Αλήθεια, γιατί είναι πιο δύσκολο να αγαπήσουμε -εκτιμήσουμε- τον ίδιο τον εαυτό μας;

Απόψε, μια φίλη με συμβούλεψε να διαβάσω βιβλία του Χόρχε Μπουκάι. Ψάχνοντας στο internet για να μάθω περισσότερα γι' αυτόν και τα βιβλία του, βρήκα το ακόλουθο βίντεο και βρήκα αποσπάσματα από τα βιβλία του. Έτσι, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, ότι είδα και με άγγιξε. Πραγματικά, αξίζει να δείτε όλο το βίντεο με την ιστορία "Η Αληθινή αξία του δαχτυλιδιού".


"Δεν μπορώ", του είπα. "Δεν μπορώ!". "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός. "Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ."  *

Στο βιβλίο "Να σου πω μια ιστορία", ο νεαρός Demian προσπαθώντας να ανακαλύψει τον εαυτό του, επισκέπτεται ένα ψυχαναλυτή, που χρησιμοποιεί μια εντελώς διαφορετική μέθοδο ψυχανάλυσης. Σε κάθε συνεδρία αφηγείται στον ασθενή μια διαφορετική ιστορία, με την οποία, προσπαθεί να φωτίσει το μονοπάτι του προς την αυτογνωσία.  

Θέλω να με ακούς, χωρίς να με κρίνεις

Θέλω τη γνώμη σου, χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι, χωρίς απαιτήσεις

Θέλω τη βοήθειά σου κι όχι να αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις, χωρίς να με ακυρώνεις

Θέλω να με κοιτάς, χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να μ΄ αγκαλιάζεις, χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια, χωρίς να με σπρώχνεις

Θέλω να με υποστηρίζεις, χωρίς να με φορτώνεσαι

Θέλω να με προστατεύεις, χωρίς ψέματα

Θέλω να πλησιάζεις χωρίς, να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν,

να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις...

πως σήμερα σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου...

Χωρίς όρους.

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς". Τι κρίμα να μην το είχα διαβάσει νωρίτερα... πριν κάνω (σχεδόν όλα) τα παραπάνω -που αναφέρει ο Χόρχε- στην τελευταία μου σχέση. Τώρα πια, παρότι αποτελεί παρελθόν για μένα, αναρωτιέμαι αν θα είχα συνειδητοποιήσει τα παραπάνω, διαβάζοντας το βιβίο αυτό του Χόρχε. Τι να είχε αλλάξει, άραγε; Ίσως και τίποτα... Αλήθεια, πόσο εξωφρενικό μου φαίνεται τώρα, ότι ότι όλα αυτά τα έχω αναπαράγει και γω η ίδια σε πρώην σύντροφό μου. Ακόμη πιο περίεργο γεγονός είναι ότι ακριβώς τα ίδια, είναι συμπεριφορές γνώριμες σε μένα, από παλιότερα, αφού έχουν εκδηλωθεί στο άτομό μου από άτομα που νοιάζονταν για μένα!! χα χα χα Μόνο, που το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι εγώ που έπρεπε να με αγαπάω πιο πολύ από εκείνους, τα δέχτηκα και μετέπειτα τα αναπαρήγαγα η ίδια σε εκείνον που ήταν πλάι μου...

Αλήθεια, ποιον κοροϊδεύουμε όταν γυρεύουμε την αγάπη, χωρίς να έχουμε μάθει να αγαπάμε εμάς τους ίδιους;;;; Δυστυχώς, ή ευτυχώς, η ζωή μου έφερε έτσι τα πράγματα για μένα, που τώρα τελευταία, με αγαπάω όλο και πιο τρελά…, παρότι δεν μ' αγαπάει όσο παλιότερα η ίδια! Τι κρίμα... Σας το είπα και στην προηγούμενη ανάρτησή μου. Πάντα μου άρεσε πολύ να ταξιδεύω και ίσως επιτέλους, να έφτασε η ώρα για ένα μεγάλο ταξίδι μου. Αυτό ίσως, θα είναι ότι καλύτερο για να με αγαπήσω εκ βαθέων!!! Δαπανηρό, ε; Ε, τι να κάνουμε; Αυτά που αξίζουν περισσότερο είναι εκείνα που είτε στοιχίζουν πολύ, είτε είναι απαγορευμένα! ;)


* P.S.  Εδώ, θέλω να σας δηλώσω, πως έχω διαπιστώσει πως μπορώ να κάνω αυτό που δεν μπορούσε ο Demian... Το έχω κάνει, ουχί μία φορά -και γραπτώς στη ζωή μου και τετ α τετ. Βέβαια, δεν θα σας πω ότι το ευχαριστήθηκα, γιατί θα έλεγα ψέματα. Μπορώ όμως, να σας πω ότι έχω βρεθεί μπροστά στον άλλον, παρότι ήξερα κατά βάθος πως με έβλεπε (ή μάλλον πως δεν με έβλεπε!), χωρίς να με νοιάξει αν θα φάω ζεστή τη χυλόπιτα! Είναι αυτό που λέμε, δεν μασάω, με τίποτα. Σκεφτείτε, ότι το έκανα, ακόμη και όταν ήμουν σίγουρη 99% ότι θα μου την σερβίρουν, αφού με είχαν προειδοποιήσει! Όμως, έχω μάθει πια να διεκδικώ αυτό που θέλω μ’ όλα τα κόστη και να μην με νοιάζει τι θα πει ο άλλος, αν θα το πάρει επάνω του, αν θα με κοροϊδέψει και τα λοιπά. Η περίπτωσή μου είναι αυτό που λένε, αδιόρθωτη ρομαντική και συνάμα, ρεαλίστρια.... Δεν ξέρω, αν με καταλαβαίνετε, αλλά αρκεί που με καταλαβαίνω εγώ! χα χα χα

Σημείωση: Ε, γι’ αυτό τουλάχιστον μου οφείλω ένα μπράβο. Ευτυχώς, υπάρχει και κάτι σ’ αυτήν την ανάρτησή μου, για να καυχηθώ… μετά την ταπείνωσή μου! Έχω μεγάλο τσαγανό μου (παρότι δεν μου το έχουν πολλοί) και διακατέχομαι από μεγάλη τόλμη. Δεν διστάζω σε τίποτα, αρκεί να είμαι σίγουρη ότι το θέλω. Τυχαίο; Δεν νομίζω! Μάλλον, είναι γιατί - τρομάρα μου - είμαι όλη, μια “Τόλμη και Φαντασία”.