Και οι άνδρες έχουν ψυχή

Θα μου επιτρέψει η κοριτσοπαρέα να κάνω κι εγώ το σχόλιό μου ως άνδρας. Φαντάζομαι ότι θα θέλετε ν' ακούσετε και μία ανδρική άποψη. Άλλωστε γι' αυτούς δεν είναι όλο το θέμα; Ή μήπως όχι!! Μήπως το θέμα δεν είναι οι άνδρες αλλά οι σχέσεις γενικότερα; Μήπως σε μία σχέση δεν φταίει πάντα ο ένας αλλά και οι δύο έχουν το μερίδιό τους;

Δεν θέλω (και δεν μπορώ) να έχω άποψη για το τι συνέβη σε κάθε μία από εσάς κορίτσια, αλλά δεν είναι λίγο άδικο να απομονώνεται μία φράση που είπε εκείνος ο ταλαίπωρος της Μαρίας και ο άλλος ο ταλαίπωρος της Άννας για να δικαιολογήσετε όλα όσα μπορεί να συνέβησαν μέσα σε μία σχέση;

Θέλω να πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι (άνδρες και γυναίκες) έχουν την ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Επίσης όλοι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν προβλήματα, είτε είναι το Έβερεστ είτε είναι ο λόφος του Στρέφη. Οι σχέσεις ανακαλύφθηκαν από τους ανθρώπους για να καλύψουν την ανάγκη που έχουμε για να μοιραζόμαστε. Να μοιραζόμαστε τη χαρά μας, τη λύπη μας, τα προβλήματά μας αλλά και τα συναισθήματά μας.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πρώτο βλέμμα τότε που κανείς δεν ήξερε αν θα εξελιχτεί σε σχέση; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη πρώτη ατάκα που αμήχανα όλοι προσπαθούμε να βρούμε για να κάνουμε εντύπωση; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το δειλό πρώτο φιλί; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη πρώτη φορά που ενώθηκαν τα σώματα εις σάρκα μία; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ξενύχτια για να τη βλέπεις να κοιμάται σαν αγγελούδι; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα λεπτά που μετράμε και μοιάζουν με αιώνες μέχρι να ξαναδείς τον έρωτα της ζωής σου; Τότε όλοι έτσι νομίζουμε ότι είναι ο έρωτας της ζωής μας. Μετά βέβαια περνάνε οι μέρες, οι μήνες και σε κάποιες περιπτώσεις και τα χρόνια και έρχεται η τριβή και τα προβλήματα. Γιατί ΝΑΙ προβλήματα υπάρχουν και ΠΑΝΤΑ θα υπάρχουν, όπως υπάρχει και η αδυναμία μας να τα διαχειριστούμε, όπως υπάρχει και ο μόνιμος ανταγωνισμός μέσα μας, όπως υπάρχει και ο εγωισμός. Κι έτσι τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν σιγά-σίγα τη κάτω βόλτα, μέχρι που έρχεται ο χωρισμός. Και έτσι με αυτά και με αυτά φτάνουμε να έχουμε δύο ανθρώπους που έχουν ανταλλάξει πικρόχολα σχόλια και το μόνο που σκέφτονται είναι πώς να κατασπαράξει ο ένας τον άλλο.
ΓΙΑΤΙ;;; Γιατί πρέπει να φτάσουν σε αυτό το σημείο; Εντάξει δεν ταιριάξανε αυτοί οι δύο, εεε και τι έγινε, πάμε παρακάτω, δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου! Μπορεί στον έναν να στοίχισε λίγο παραπάνω απ' ότι στον άλλο, αλλά τι να γίνει, έτσι είναι η ζωή, κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολες αυτές οι καταστάσεις.
Γιατί να μην μπορούμε να κρατήσουμε αυτές τις όμορφες αναμνήσεις, όσες κι αν είναι αυτές και να συνεχίσουμε τη ζωή μας με αισιοδοξία και με τη πίστη ότι η επόμενη ΘΑ ΕΙΝΑΙ ο έρωτας της ζωής μας;

Το απόσπασμα του Λ. Φουρουκλά είναι καταπληκτικό και θα κλείσω με την τελευταία φράση:
"Τις στιγμές που ζήσαμε μαζί δεν τις αλλάζω με τίποτα, αλλά μετανιώνω για τις στιγμές που έχασα τόσο καιρό μακριά του."


Αγαπητή μου Μαρία,
Χαίρομαι που σε βλέπω να ορθώνεσαι και πάλι.
Εγώ το μόνο που θα σου ευχηθώ είναι να 'σαι πάντα καλά.
Όσο για τα υπόλοιπα θα μου επιτρέψεις να σου προτείνω να μην καταπιέζεις τον εαυτό σου στον "μοναχισμό". Βγες, διασκέδασε αφέσου ελεύθερη, ΕΡΩΤΕΥΣΟΥ. Άλλωστε ένας άλλος τραγουδιστής είπε ότι ο έρωτας με έρωτα περνάει. (Δεν θυμάμαι ποιος).
Διδάξου από τα τυχόν λάθει που έκανες και πρόσφερέ τα στον επόμενο να τα χαρεί μαζί με εσένα. Να είσαι σίγουρη ότι θα τα χαρείς κι εσύ.
Ξέρω ότι το δικό το βουνό είναι το μεγαλύτερο απ' του καθένα, αλλά ξέρω ότι όταν το θες είσαι τόσο δυνατή που δεν χρειάζεσαι κανέναν για πατερίτσα.
Κράτα τα λιγοστά καλά που σου έκανε ο ακατανόμαστος σαν μια γλυκιά ανάμνηση και ξέχασε όλα τα υπόλοιπα. Παρεμπιπτόντως να του καεί το βίντεο του αχαΐρευτου για να μην πω καμιά βαριά κουβέντα.

Το λαχείο κληρώνει συνέχεια,
λίγες όμως φορές κερδίζει.
φρόντισε να έχεις αγοράσει κι εσύ ένα!!!