Welcome to Shell-Land!

Όπως ανοίγουν τα κοχύλια στην άμμο, έτσι και γω, αποζητώ να παίρνω το φως των δικών σας ματιών...

Όσο ζω, θα ονειρεύομαι και με τίποτα δεν με ξυπνάω. Όσο υπάρχω, στη θάλασσα θα συνεχίζω να βουτάω

και σαν δελφίνι να κολυμπάω, ψηλά θα πετάω και τα κοχύλια μου στη θάλασσα θα φυλάω. ©

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Ένα ταξίδι στην Ιθάκη είναι οι σχέσεις μας

Αν ήσουν κάπου μόνος, σε κάποιο ήσυχο και ωραίο τοπίο, όπως εκείνα που φαίνονται στα pps, που λαμβάνουμε μέσω mail, μήπως θα ήταν καλύτερα; Αλλά…για πόσο; Ίσως εκεί, κατόρθωνες να αποτινάξεις όλο αυτό που δικαιολογημένα, δεν σου αρέσει εδώ. Eίναι αλήθεια ότι σχεδόν σε κανέναν δεν αρέσει πια, το εδώ… Είναι σκληρό και ψυχρό και δεν έχεις άδικο. Αλλά νομίζω, πως και τον εαυτό σου, όπως λες, δεν αγαπάς, έτσι όπως είναι. Επειδή τον νιώθεις και αδύναμο και αδικημένο από τον τρόπο, που γενικά τον αντιμετωπίζει η κοινωνία.

Όμως, με το «όποιος αγαπάει τα ζώα, αγαπάει τον εαυτό του», εννοώ ότι, μόνο σε μια κρίσιμη στιγμή, (οπότε συνηθισμένα, όλοι κάνουν το πιο εύκολο και ανώδυνο, μέσα στον πανικό τους), φαίνεται πόσο δυνατός και μεγαλόψυχος είναι κάποιος. Και αυτό, γιατί έχει αποδειχθεί πως, στις δύσκολες στιγμές, οι άνθρωποι, με την παραμικρή δυσκολία, ξεφορτώνονται ή ξεσπούν στα ζώα, επειδή τους είναι εύκολος αντίπαλος.
Και ακριβώς το ίδιο, κάνουν και με τους ανθρώπους και οτιδήποτε άλλο τους εμποδίζει και θέλουν εύκολα να ξεφορτωθούν… Η αγάπη γενικότερα, φαίνεται κυρίως στις δύσκολες στιγμές. Δείχνεις αυτοσαρκασμό, επειδή έχεις απογοητευτεί από τη γενική κοινωνική αδικία. Που διαχρονικά και μόνιμα, απλώνεται παντού. Θα έλεγα, να χτίσεις το δικό σου όμορφο κόσμο γύρω σου και να μην αφήνεις να σε μολύνει το γενικό σύνολο.

Αυτό, συνήθως γίνεται πιο αντιληπτό πως πρέπει να το κάνεις, όταν συμβαίνει να χάνεις κάτι που πολύ αγαπάς, επειδή μπορεί τότε και να νιώσεις πως αυτός που έχασες, (που μπορεί να είναι ακόμη και ένα σκυλί), έδινε ζώντας πιο πολλά για σένα από πολλούς άλλους, χωρίς μάλιστα και να ζητά τίποτε… Αυτός, πάντα μένει και αξέχαστος και «δικός». Όπως και οι πιστοί μας φίλοι τα σκυλιά. Δίνουν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Απλά μας χαρίζονται...

Τώρα όσον αφορά στην δική σου περίπτωση, το ήξερα πως έχει προβλήματα προσωπικότητας. Έχε όμως υπόψη σου, πως δεν είναι εκεί το μεγάλο πρόβλημα, αφού τέτοιας υφής προβλήματα λίγο-πολύ έχουν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι. Επειδή - όπως σου έχω ξανααναφέρει - από τις πράξεις μας, κάπου το 80% καλύπτει ο ψυχισμός και το υπόλοιπο 20% η νόηση, τα προβλήματα προσωπικότητας αμβλύνονται / οξύνονται ανάλογα με τις καταστάσεις. Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει, πως είναι πολύ σημαντικό ό,τι προκύπτει στην κρίσιμη στιγμή μας... Εκεί, που κάποιος πολύ φίλος, "μας ρίχνει απρόσμενα μια δυνατή μπουνιά ίσια στη μύτη"... Τότε βλέπουμε, πώς πραγματικά αντιδρά ο καθένας. Είναι από εκείνους που δείχνει ότι είναι ήρεμος και όλα πάνε μια χαρά και όπως τα θέλει; Χάνει την ισορροπία του και τι ακριβώς διαπιστώνεις, ότι κάνει λόγω της ανισορροπίας που έχει προκύψει;

Πρόκειται για διαγνωστικά σημεία τεράστιας σημασίας! Ένας Σαολίν, μένει σχεδόν ατάραχος και επιπρόσθετα, αποφεύγει κεραυνοβόλα το χτύπημα. Ένας ήσυχος άνθρωπος, γίνεται ως και εγκληματίας... Όπως ακριβώς, υπάρχουν διαφορές στις αντιδράσεις σε αστεία. Αποδεκτών και αστειευομένων. Το βέβαιο όμως είναι πως, κατά 80%, στην απρόσμενη κατάσταση, ο παρατηρητής αντλεί πολύ σοβαρά στοιχεία για τον παρατηρούμενο... Κάποια γνωστή μου είχε φάει πολύ ξύλο από τον πρώτο της σύζυγο, λίγους μήνες μετά το γάμο της. Το ζευγάρι χώρισε πάνω στο χρόνο. Εννοείται πως είχε παρατηρηθεί και από τους δύο κάποια αρνητική κατάσταση ενδιάμεσα. Το ζήτημα είναι ο προκαθορισμός των καταστάσεων, παρακάμπτοντας τα προσωπικά "θέλω". Το συναίσθημα αμβλύνει τη θεώρηση. Ώσπου, η κρίση κάνει καθυστερημένα την αναθεώρηση... Άφησε την υπόλοιπη, συνολική κοινωνία! Αυτή δεν αλλάζει παρά ελάχιστα, ακόμη κι όταν παραδειγματιστεί από την ανιδιοτελή θυσία κάποιου για την ίδια… Κι αυτό, ώσπου να ξεχάσει το γεγονός!... Η γνώση είναι ανάμνηση… Κι ο Κόσμος είναι ανάμνηση…

Η έκβαση μοιάζει πολύ με τον ήχο, ή και το φως: όταν και τα δύο ξεκινούν από την πηγή τους, ο αποδέκτης αντιλαμβάνεται ετεροχρονισμένα - με καθυστέρηση - το αποτέλεσμα και ενεργεί ανάλογα με το αποτέλεσμα, ενώ το σωστό, θα ήταν να ενεργούσε ανάλογα με το (προτερόχρονο) αίτιο! Σαν την αρρώστια, που εμφανίζεται με τα πρώτα συμπτώματα, αν και υπέβοσκε με το πρώτο έδρασμα του σχετικού μικροβίου...

Άλλωστε, από κάποια στιγμή και μετά - όπως συνηθισμένα συμβαίνει με τους πιο πολλούς ανθρώπους - όσο "τραβιέται" μία σχέση "διακοπτόμενη", τόσο περισσότερα προβλήματα ανακύπτουν σ' αυτήν. Η ζωή μας διδάσκει ότι "κολλάμε"... Κολλάμε σε κάθε μας σχέση και αυτό γίνεται ένας μοχλός παίδευσης. Το πιο σκόπιμο είναι να εκπαιδευόμαστε μέσα από πολλές και διαδοχικές σχέσεις. Αυτό είναι ένας κανόνας, που δεν ισχύει μόνο για τον έρωτα και το σεξ, μα για όλα! Το τελικό δέσιμο πρέπει να έρχεται μετά από πολλούς και ποικίλους κόμπους στην τριχιά... Κι όμως, οι περισσότεροι φτιάχνουν τον πρώτο τους κόμπο ναυτικό! Τεράστιο λάθος!!! Ακόμη κι ένας μοναχός στο Άγιο Όριος, ψάχνει τους κόμπους του χρόνια ολόκληρα...

Αντιμετώπιζε το "κακό", σα να είναι μια δική σου αρρώστια... Τότε θα διαπιστώσεις, πως όλα εξελίσσονται ελαφρότερα. Επειδή ο άνθρωπος τρώει από τη Γη μιαν ολόκληρη ζωή, ενώ η Γη τρώει τον άνθρωπο με μια μπουκιά, στο ενδιάμεσο είναι καλό να χαίρεται και αυτός τη ζωή! Να ξανανιώνει, τακτικά. Να αλλάζει και να αναγεννιέται. Να παίζει νέους ρόλους στο θέατρο της ζωής. Για να έχει πολλούς θεατές μέσα στο θέατρό του. Για να αλλάζει πιο πολλούς ρόλους.
"Κάθε ρόλος είναι μια αναγέννηση" λένε στη Δραματική Σχολή. Και πάντα, όταν αναπολούν την προηγούμενη παράσταση, χαμογελούν και μόνο χαρούμενες εικόνες ανιχνεύουν...

- Amius -


Σκέψεις, που κάποιος φίλος (που προτιμά να μην είναι επώνυμος),
θέλησε να μοιραστεί μαζί μας και τον ευχαριστώ πολύ, γι' αυτό.

10 σχόλια:

Theodosia είπε...

"Κάθε ρόλος είναι μια αναγέννηση" λένε στη Δραματική Σχολή. Και πάντα, όταν αναπολούν την προηγούμενη παράσταση, χαμογελούν και μόνο χαρούμενες εικόνες ανιχνεύουν...

Αυτό κράτα κουμπαρούλα μου και συνέχισε.
Και στο λέω εγώ που είχα φτάσει ακόμη και στην αντίπερα όχθη για μιαν αγάπη.
Ο ΧΡΟΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ.
ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΥΠΕΡ ΣΟΥ.:)

Prths είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσες και σωστές σκέψεις αυτές. Έκανες καλά που τις μοιράστηκες, Μαρία - σ'ευχαριστώ. Ήθελα να προσθέσω κάτι σε ένα μόνο σημείο - στο ρόλο του παρατηρητή. Ο ρόλος του "παρατηρητή" που διερευνά την "ουσία" του άλλου, μέσω της αντίληψης των αντιδράσεών του (π.χ. σε μια δύσκολη κατάσταση, όπως αναφέρει ο ανώνυμος φίλος) είναι πολύ λεπτός. Ποιά είναι τα όρια ανάμεσα στην πρόκληση και την "αμέτοχη" παρατήρηση; Μεγάλη συζήτηση - δεν θα κάνω κατάχρηση του χώρου σου. Αλλά νομίζω υπάρχουν ορισμένα σημάδια που χαρακτηρίζουν την "ποιότητα" (την αγνότητα, αν θέλεις) της παρατήρησης: αν αυξάνει ή αφοπλίζει την (ψυχική ή σωματική)ένταση και τη βία στη σχέση. Αν έχει υπόβαθρο φόβο, οργή φθόνο, έπαρση. Τελικά, αν τα ευρήματά της απευθύνονται στο νού ή βαθύτερα...

Matriga είπε...

Koυμπαρούλα μου γλυκιά, καλησπέρα.
Καλέ δεν με διαβάζεις... δεν με διαβάζεις και θα σε μαλώσω!!! lol
Δεν τα έγραψα εγώ τα παραπάνω καλή μου και δεν με αφορούν. Όμως, έχω υπάρξει, όπως όλοι μας φαντάζομαι σε ανάλογη θέση στο παρελθόν.

Επειδή υιοθετώ τις απόψεις και τις βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, τα μοιράζομαι μαζί σας.
Βέβαια εσύ που με ξέρεις, θα έχεις καταλάβει πως οποιαδήποτε φιλοσοφική ή ψυχολογική ανάλυση, πάντα ήταν και θα είναι χαρά και τιμή μου να την μοιράζομαι από δω, ώστε να βλέπω τις απόψεις των φίλων και τους προβληματισμούς σας.

Καλό βράδυ και παλαβιάρικα φιλάκια, Πάστα Φλώρα μου!

Matriga είπε...

Prths, καλησπέρα!
Εγώ σ' ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ και ξέρω πως ακόμη και χωρίς τακτικά σχόλια διαβάζεις και συμμετέχεις εδώ - όπως και γω, άλλωστε. Δεν δηλώνω παρούσα, αλλά είμαι εκεί στους φίλους :)

Πολύ σωστή επισήμανση αυτή που έκανες. Ο παρατηρητής, πάντα χρειάζεται να κρατάει τις ισορροπίες και να ακροβατεί, αν σε ένα λεπτό σχοινί! Είναι δύσκολο οι απ' έξω κάποιος να ξέρει όλες τις παραμέτρους μιας κατάστασης και να μπορεί να μπει στο πετσί του "ρόλου", δίνοντας ρεσιτάλ ηθοποιίας.

Με τιμάς και με χαροποιείς πάντα όταν αφήνεις τις σκέψεις σου, που εμβαθύνουν και προβληματίζουν.

Καλό σου βράδυ και κοχυλένια φιλιά

Theodosia είπε...

Όταν σου λέω τόχω χάσει εντελώς δεν με πιστεύεις.Από το πολύ blogging έπαθα παράκρουση.
Που να πρωτοπάω η γυναίκα?
Τις έκαψα τις φλάντζες μου ειδικά τώρα που έμπλεξα και με τους ενωμένους.
Συγγνώμη καλή μου.

Matriga είπε...

Σιγά μην μου ζητήσεις και συγνώμη!!
Αφιέρωση δεν θα μου κάνεις όπως το Σάββατο? :)

Είσαι μία εσύ! Μέσα σ' όλα και πάντα με ενθουσιασμό παιδιού. Σε φιλώ!

Lilith είπε...

Κανέναν κόμπο δεν πρέπει - κατά τη γνώμη μου - να τον φτιάχνεις ναυτικό.
Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι "ό,τι δε λύεται κόβεται".
Και το "κόψιμο" είναι ψυχοφθόρο...
Ένας όμορφος "φιόγκος" λύεται εύκολα όποτε θες και το πολύ πολύ ν' αφήσει ένα σημάδι στην κορδέλα που με λίγο "σιδέρωμα" επανέρχεται. :)

Φιλιά Matriga μου!
Καλημέρα!

Prths είπε...

Μαρία, τιμή και ευχαρίστηση δική μου να ανταλλάσσω απόψεις. Πιστεύω αυτή η "ακροβασία", όπως λες, είναι πραγματικά δύσκολη και συχνά άτυχη. Διότι προσπαθούμε να τα λύσουμε με το νου - ο οποίος δεν μπορεί να μπει σε αυτούς τους δρόμους. Εδώ δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε την ουσία, τα κίνητρα, τη λειτουργία του εαυτού μας. Πόσο μάλλον τον "άλλο" και - σ'αυτήν τη βάση - να τον κρίνουμε κιόλας...

Ορθόδοξος είπε...

Καλημέρα και σε εσένα matriga, πολύ όμορφο το ιστολόγιο σου

Ασκαρδαμυκτί είπε...

"ψαγμένος" ο φίλος!