Ένα ταξίδι στην Ιθάκη είναι οι σχέσεις μας

Αν ήσουν κάπου μόνος, σε κάποιο ήσυχο και ωραίο τοπίο, όπως εκείνα που φαίνονται στα pps, που λαμβάνουμε μέσω mail, μήπως θα ήταν καλύτερα; Αλλά…για πόσο; Ίσως εκεί, κατόρθωνες να αποτινάξεις όλο αυτό που δικαιολογημένα, δεν σου αρέσει εδώ. Eίναι αλήθεια ότι σχεδόν σε κανέναν δεν αρέσει πια, το εδώ… Είναι σκληρό και ψυχρό και δεν έχεις άδικο. Αλλά νομίζω, πως και τον εαυτό σου, όπως λες, δεν αγαπάς, έτσι όπως είναι. Επειδή τον νιώθεις και αδύναμο και αδικημένο από τον τρόπο, που γενικά τον αντιμετωπίζει η κοινωνία.

Όμως, με το «όποιος αγαπάει τα ζώα, αγαπάει τον εαυτό του», εννοώ ότι, μόνο σε μια κρίσιμη στιγμή, (οπότε συνηθισμένα, όλοι κάνουν το πιο εύκολο και ανώδυνο, μέσα στον πανικό τους), φαίνεται πόσο δυνατός και μεγαλόψυχος είναι κάποιος. Και αυτό, γιατί έχει αποδειχθεί πως, στις δύσκολες στιγμές, οι άνθρωποι, με την παραμικρή δυσκολία, ξεφορτώνονται ή ξεσπούν στα ζώα, επειδή τους είναι εύκολος αντίπαλος.
Και ακριβώς το ίδιο, κάνουν και με τους ανθρώπους και οτιδήποτε άλλο τους εμποδίζει και θέλουν εύκολα να ξεφορτωθούν… Η αγάπη γενικότερα, φαίνεται κυρίως στις δύσκολες στιγμές. Δείχνεις αυτοσαρκασμό, επειδή έχεις απογοητευτεί από τη γενική κοινωνική αδικία. Που διαχρονικά και μόνιμα, απλώνεται παντού. Θα έλεγα, να χτίσεις το δικό σου όμορφο κόσμο γύρω σου και να μην αφήνεις να σε μολύνει το γενικό σύνολο.

Αυτό, συνήθως γίνεται πιο αντιληπτό πως πρέπει να το κάνεις, όταν συμβαίνει να χάνεις κάτι που πολύ αγαπάς, επειδή μπορεί τότε και να νιώσεις πως αυτός που έχασες, (που μπορεί να είναι ακόμη και ένα σκυλί), έδινε ζώντας πιο πολλά για σένα από πολλούς άλλους, χωρίς μάλιστα και να ζητά τίποτε… Αυτός, πάντα μένει και αξέχαστος και «δικός». Όπως και οι πιστοί μας φίλοι τα σκυλιά. Δίνουν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Απλά μας χαρίζονται...

Τώρα όσον αφορά στην δική σου περίπτωση, το ήξερα πως έχει προβλήματα προσωπικότητας. Έχε όμως υπόψη σου, πως δεν είναι εκεί το μεγάλο πρόβλημα, αφού τέτοιας υφής προβλήματα λίγο-πολύ έχουν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι. Επειδή - όπως σου έχω ξανααναφέρει - από τις πράξεις μας, κάπου το 80% καλύπτει ο ψυχισμός και το υπόλοιπο 20% η νόηση, τα προβλήματα προσωπικότητας αμβλύνονται / οξύνονται ανάλογα με τις καταστάσεις. Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει, πως είναι πολύ σημαντικό ό,τι προκύπτει στην κρίσιμη στιγμή μας... Εκεί, που κάποιος πολύ φίλος, "μας ρίχνει απρόσμενα μια δυνατή μπουνιά ίσια στη μύτη"... Τότε βλέπουμε, πώς πραγματικά αντιδρά ο καθένας. Είναι από εκείνους που δείχνει ότι είναι ήρεμος και όλα πάνε μια χαρά και όπως τα θέλει; Χάνει την ισορροπία του και τι ακριβώς διαπιστώνεις, ότι κάνει λόγω της ανισορροπίας που έχει προκύψει;

Πρόκειται για διαγνωστικά σημεία τεράστιας σημασίας! Ένας Σαολίν, μένει σχεδόν ατάραχος και επιπρόσθετα, αποφεύγει κεραυνοβόλα το χτύπημα. Ένας ήσυχος άνθρωπος, γίνεται ως και εγκληματίας... Όπως ακριβώς, υπάρχουν διαφορές στις αντιδράσεις σε αστεία. Αποδεκτών και αστειευομένων. Το βέβαιο όμως είναι πως, κατά 80%, στην απρόσμενη κατάσταση, ο παρατηρητής αντλεί πολύ σοβαρά στοιχεία για τον παρατηρούμενο... Κάποια γνωστή μου είχε φάει πολύ ξύλο από τον πρώτο της σύζυγο, λίγους μήνες μετά το γάμο της. Το ζευγάρι χώρισε πάνω στο χρόνο. Εννοείται πως είχε παρατηρηθεί και από τους δύο κάποια αρνητική κατάσταση ενδιάμεσα. Το ζήτημα είναι ο προκαθορισμός των καταστάσεων, παρακάμπτοντας τα προσωπικά "θέλω". Το συναίσθημα αμβλύνει τη θεώρηση. Ώσπου, η κρίση κάνει καθυστερημένα την αναθεώρηση... Άφησε την υπόλοιπη, συνολική κοινωνία! Αυτή δεν αλλάζει παρά ελάχιστα, ακόμη κι όταν παραδειγματιστεί από την ανιδιοτελή θυσία κάποιου για την ίδια… Κι αυτό, ώσπου να ξεχάσει το γεγονός!... Η γνώση είναι ανάμνηση… Κι ο Κόσμος είναι ανάμνηση…

Η έκβαση μοιάζει πολύ με τον ήχο, ή και το φως: όταν και τα δύο ξεκινούν από την πηγή τους, ο αποδέκτης αντιλαμβάνεται ετεροχρονισμένα - με καθυστέρηση - το αποτέλεσμα και ενεργεί ανάλογα με το αποτέλεσμα, ενώ το σωστό, θα ήταν να ενεργούσε ανάλογα με το (προτερόχρονο) αίτιο! Σαν την αρρώστια, που εμφανίζεται με τα πρώτα συμπτώματα, αν και υπέβοσκε με το πρώτο έδρασμα του σχετικού μικροβίου...

Άλλωστε, από κάποια στιγμή και μετά - όπως συνηθισμένα συμβαίνει με τους πιο πολλούς ανθρώπους - όσο "τραβιέται" μία σχέση "διακοπτόμενη", τόσο περισσότερα προβλήματα ανακύπτουν σ' αυτήν. Η ζωή μας διδάσκει ότι "κολλάμε"... Κολλάμε σε κάθε μας σχέση και αυτό γίνεται ένας μοχλός παίδευσης. Το πιο σκόπιμο είναι να εκπαιδευόμαστε μέσα από πολλές και διαδοχικές σχέσεις. Αυτό είναι ένας κανόνας, που δεν ισχύει μόνο για τον έρωτα και το σεξ, μα για όλα! Το τελικό δέσιμο πρέπει να έρχεται μετά από πολλούς και ποικίλους κόμπους στην τριχιά... Κι όμως, οι περισσότεροι φτιάχνουν τον πρώτο τους κόμπο ναυτικό! Τεράστιο λάθος!!! Ακόμη κι ένας μοναχός στο Άγιο Όριος, ψάχνει τους κόμπους του χρόνια ολόκληρα...

Αντιμετώπιζε το "κακό", σα να είναι μια δική σου αρρώστια... Τότε θα διαπιστώσεις, πως όλα εξελίσσονται ελαφρότερα. Επειδή ο άνθρωπος τρώει από τη Γη μιαν ολόκληρη ζωή, ενώ η Γη τρώει τον άνθρωπο με μια μπουκιά, στο ενδιάμεσο είναι καλό να χαίρεται και αυτός τη ζωή! Να ξανανιώνει, τακτικά. Να αλλάζει και να αναγεννιέται. Να παίζει νέους ρόλους στο θέατρο της ζωής. Για να έχει πολλούς θεατές μέσα στο θέατρό του. Για να αλλάζει πιο πολλούς ρόλους.
"Κάθε ρόλος είναι μια αναγέννηση" λένε στη Δραματική Σχολή. Και πάντα, όταν αναπολούν την προηγούμενη παράσταση, χαμογελούν και μόνο χαρούμενες εικόνες ανιχνεύουν...

- Amius -

Σκέψεις, που κάποιος φίλος (που προτιμά να μην είναι επώνυμος),

θέλησε να μοιραστεί μαζί μας και τον ευχαριστώ πολύ, γι' αυτό.