Welcome to Shell-Land!

Όπως ανοίγουν τα κοχύλια στην άμμο, έτσι και γω, αποζητώ να παίρνω το φως των δικών σας ματιών...

Όσο ζω, θα ονειρεύομαι και με τίποτα δεν με ξυπνάω. Όσο υπάρχω, στη θάλασσα θα συνεχίζω να βουτάω

και σαν δελφίνι να κολυμπάω, ψηλά θα πετάω και τα κοχύλια μου στη θάλασσα θα φυλάω. ©

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Am I living my True Divine Purpose?

oldTarot_01
"Whatever you do, or dream you can, begin it.
Boldness has genius and power and magic in it"
~ Johann Wolfgang Von Goethe








Τον τελευταίο καιρό, διανύω μία μεταβατική φάση, που μοιάζει λίγο με την όψη του ορίζοντα την ώρα της ανατολής. Το περίεργο είναι ότι αυτή η εικόνα, πολύ εύκολα θα μπορούσε να μεταμορφωθεί και σε μία αντίθετη κατάσταση… τη δύση. Και στις δύο περιπτώσεις, στο βάθος του ορίζοντα, διακρίνεται ένα ροδαλό χρώμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει, πως πάντα ξέρουμε, περί τίνος πρόκειται. chmehl-J_bxiSgFu1U-imageΕπειδή λοιπόν, βρίσκομαι στο στάδιο της μετάβασης, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι έρχεται, η πολυπόθητη ανατολή, της νέας μου ζωής. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι μου χρωστάω να το επιδιώξω με νύχια και με δόντια, ώστε να γίνει η υπέροχη και συναρπαστική ανατολή μου!
Όταν κάτι φεύγει από την ζωή μας, μεταμορφωνόμαστε. Μέχρι σήμερα έβλεπα να συμβαίνουν αλλαγές, στην προσωπική και στην επαγγελματική μου ζωή και εγώ έμενα θεατής, αντί να αντιδρώ. Ενώ είχα πάντα μέσα μου, μια απίστευτη δύναμη, έμενα παθητική και θεατής της ίδιας μου της ζωής. Ίσως, γιατί πιθανότατα αρνιόμουν να αποδεχτώ την ανάγκη για ένα καινούργιο ξεκίνημα και είχα προσκολληθεί σ’ αυτά που θεωρούσα δεδομένα… Είπα λοιπόν, μέσα μου: - Τι κάνεις Μαρία; Αν δεν κάνεις κάτι, σύντομα, θα βαλτώσεις και πάλι.
Έχω και ένα φιλαράκι, που “έγραψε πολλά ένσημα”, προσπαθώντας να με κινητοποιήσει και τώρα πια, δεν έχω παρά να πάρω μπρος. Με ξεμπροστιάζω, για να ξυπνήσω από το λήθαργο του βολέματος. Όλα θέλουν το χρόνο τους, μα τι είναι τελικά ο χρόνος; Δεν υπάρχει χρόνος… Δημιούργημα του ανθρώπου είναι για να διευκολύνεται η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει κανένα από τα επί μέρους τμήματά του. Αν αναρωτηθούμε πότε παύει να υπάρχει η παρούσα στιγμή, οποιαδήποτε πιθανή απάντηση εμπεριέχει αντίφαση: όχι στο παρόν, γιατί όσο υπάρχει, υπάρχει. Ούτε στο μέλλον, στην επόμενη στιγμή, γιατί στο συνεχές δεν υπάρχει επόμενη στιγμή. Αλλά, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την παρούσα στιγμή ως διαρκώς υπάρχουσα, γιατί τότε, όσα συνέβησαν πριν από 10.000 χρόνια υπάρχουν ταυτόχρονα μ’ όσα συμβαίνουν στο παρόν. Όλοι μας λοιπόν, συνηθίσαμε τον ομογενοποιημένο χρόνο του ρολογιού μας, αυτόν που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, γιατί αυτός μας εξυπηρετεί και κάνει πιο εύκολες τις δοσοληψίες και τις συναλλαγές μας.
Έτσι, είπα να το φιλοσοφήσω και διαπίστωσα ότι ο κάθε είδους θάνατος είναι μια διαδικασία άρρηκτα συνδεδεμένη με την γέννηση και την φθορά. Μόνο κάποιος, που έχει τη δυνατότητα να φιλοσοφήσει το θάνατο, βλέπει τη ζωή του σαν μια γραμμική πορεία, που αρκετές φορές φτάνει σε τέλματα και αναγεννιέται από την στάχτη της. Φυσικά, από μας εξαρτάται το αν θα νεκρώσουμε, μένοντας άπραγοι, ή αν θα συνεχίσουμε αλλάζοντας κατεύθυνση ή παίρνοντας εντελώς διαφορετικό δρόμο.
Αυτό που είναι σίγουρο για μένα, είναι ότι η ζωή μας είναι ένα ταξίδι, χωρίς γυρισμό. Και σε παλιότερες αναρτήσεις μου, είχα αναφέρει πως βλέπω τη ζωή μου ως ένα ταξίδι με τραίνο. Μπορεί σ΄αυτό το ταξίδι να υπάρχουν αρκετές στάσεις και μέσα στο τραίνο της ζωής μας να εναλλάσσονται οι συνταξιδιώτες μας, αλλά είναι βέβαιο πως δεν έχουμε άλλη επιλογή, από το να συνεχίσουμε τη διαδρομή. Βέβαια, δεν υπάρχει επιστροφή στο ταξίδι μας, παρά μόνο στάσεις και το ταξίδι δεν τελειώνει σε κάποιο σταθμό.
Σε κάθε μεταίχμιο της ζωής μας, (κάθε μεγάλη στάση του τραίνου), το μόνο που υποχρεούμαστε είναι να αφήσουμε πίσω μας, όλα όσα αποτελούσαν τον παλιό μας εαυτό - πράξεις, καθημερινές συνήθειες, πιστεύω, ιδέες – ώστε να ξεκινήσουμε την καινούργια μας πορεία, με όσο το δυνατόν λιγότερο φορτίο. Φυσικά, είναι δύσκολο να πετάξουμε τον παλιό μας εαυτό και όλα αυτά που πιστέψαμε και προσπαθήσαμε στη ζωή μας. Είναι πολύ λογικό, ένα τέτοιο πέρασμα να συνοδεύεται από τον πόνο, τη θλίψη και ίσως και θρήνο, για όλα αυτά που αποχωριστήκαμε. Όμως αυτό, πρέπει να μας οδηγήσει στην αποδοχή του αναπόφευκτου, τη γέννηση του καινούργιου, ώστε τελικά να πεθάνει το παλιό. Κι όχι μόνο απλά να πεθάνει, αλλά θα πρέπει τα σώματα να “αποσυντεθούν”, οι ιδεολογίες να αμφισβητηθούν, τα πιστεύω να ανατραπούν, οι πράξεις να αναθεωρηθούν. Μόνο έτσι ο θάνατος μιας παλιάς κατάστασης, μπορεί να γίνει γόνιμο έδαφος, όπου εκεί θα ανθίσει ο σπόρος της επόμενης, όπως τα άνθη που φυτρώνουν πάνω στο μνήμα μας. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα του Θανάτου, είναι το νόμισμα που θα πρέπει να πληρωθεί, ώστε να περάσουμε πάνω από μια γέφυρα, στην απέναντι πλευρά του ποταμού και να συνεχίσουμε το ταξίδι με το τραίνο μας. Δυστυχώς βέβαια, είμαστε πλάσματα που έχουν κάνει την συνήθεια μέρος της ζωής μας και μάθαμε να δενόμαστε με πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους, επειδή θεωρούσαμε, ότι θα είναι πάντα μέρος της ζωής μας, θα είναι πάντα συνταξιδιώτες μας.
Από τη στιγμή που θα “στρώσουμε” και πάλι τη ζωή μας και το ταξίδι μας θα τροχοδρομηθεί, καθετί που μας ξεβολεύει από τη ρουτίνα, θα αντιμετωπίζεται με καχυποψία και δυσανασχέτηση. Τα ωραία αγαθά, κόποις κτώνται. Επόμενο είναι, ο “Θάνατος” να αντιμετωπίζεται σαν τον μεγαλύτερο εχθρό, που απειλεί την ύπαρξη μας, αφού με το δρεπάνι του έρχεται να σαρώσει όλα αυτά με τα οποία γεμίσαμε τη ζωή μας. Παρόλα αυτά, το δρεπάνι δεν είναι όργανο τιμωρίας, αλλά όργανο που χρησιμοποιείται στο θερισμό, μια διαδικασία απαραίτητη ώστε να μαζευτεί ότι έχει πια ωριμάσει μέσα μας, κάνοντας χώρο για τη σπορά του νέου. Έτσι και η στιγμή του αποχωρισμού, είναι η στιγμή του θερισμού, όπου ότι δημιουργήσαμε στη ζωή μας, μαζεύεται και καθορίζει την πορεία μας και την ποιότητα του ταξιδιού μας. Εκεί, ίσως βρούμε το κέρας της αφθονίας γεμάτο με δώρα, αλλά ίσως το βρούμε και εντελώς άδειο. Αν ξέραμε από πριν, η ζωή μας δεν θα ήταν ένα μυστήριο, αλλά ανοιχτό βιβλίο. Το να βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας (να πηγαίνουμε κάτω…στον πυρήνα του είναι μας), όπου βυθιζόμαστε στα νερά του ασυνειδήτου και των πρωταρχικών ενστίκτων, είναι η μοναδική λύση, προκειμένου να επαναξιολογήσουμε τη ίδια μας την ύπαρξη.
Όπως είπαμε και πιο πάνω, οι καταστάσεις αυτού του είδους, δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε ευχάριστες. Συχνά, είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι κάποιος κύκλος έκλεισε οριστικά κι έτσι το να πετάξουμε από πάνω μας αυτό που έχει παλιώσει και είναι άχρηστο, είναι μια επίπονη, αλλά απαραίτητη διαδικασία. Αν αρνηθούμε να το κάνουμε μόνοι μας, ξεγελάμε τον εαυτό μας και στο τέλος θα έρθει η ίδια η ζωή, να πάρει ότι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Έτσι, ο συμβολικός αυτός “θάνατος”, δεν είναι μόνο αναπόφευκτος, αλλά και αναγκαίος. Άλλωστε, όταν κάτι δεν αλλάζει, πεθαίνει. Οπότε, αν κάποια στιγμή βρεθούμε σε μια τέτοια δύσκολη καμπή, ας δείξουμε το απαιτούμενο θάρρος, ώστε να πετάξουμε όσα μας είναι άχρηστα, κρατώντας παράλληλα, ότι εξακολουθεί να μας είναι ακόμη πολύτιμο, ώστε να χρησιμεύσει ως σπόρος, απ’ όπου θα αναβλύσει η νέα μας ζωή.
Αφιερωμένο, στο φιλαράκι που πιστεύει σε μένα ;)

9 σχόλια:

Amelie είπε...

Καλημέρα Μαράκι! Να ξέρεις ότι διάβασα με μεγάλη προσοχή τις σκέψεις σου και με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη. Να ξέρεις επίσης ότι εκτός από το φιλαράκι σου που πιστεύει σε σένα, έχεις και πολλούς άλλους φίλους εξίσου πιστούς και πρόθυμους να βοηθήσουν όπου και όπως μπορούν και θέλεις! Καλή συνέχεια!!!

astrofegia είπε...

Καλημέρα...ένα πράγμα έχω να πω...σε νοιώθω! Είμαι και εγώ σε παρόμοια θέση και τα λόγια σου, που με συγκινούν, μοιάζουν να βγήκαν από τη δική μου ψυχή...!

Αθανασία είπε...

Γειάσου Μαρία (που λέει κ ο Σαρμπέλ!),που πρωσοπικά δε μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής αλλά οκ!είδα ένα σχόλιό σου στο μπλόγκ,μου κ με έφερε κ από δώ ο...άνεμος της μπλογκόσφαιρας βέβαια σε ήξερα,κ από πρίν από τον Όσιρι μας..έχεις ωραίο μπλόγκ ενδιαφέρον κ το κείμενό σου μου άρεσε πολύ...καλή μου έχεις πολύ δίκιο...σε ότι λες..(ε,παρεπιπτόντως κ μένα αυτή την εικόνα,έχει τελευταία η ζωή μου αλλά στο πιό μάυρο)...αλλά καλή μου δεν είναι τόσο έυκολο όταν έχεις επενδύσει,πολλά σε αυτές τις σχέσεις,με τους 'συνταξιδιώτες'σου να πάρεις ένα μολυβάκι,κ να τραβήξεις μιά γραμμή έτσι απλά...οκ?πονάει πολύυ αυτό να το κάνεις...ΔΕΝ είναι τόσο απλό...αλλά έχεις δίκιο καλή μου σε όλα...καλώς σε βρήκα θα τα λέμε...

Orsalia είπε...

Μαρία,
καταρχήν δεν μου έχεις μιλήσει ποτέ για το ¨φιλαράκι σου" περιμένω να μου πεις...
Ολα αυτά που γράφεις και που νιώθεις είναι σπουδαία και το ξέρω ότι βγαίνουν μέσα από την ψυχή σου... Ξέρω επίσης ότι είσαι πολυ΄δυνατή καισε ζηλευω γι'αυτό! ξέρω ότι σου αξίζει το καλύτερο και είμαι σίγουρη ότι πλησιάζει....(θυμάσαι το όνειρο?)
Να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι που αξίζουν αληθινά σίγουρα θα είναι για πάντα διπλα μας γιατί πρώτα από όλα εμείς τους έχουμε "φωνάξει" και εμείς το αξίζουμε να τους έχουμε!!!Οσοι απλά πέρασαν από διπλα σου πάλι καλό σου έκαναν γιατί πήρες μαθήματα ζωής.... κι αυτοί με τη σειρά τους κάποτε θα πάρουν τα δικά τους μαθήματα.... Είμαι σίγουρη ότι τα καλυτερα έρχονται και σίγουρα αξίζεις το καλύτερο!!!!! σε αγαπώ πολύ πολύ!

korallenia είπε...

Matriga μου καλησπέρα,
Είναι κάποιες φορές που ενώ πιστεύεις ότι ένας κύκλος ζωής ολοκληρώθηκε και παίρνεις τα μολύβια σου χρωματιστά ή μη για να σχηματίσεις το τόξο ενός άλλου κύκλου…βλέπεις ότι αρχίζεις να σχεδιάζεις το τόξο του νέου κύκλου γύρω από τον κύκλο που ολοκληρώθηκε και ενώ το βλέπεις συνεχίζεις να φτιάχνεις τον ομόκεντρο κύκλο σου…και δεν ξέρεις και γιατί…και έτσι ο κύκλος που ουσιαστικά έκλεισε….δεν έκλεισε αλλά γίνεται όλο και πιο μεγάλος…
Όντως οι διαθέσεις σας μοιάζουν πολύ…πάρα πολύ…
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα…
Φιλιά!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

.....
θα μπορουσα να γραψω πολλα αλλα δεν ειμαι ακομα σε θεση...

ακομα αρνουμαι...

σε φιλω!!!

Osiris είπε...

Να σου πω τώρα την "αμαρτία" μου;
Ε; Να στην πω;
Ε λοιπόν όση ώρα διάβαζα το κείμενο και παρ' όλο που προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο κείμενο, το βλέμμα μου πήγαινε συνεχώς στα κοχυλο-σοκολατάκια δίπλα!
Τι τραβάω ο πειρατής!!!
Τς τς τς!
Μάλλον αύριο, θα πρέπει να κάνω νέα αρχή!
Να προσπαθήσω να ξαναδιαβάσω το κείμενο χωρίς να κοιτάζω τα κοχυλο-σοκολατάκια.
Κάτι μου λέει βέβαια πως τώρα που το υποσχέθηκα στον εαυτό μου... μόνο κοχυλο-σοκολατάκια θα βλέπω. Και μάλιστα... νομίζω πως όσο τα σκέφτομαι, μάλλον θα αρχίσουν να εμφανίζονται και μέσα στο studio!!!

Μάλλον θα πρέπει λοιπόν να αδιαφορίσω πλήρως και να τα παρατήσω στην ησυχία τους μπας και με παρατήσουν και αυτά...

Όσο για σένα και το post σου... τι να σου πω... δεν έχω ιδέα γιατί δεν μπόρεσα να διαβάσω λέξη.
Κάτι για καινούρια αρχή και κάτι τέτοια διάβασα.
Ε... τι να σου πω. Καλή αρχή και κάνε ό,τι καταλαβαίνεις...

Πάω να φύγω τώρα...
Καλημέρα και πολλά φιλιά.
Το χαρτάκι από τα κοχυλο-σοκολατάκια πού να το πετάξω;

bb Maria

For You:
http://www.youtube.com/watch?v=c5IIXeR5OUI

;)

Lilith είπε...

Πριν λίγες μέρες, σε μια άλλη φίλη, έγραψα το εξής σχόλιο (δεν το έχω ξανακάνει αυτό, αλλά θα το κάνω copy-paste γιατί πιστεύω ότι δεν έχω καλύτερη απάντηση σ' αυτά που γράφεις):

"Θυμάσαι όταν είμασταν μικρά, τα παιχνιδάκια τα PEZ
με τις καραμελίτσες;
Που, με το που έβγαζες την προηγούμενη εμφανιζόταν η επόμενη;
Έτσι είναι και με τη ζωή...
Όταν κάτι φεύγει, φεύγει για να εμφανιστεί το επόμενο. Πρέπει όμως να μην κλείσεις την "πόρτα". Γιατί αν βρίσκει εμπόδιο, η επόμενη καραμελίτσα, όσο και να θέλει, δε θα μπορεί να βγει! :)
Όλα για καλό γίνονται.
Φτάνει να σκέφτεσαι θετικά, γιατί η αρνητική σκέψη είναι αυτογκόλ. Σαμποτάρεις μόνος σου τον εαυτό σου. :)"

Να συμπληρώσω ότι δε μου φαίνεσαι ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ άνθρωπος που θα έβαζε τη... βιβλιοθήκη μπροστά από την πόρτα για να μην μπει η επόμενη καραμελίτσα!
Είσαι πολύ θετικός άνθρωπος και αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι κλείνεις το κείμενό σου με τις λέξεις "η νέα μας ζωή". :)
Μου φαίνεται ότι το "ταξίδι με το τραίνο" εσύ το απολαμβάνεις πάντα!
No matter what! ;)

Φιλιά πολλά πολλά!!!

Matriga είπε...

Απόψε κάνοντας κάποιες επιπλέον αλλαγές στις ετικέτες του blog, διαπίστωσα πως δυστυχώς, δεν σας είχα απαντήσει εδώ.
Τότε, ήμουν σε άσχημη προσωπική φάση, αλλά αυτό ήταν ένα μικρό ελαφρυντικό. Δεν θέλω να σας δικαιολογηθώ για κάτι, παρά μόνο να σας ευχαριστήσω όλους που καταθέσατε τις σκέψεις σας εδώ.
Είμαι ευγνώμων σε όσους μοιράζονται έστω και μία σκέψη τους μαζί μου, πόσο μάλλον σε παλαιούς και νέους φίλους και όχι μόνο, που μου χάρισαν τις εμπειρίες τους, που με καθοδηγούν στο ταξίδι της αυτογνωσίας μου.

Σας ευχαριστώ και καλό ταξίδι σε όλους σας!