Αγάπης... συνέχεια

Συνεχίζω να αποζητάω τη γνώμη σας για τον Έρωτα και την Αγάπη. Βλέπετε αυτός ο μήνας είναι αφιερωμένος στον Έρωτα και οι ερωτευμένοι όλου του κόσμου γιορτάζουν!

Ένας θρύλος από τους πολλούς που υπάρχουν για τον Άγιο Βαλεντίνο λέει ότι ήταν ένας ιερέας που υπηρέτησε κατά την διάρκεια του 3ου αιώνα στην Ρώμη. Όταν ο αυτοκράτορας Κλαύδιος ο Β' ανακάλυψε ότι μόνο οι άγαμοι στρατιώτες του υπηρετούσαν καλύτερα, τους απαγόρευσε να παντρεύονται. Ο Άγιος Βαλεντίνος δεν συμβιβάστηκε με αυτήν την απόφαση και άρχισε να παντρεύει τους στρατιώτες κρυφά. Όταν όμως η δράση του Βαλεντίνου αποκαλύφθηκε, ο Κλαύδιος Β' εξοργίστηκε τόσο πολύ που διέταξε τον θάνατό του.
Ένας άλλος θρύλος, λέει ότι ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν ένας φυλακισμένος σε μια από τις Ρωμαϊκές φυλακές, όπου ερωτεύτηκε την κόρη του δεσμοφύλακά του, γεγονός που τον οδήγησε στην εκτέλεσή του. Πριν πεθάνει άφησε στην κόρη του δεσμοφύλακα ένα γράμμα με την υπογραφή «from your Valentine» φράση που έχει μείνει μέχρι και σήμερα.
Αντίστοιχα για τη γιορτή των ερωτευμένων η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία προτείνει την γιορτή των Αποστόλων, Ακύλα και Πρισκίλλης στις 13 Φεβρουαρίου.

Τώρα στο θέμα μας...!

Έχω τη γνώμη ότι δύσκολα αγαπάμε πραγματικά και με ανιδιοτέλεια. Πολλές φορές, μπορεί να νομίζουμε ότι αγαπάμε κάποιον, ίσως επειδή έχουμε τόσο πολύ ανάγκη να αγαπηθούμε, εμείς οι ίδιοι.

Όμως, αληθινή αγάπη είναι να χαίρεσαι μαζί μ' αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι μ' αυτόν που πονά. Όποιος αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του, χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς να τον κάνει να νιώθει άσχημα γι' αυτό που είναι. Όταν αγαπάμε αληθινά ενδιαφερόμαστε τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. (Προσωπικά, δεν νομίζω ότι είναι εύκολο και δεν το έχω καταφέρει... Ίσως, γιατί θα έπρεπε πρώτα να τα έχω βρει με τον εαυτό μου!)

Η αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του. Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο, με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο, μάλλον προσκόλληση και αδυναμία είναι, παρά αγάπη. Σ' αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση βρισκόμαστε, είτε όταν είμαστε “εγωιστές”, είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Στην δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς την επιβεβαίωση ("Πες μου, μ' αγαπάς;").

Η ανασφάλεια - που, όπως πολύ σωστά υποστήριξε ο Λάκης Φουρουκλάς, εμπεριέχεται στην αγάπη - μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις, που προτάσσει ο ατομισμός και το εγώ μας.

Το κριτήριο για το ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας, είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως, αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.

Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από μάς, το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε απ' όλα εκείνα που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.

Πολύ δύσκολο πράγμα οι διαπροσωπικές μας σχέσεις... Ίσως όμως είναι και ο μοναδικός τρόπος ώστε να βελτιωθούμε ως άνθρωποι.