Σήμερα, γιορτάζει τα δύο χρόνια από την πρώτη ανάρτησή του το blog μου και κανονικά θα έπρεπε να κάνω εορταστική ανάρτηση. Δυστυχώς, όμως έχασα ένα συγγενή μου, σε πολύ νέα ηλικία και δεν μπορώ να χαρώ, όσο θα έπρεπε.
Ήταν πολύ νέο παιδί και δεν μόλις έχει καν χρονίσει ο μπέμπης του… Τι να πούμε τώρα στη ξαδέλφη μου, που έχασε τον άνδρα της; Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να την απαλύνει την μεγάλη αυτή απώλεια για κείνη. Έφυγε στο ύπνο του στα ξαφνικά... Τραγικό, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα είναι μέσα στη ζωή.
Καλό ταξίδι του εύχομαι και είμαι σίγουρη ότι θα είναι φύλακας άγγελος για το μωρό του.
Εύχομαι σ’ όλους μας να είμαστε καλά από υγεία πάνω απ’ όλα, γιατί καθετί άλλο είναι λιγότερο σημαντικό. Ας ζούμε τη ζωή μας μέχρι το μεδούλι, σαν η κάθε μέρα να πρόκειται να είναι η τελευταία μας μέρα. Χαμογελάστε! :)))Φυσικά, χαίρομαι πολύ που μπορώ να συνεχίσω να επικοινωνώ μαζί σας και να μοιραζόμαστε χαρές και λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες, σκέψεις και συναισθήματα. Αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός τρόπος έκφρασης και λειτουργεί ως διέξοδος και πηγή δύναμης για μένα. Καλές αναρτήσεις σ’ όλους τους bloggers και πολλά χαμόγελα για όλους εσάς που με διαβάζετε. Σας ευχαριστώ πολύ!
