμε, μέσα στη φαντασία μας (βλ. πλατωνικός έρωτας)...

κάποιες άλλες, ελπίζουμε ότι θα καλυτερέψουν...

ή ελπίζουμε, ότι θα έρθει ο πρίγκηπας να μας πάρει με το άσπρο άλογο του (Φαντασία μου, πλανεύτρα, είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα)...

άλλοτε πάλι, προσπαθούμε να τις κατανοήσουμε, ώστε να τις βελτιώσουμε...σε ορισμένες περιπτώσεις, αγωνιζόμαστε να τις διατηρήσουμε...

ή εθελοτυφλούμε, κάνοντας τα πάντα για να δείξουμε πως δεν βλέπουμε ότι έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα...

βέβαια στην περίπτωση που αγαπάμε το ταίρι μας, προσπαθούμε ν' ανταπεξέλθουμε μέσ' από τις όποιες δυσκολίες μας παρουσιάζονται κατά την διάρκεια της σχέσης μας, γιατί η αγάπη όλα τα μπορεί...

... κυρίως όμως, μέσα απ' αυτές, ΔΙΝΟΥΜΕ & αλλά και ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ

Στην ουσία και οι διαπροσωπικές σχέσεις μας, δεν παύουν να είναι ενός είδους δοσοληψία. Γιατί, καλώς ή κακώς, η συναναστροφή μας μέσα σε μία σχέση είναι μια "συναλλαγή - ανταλλαγή" αισθημάτων, απόψεων, εμπειριών και κοινών βιωμάτων. Το θέμα όμως, είναι πως πολλές φορές, "η αγάπη των ανθρώπων είναι ένα διαβατήριο που τους δίνει την ευκαιρία να χρησιμοποιούν τους άλλους" [ την συγκεκριμένη φράση, την διάβασα σήμερα στο Zion και την δανείζομαι. Osiri, ελπίζω να είσαι σύμφωνος με την χρησιμοποίηση της φράσης σου στην ανάρτησή μου αυτή, αφού πάνω απ΄όλα είσαι γενναιόδωρος και φίλος ]

Πιστεύω ότι η Αγάπη γίνεται πολλές φορές η αιτία, για την εκμετάλλευση εκείνων που μας αγαπούν, αλλά δεν νομίζω ότι ευθύνεται η ίδια. Όπως δεν φταίει και το μαχαίρι, όταν κάποιος το χρησιμοποιήσει για να σκοτώσει το θύμα του. Άλλωστε, είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο στην καθημερινή ζωή μας. Εμείς οι άνθρωποι φταίμε όταν η ζωή μας γίνεται σκοτεινή...

Άλλωστε, ποιος είπε ότι η ζωή είναι πάντα φωτεινή; Κάθε ευαίσθητη ψυχή πάντα θα πληγώνεται και θα μαραίνεται, στην περίπτωση που, αντί για αφοσίωση εισπράξει περιφρόνηση ή ακόμη χειρότερα και προδοσία. Φυσικά και κανείς μας δεν είναι τέλειος. Μέσα από την πολυετή εμπειρίας της προσωπικής μου ζωής, έχω καταλήξει πως το να σέβομαι τα λάθη των άλλων, είναι μονόδρομος. Όταν αγαπάς κάποιον, μαθαίνεις να κάνεις υπομονή και στις ιδιοτροπίες, να συνηθίζεις τα ελαττώματα του συντρόφου σου και να κάνεις τα στραβά μάτια στον εγωισμό του.

Όμως... κάποτε έρχεται η ώρα εκείνη που ξυπνάς από τη λήθη, το λήθαργο και παύεις να εθελοτυφλείς. Όταν αγαπάμε τον σύντροφό μας, αυτό με τίποτα δεν συνεπάγεται πως παύουμε να αγαπάμε το πολυτιμότερο άτομο, που έχουμε να μας συντροφεύει σ' αυτήν εδώ την ζωή. Εμάς! Ο εαυτός μας είναι ο θησαυρός που έχουμε κληρονομήσει να φέρουμε μαζί μας καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Όλοι οι άλλοι, φίλοι, οι κατά καιρούς σύντροφοι και οι συγγενείς μας που επιλέξαμε να εμπιστευόμαστε, είναι ένας επίκτητος "δανεικός" θησαυρός. Ένας θησαυρός, που τον ονομάζω δανεικό, γιατί δεν είναι μόνιμος! Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την ζωή μας. Αλλά μόνο εμείς, είμαστε ο μοναδικός ανεκτίμητος θησαυρός, που είναι αλυσοδεμένος μαζί μας...

Όσο αφορά στην εκμετάλλευση που δεχόμαστε από το ταίρι μας, είναι στο χέρι μας το για πόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, θα τον κάνουμε "συνέταιρο" στο θησαυρό μας, που αναπόφευκτα θα μας στερήσει το αγαθό του χρόνου... και όχι μόνο! Την κατάσταση αυτή, τη βλέπω σαν κάτι ανάλογο με τις επενδύσεις σε μετοχές στο χρηματιστήριο, ή την επένδυση σε χρυσό ή την επένδυση σε ακίνητα. Όλες οι επενδύσεις μας, έχουν ρίσκο! Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, αλλά πάντα το ρίσκο είναι απρόβλεπτο. Μπορεί η επένδυση σε μία σχέση να μας κάνει πάμπλουτους, χωρίς να έχουμε επενδύσει ιδιαίτερο κεφάλαιο, ή αντιθέτως, να μας φέρει στην δυσάρεστη θέση της χρεωκοπίας! Συναισθηματικής, ηθικής και υλικής, σε μερικές περιπτώσεις. Ειδικά, σε περίπτωση διαζυγίου, όπου κάποιος καρπώνεται και ιδιοποιείται από την συμβίωση και χωρίς να έχει επενδύσει οικονομικά, γίνεται πάμπλουτος. Βλέπε, διαζύγια celebrities.

Φυσικά, πάντα τους όρους τους θέτουμε εμείς και εμείς είμαστε εκείνοι που επιλέγουμε το πόσο μεγάλο "άνοιγμα" θα κάνουμε και για πόσο χρονικό διάστημα. Όλα είναι ρευστά, όπως και η ίδια μας η ζωή. Όμως, το σημαντικό είναι πόσο δυνατοί είμαστε τη στιγμή που θα χρειαστεί να τα "ζυγίσουμε" όλα αντικειμενικά. Όσο αντικειμενικά, γίνεται, βέβαια, κάτω από το δικό μας πρίσμα. Τις περισσότερες φορές μας βοηθάει, η αλήθεια του χαρακτήρα μας ή και του άλλου προσώπου, που λάμπει και αυτό δεν κρύβεται. 'Η αν εντέχνως κρύβεται, η αλήθεια αφήνει πάντα σκιές πίσω της.

Χαμογελώ πάντα... και είμαι αισιόδοξη, προσβλέποντας σ' ένα κόσμο χωρίς στάχτες, γεμάτο αγάπη που συνθλίβει τον ατομισμό και τις εγωιστικές συμπεριφορές που εγκυμονούν εκμετάλλευση του συντρόφου μας.

Από την άλλη, ξυπνώ από το όνειρο και βλέπω κατάματα, ότι αυτή είναι η ζωή και κανείς δεν μπορεί να την αλλάξει κανένας, αλλά μόνο τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό, πιστέψτε το κάνω καιρό τώρα. Και έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. Τέλεια, δεν θα καταφέρω ποτέ να γίνω, αλλά μέρα με τη μέρα θα μ' αγαπώ περισσότερο και θα επιβραβεύω όλο και πιο πολύ! Για την Μαρία και μόνο γι' αυτή θα προσπαθώ για το καλύτερο. Σιγά σιγά, με δύναμη και προσπάθεια μετακινούνται και βουνά. Πόσο μάλλον, όταν μ' αγαπάω.

Συμπέρασμα: Οsiri, ίσως για όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα (που δεν δύναμαι να αναλύσω από δω), όταν αγαπάω, αγαπώ για πάντα. Ακόμα και αν η αγάπη μου “κομματιαστεί” μπροστά στα μάτια μου... Γιατί, ο Έρωτας, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αιώνιος. Αντίθετα, η αγάπη δεν έχει όρια χρονικά, παρά μόνο όρια αντοχής και ανοχής ;-)
Είπαμε... το ότι εγώ αγαπάω για πάντα, δεν συνεπάγεται ότι και συγχωρώ επ’ αόριστον. Ευκαιρίες μπορεί να δίνουμε στον ταίρι μας, αλλά “εκπτώσεις” κανείς δεν νομίζω ότι κάνει επ’ αόριστον!
Ξέρετε μήπως εσείς, κάποιο κατάστημα που ξεπουλάει όλο το χρόνο το εμπόρευμά του;;; Όχι, γιατί αν ξέρετε, σας θερμοπαρακαλώ να μου το πείτε, ώστε να γίνω ο καλύτερος πελάτης του! χι χι