Οι σχέσεις κάποτε τελειώνουν… μα τα παθήματα, πρέπει να γίνονται μαθήματα!

Όλες οι σχέσεις κάποτε τελειώνουν ή απλά αλλάζουν την αρχική τους μορφή. Το ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα, εξαρτάται αποκλειστικά από μας τους ίδιους...

Συνήθως, σε μία σχέση όταν αρχίζει να φεύγει ο κεραυνοβόλος έρωτας, αναλαμβάνει τα ηνία ο εγωϊσμός μας. Και κατά συνέπεια, αργά ή γρήγορα, οδηγούμαστε στο αδιέξοδο του χωρισμού, τη μοναξιά. Έτσι, τελικά μένουμε μόνοι μας, να αναπολούμε το όνειρο, που εμείς οι ίδιοι τερματίσαμε, εξαιτίας των ανασφαλειών μας.

Τουλάχιστον, αυτό έκανα εγώ στην τελευταία μου σχέση... Κι όμως, άξιζε τον κόπο να επιμένω και να υπομένω, δίνοντας πίστωση χρόνου στη σχέση αυτή, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσω, να "ξεμπλέξω" από τους ενδοιασμούς και τους φόβους μου. Όμως, δεν το έκανα. Ότι φοβόμουνα και απευχόμουν... το έπαθα! Το προκάλεσα εγώ η ίδια, με μία απίστευτη σαδομαζοχιστική διάθεση, στον υπέρτατο βαθμό.

Για το λόγο αυτό και με αφορμή την σημερινή ανάρτηση της αγαπημένης φίλης μου Ορσαλίας, σχετικά με τον κεραυνοβόλο έρωτα, θέλησα να σας παραθέσω παρακάτω, δύο θεματικές ενότητες από δημοσιεύσεις της κυρίας Μαρίας Λασσιθιωτάκη, ψυχολόγου - ψυχοθεραπεύτριας, με πολύ ενδιαφέρουσες συμβουλές - που έχω σκοπό να κάνω πράξη στις σχέσεις μου, τώρα πια:

1) Σχέσεις:
"Για μερικούς τυχερούς διαρκούν μια ζωή και για άλλους, δεν προλαβαίνουν ούτε να… σαραντίσουν. Αυτή η «ατυχία» χτυπά συνήθως τις γυναίκες, για μερικούς, μάλλον συγκεκριμένους, λόγους:
Η αίσθηση της ανδρικής παρουσίας στη ζωή τους δείχνει να είναι η μεγαλύτερη προσδοκία τους. Τίποτε δεν έχει τόσο νόημα στη ζωή τους όσο μια σταθερή και μόνιμη ερωτική σχέση και ίσως αυτό να είναι και η βασική αιτία που τελικά φθείρεται και οδηγείται στη λήξη της. Συνήθως, οι γυναίκες υποχωρούν μπροστά σε οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά των ανδρών, γίνονται αρκετά ανεκτικές, δεν οριοθετούνται, με αποτέλεσμα να γίνονται δεδομένες. Κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια σχέση.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα, η επιλογή συντρόφου είναι βιαστική, δείχνει άγχος και ανάγκη να καλυφθεί το «κενό», χωρίς να υπάρχουν οι προϋποθέσεις συναισθηματικής αμοιβαιότητας. Αρκετές γυναίκες, αν και δεν ταιριάζουν, κάνουν τα πικρά γλυκά για να διατηρήσουν αυτή τη σχέση, να την κάνουν να προχωρήσει.

Αν θέλετε να διατηρήσετε μια σχέση:
Θα πρέπει να αποδεχθείτε το φόβο της μοναξιάς και της εγκατάλειψης, φόβοι που είναι μέσα στο κεφάλι μας και δεν είναι πραγματικότητα. Η ζωή είναι ωραία και στα διαστήματα που δεν υπάρχει σύντροφος.
Δεν είναι καλό να δημιουργείται μια σχέση με βάση μόνο τη λογική και τα κοινωνικά κριτήρια. Μια τέτοια επιλογή, φαίνεται ότι στερείται το πάθος και τη χημεία, δείχνει πρακτικό και χρηστικό πνεύμα και είναι μοιραίο να διαλυθεί.
Κάντε με καθαρό μυαλό ασκήσεις αυτογνωσίας, μελετείστε τις συνθήκες και γνωρίστε τα όριά σας, γιατί διαφορετικά, θα συμπεριφέρεσθε αντιφατικά και απροσδιόριστα, δίνοντας λανθασμένα μηνύματα στο σύντροφό σας.
Αντί να γκρινιάζετε για το κενό, αλλάξτε τις αντιλήψεις σας γύρω από τις σχέσεις, γιατί είναι αναμενόμενο να μπείτε σε θέση αδυναμίας, που προεξοφλεί την εκμετάλλευση και καθιστά τους άνδρες ιδιαίτερα ισχυρούς.


2) Η τέχνη του διαλόγου στις συντροφικές κόντρες:
Όσο πιο στενές είναι οι σχέσεις, τόσο και οι “κόντρες” είναι πιο έντονες.

Είναι πολύ ρομαντικό, αλλά καθόλου αληθινό, το παραμύθι για κοινή ζωή ανέφελη, ήρεμη, χωρίς διαφορές. Η διαφορετικότητά μας στον βαθμό ωριμότητας, στους χρόνους, τους ρυθμούς, αλλά και στις επιθυμίες, κάποια στιγμή θα φέρει στην επιφάνεια διαφορές, θα προκαλέσει θυμούς, λύπη και απογοήτευση.

Είναι σημαντικό σε μια σχέση να ξέρουμε από την αρχή ότι:
• Οι κόντρες, οι συγκρούσεις, είναι ωφέλιμες και εκπαιδευτικές και για τους δυο, αν οδηγούν σε διάλογο.
• Ο διάλογος θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, αν γίνει σε συνθήκες θυμού και έντασης.
• Είναι απαραίτητο να ακούμε προσεκτικά τι λέει ο άλλος και όχι να ερμηνεύουμε, όπως γίνεται συνήθως, τα λόγια του. Αφήστε τον να ολοκληρώσει τη σκέψη και τα επιχειρήματά του και μην τον διακόπτετε για να συμπληρώσετε τις προτάσεις του με δικές σας σκέψεις.
• Εκφράζουμε άφοβα και με ακρίβεια τα συναισθήματά μας, με τη βεβαιότητα ότι ο άλλος είναι καλοπροαίρετος δέκτης. Ο φόβος και η ανασφάλεια ότι θα δυσαρεστήσουμε κάποιον, ότι δεν θα μας κατανοήσει, μας οδηγεί πολλές φορές σε απόκρυψη των συναισθημάτων, μέχρι να γίνουν μόνιμα ανυπόφορα και να πολώσουν τη σχέση, ίσως οριστικά και αμετάκλητα.
• Οι υπερβολικές απαιτήσεις για την ωριμότητα του άλλου είναι εξωπραγματικές και οδηγούν κάθε σύγκρουση σε μια δυσάρεστη έκπληξη.
• Οι επιτυχημένες σχέσεις δεν χρειάζονται την παραίτηση ή το συμβιβασμό με την κόντρα, παρά μόνο διάλογο με καλή θέληση και ακέραια τα θετικά συναισθήματα.
• Η προκατάληψη ότι δεν θα προκύψει τίποτε καλό από τον διάλογο, θα οδηγήσει σε αισθήματα φόβου, άρα ο τρόπος δεν θα είναι θετικός, αλλά γεμάτος δυσπιστία, καχυποψία. Ενα τέτοιο συναίσθημα εκπέμπεται αόρατα, κάνοντας βαριά την ατμόσφαιρα της επικοινωνίας, μειώνει τις προσδοκίες και οδηγεί ακριβώς εκεί που φοβόμαστε: στην αποτυχία του διαλόγου.
• Είναι λάθος να του χρεώνετε τα δικά σας συναισθήματα λύπης, θυμού, απογοήτευσης. Αναγνωρίστε τα ως δικά σας, επειδή εκπορεύονται πιο πολύ από τον τρόπο ανατροφής, τις αντιλήψεις σας για τις σχέσεις, τις δικές σας προσδοκίες και όχι από τη συμπεριφορά του συντρόφου.

(Από δημοσιευμένα άρθρα στην εφημερίδα ΕΣΠΡΕΣΣΟ)