Am I living my True Divine Purpose?

"Whatever you do, or dream you can, begin it.

Boldness has genius and power and magic in it"

~ Johann Wolfgang Von Goethe

Τον τελευταίο καιρό, διανύω μία μεταβατική φάση, που μοιάζει λίγο με την όψη του ορίζοντα την ώρα της ανατολής. Το περίεργο είναι ότι αυτή η εικόνα, πολύ εύκολα θα μπορούσε να μεταμορφωθεί και σε μία αντίθετη κατάσταση… τη δύση. Και στις δύο περιπτώσεις, στο βάθος του ορίζοντα, διακρίνεται ένα ροδαλό χρώμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει, πως πάντα ξέρουμε, περί τίνος πρόκειται. Επειδή λοιπόν, βρίσκομαι στο στάδιο της μετάβασης, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έρχεται, η πολυπόθητη ανατολή, της νέας μου ζωής. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι μου χρωστάω να το επιδιώξω με νύχια και με δόντια, ώστε να γίνει η υπέροχη και συναρπαστική ανατολή μου!
Όταν κάτι φεύγει από την ζωή μας, μεταμορφωνόμαστε. Μέχρι σήμερα έβλεπα να συμβαίνουν αλλαγές, στην προσωπική και στην επαγγελματική μου ζωή και εγώ έμενα θεατής, αντί να αντιδρώ. Ενώ είχα πάντα μέσα μου, μια απίστευτη δύναμη, έμενα παθητική και θεατής της ίδιας μου της ζωής. Ίσως, γιατί πιθανότατα αρνιόμουν να αποδεχτώ την ανάγκη για ένα καινούργιο ξεκίνημα και είχα προσκολληθεί σ’ αυτά που θεωρούσα δεδομένα… Είπα λοιπόν, μέσα μου: - Τι κάνεις Μαρία; Αν δεν κάνεις κάτι, σύντομα, θα βαλτώσεις και πάλι.
Έχω και ένα φιλαράκι, που “έγραψε πολλά ένσημα”, προσπαθώντας να με κινητοποιήσει και τώρα πια, δεν έχω παρά να πάρω μπρος. Με ξεμπροστιάζω, για να ξυπνήσω από το λήθαργο του βολέματος. Όλα θέλουν το χρόνο τους, μα τι είναι τελικά ο χρόνος; Δεν υπάρχει χρόνος… Δημιούργημα του ανθρώπου είναι για να διευκολύνεται η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει κανένα από τα επί μέρους τμήματά του. Αν αναρωτηθούμε πότε παύει να υπάρχει η παρούσα στιγμή, οποιαδήποτε πιθανή απάντηση εμπεριέχει αντίφαση: όχι στο παρόν, γιατί όσο υπάρχει, υπάρχει. Ούτε στο μέλλον, στην επόμενη στιγμή, γιατί στο συνεχές δεν υπάρχει επόμενη στιγμή. Αλλά, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την παρούσα στιγμή ως διαρκώς υπάρχουσα, γιατί τότε, όσα συνέβησαν πριν από 10.000 χρόνια υπάρχουν ταυτόχρονα μ’ όσα συμβαίνουν στο παρόν. Όλοι μας λοιπόν, συνηθίσαμε τον ομογενοποιημένο χρόνο του ρολογιού μας, αυτόν που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, γιατί αυτός μας εξυπηρετεί και κάνει πιο εύκολες τις δοσοληψίες και τις συναλλαγές μας.
Έτσι, είπα να το φιλοσοφήσω και διαπίστωσα ότι ο κάθε είδους θάνατος είναι μια διαδικασία άρρηκτα συνδεδεμένη με την γέννηση και την φθορά. Μόνο κάποιος, που έχει τη δυνατότητα να φιλοσοφήσει το θάνατο, βλέπει τη ζωή του σαν μια γραμμική πορεία, που αρκετές φορές φτάνει σε τέλματα και αναγεννιέται από την στάχτη της. Φυσικά, από μας εξαρτάται το αν θα νεκρώσουμε, μένοντας άπραγοι, ή αν θα συνεχίσουμε αλλάζοντας κατεύθυνση ή παίρνοντας εντελώς διαφορετικό δρόμο.
Αυτό που είναι σίγουρο για μένα, είναι ότι η ζωή μας είναι ένα ταξίδι, χωρίς γυρισμό. Και σε παλιότερες αναρτήσεις μου, είχα αναφέρει πως βλέπω τη ζωή μου ως ένα ταξίδι με τραίνο. Μπορεί σ΄αυτό το ταξίδι να υπάρχουν αρκετές στάσεις και μέσα στο τραίνο της ζωής μας να εναλλάσσονται οι συνταξιδιώτες μας, αλλά είναι βέβαιο πως δεν έχουμε άλλη επιλογή, από το να συνεχίσουμε τη διαδρομή. Βέβαια, δεν υπάρχει επιστροφή στο ταξίδι μας, παρά μόνο στάσεις και το ταξίδι δεν τελειώνει σε κάποιο σταθμό.
Σε κάθε μεταίχμιο της ζωής μας, (κάθε μεγάλη στάση του τραίνου), το μόνο που υποχρεούμαστε είναι να αφήσουμε πίσω μας, όλα όσα αποτελούσαν τον παλιό μας εαυτό - πράξεις, καθημερινές συνήθειες, πιστεύω, ιδέες – ώστε να ξεκινήσουμε την καινούργια μας πορεία, με όσο το δυνατόν λιγότερο φορτίο. Φυσικά, είναι δύσκολο να πετάξουμε τον παλιό μας εαυτό και όλα αυτά που πιστέψαμε και προσπαθήσαμε στη ζωή μας. Είναι πολύ λογικό, ένα τέτοιο πέρασμα να συνοδεύεται από τον πόνο, τη θλίψη και ίσως και θρήνο, για όλα αυτά που αποχωριστήκαμε. Όμως αυτό, πρέπει να μας οδηγήσει στην αποδοχή του αναπόφευκτου, τη γέννηση του καινούργιου, ώστε τελικά να πεθάνει το παλιό. Κι όχι μόνο απλά να πεθάνει, αλλά θα πρέπει τα σώματα να “αποσυντεθούν”, οι ιδεολογίες να αμφισβητηθούν, τα πιστεύω να ανατραπούν, οι πράξεις να αναθεωρηθούν. Μόνο έτσι ο θάνατος μιας παλιάς κατάστασης, μπορεί να γίνει γόνιμο έδαφος, όπου εκεί θα ανθίσει ο σπόρος της επόμενης, όπως τα άνθη που φυτρώνουν πάνω στο μνήμα μας. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα του Θανάτου, είναι το νόμισμα που θα πρέπει να πληρωθεί, ώστε να περάσουμε πάνω από μια γέφυρα, στην απέναντι πλευρά του ποταμού και να συνεχίσουμε το ταξίδι με το τραίνο μας. Δυστυχώς βέβαια, είμαστε πλάσματα που έχουν κάνει την συνήθεια μέρος της ζωής μας και μάθαμε να δενόμαστε με πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους, επειδή θεωρούσαμε, ότι θα είναι πάντα μέρος της ζωής μας, θα είναι πάντα συνταξιδιώτες μας.
Από τη στιγμή που θα “στρώσουμε” και πάλι τη ζωή μας και το ταξίδι μας θα τροχοδρομηθεί, καθετί που μας ξεβολεύει από τη ρουτίνα, θα αντιμετωπίζεται με καχυποψία και δυσανασχέτηση. Τα ωραία αγαθά, κόποις κτώνται. Επόμενο είναι, ο “Θάνατος” να αντιμετωπίζεται σαν τον μεγαλύτερο εχθρό, που απειλεί την ύπαρξη μας, αφού με το δρεπάνι του έρχεται να σαρώσει όλα αυτά με τα οποία γεμίσαμε τη ζωή μας. Παρόλα αυτά, το δρεπάνι δεν είναι όργανο τιμωρίας, αλλά όργανο που χρησιμοποιείται στο θερισμό, μια διαδικασία απαραίτητη ώστε να μαζευτεί ότι έχει πια ωριμάσει μέσα μας, κάνοντας χώρο για τη σπορά του νέου. Έτσι και η στιγμή του αποχωρισμού, είναι η στιγμή του θερισμού, όπου ότι δημιουργήσαμε στη ζωή μας, μαζεύεται και καθορίζει την πορεία μας και την ποιότητα του ταξιδιού μας. Εκεί, ίσως βρούμε το κέρας της αφθονίας γεμάτο με δώρα, αλλά ίσως το βρούμε και εντελώς άδειο. Αν ξέραμε από πριν, η ζωή μας δεν θα ήταν ένα μυστήριο, αλλά ανοιχτό βιβλίο. Το να βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας (να πηγαίνουμε κάτω…στον πυρήνα του είναι μας), όπου βυθιζόμαστε στα νερά του ασυνειδήτου και των πρωταρχικών ενστίκτων, είναι η μοναδική λύση, προκειμένου να επαναξιολογήσουμε τη ίδια μας την ύπαρξη.
Όπως είπαμε και πιο πάνω, οι καταστάσεις αυτού του είδους, δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε ευχάριστες. Συχνά, είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι κάποιος κύκλος έκλεισε οριστικά κι έτσι το να πετάξουμε από πάνω μας αυτό που έχει παλιώσει και είναι άχρηστο, είναι μια επίπονη, αλλά απαραίτητη διαδικασία. Αν αρνηθούμε να το κάνουμε μόνοι μας, ξεγελάμε τον εαυτό μας και στο τέλος θα έρθει η ίδια η ζωή, να πάρει ότι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Έτσι, ο συμβολικός αυτός “θάνατος”, δεν είναι μόνο αναπόφευκτος, αλλά και αναγκαίος. Άλλωστε, όταν κάτι δεν αλλάζει, πεθαίνει. Οπότε, αν κάποια στιγμή βρεθούμε σε μια τέτοια δύσκολη καμπή, ας δείξουμε το απαιτούμενο θάρρος, ώστε να πετάξουμε όσα μας είναι άχρηστα, κρατώντας παράλληλα, ότι εξακολουθεί να μας είναι ακόμη πολύτιμο, ώστε να χρησιμεύσει ως σπόρος, απ’ όπου θα αναβλύσει η νέα μας ζωή.
Αφιερωμένο, στο φιλαράκι που πιστεύει σε μένα ;)