Εξομολόγηση εκ βαθέων

Τα τελευταία χρόνια διανύω την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Όλα τα άσχημα - οι δυσκολίες και οι πιο δυνατές "προκλήσεις" - συνήθως έρχονται μαζί, έτσι δεν είναι; Πρώτα ο χαμός πολύ δικού μου ανθρώπου, δύο αποβολές, η ψυχολογική βία μέσα στο γάμο μου, μετά ένα πολύ επίπονο, αλλά λυτρωτικό, διαζύγιο, ύστερα η ανεργία μου, προβλήματα υγείας και σαν αποκορύφωμα ένα χωρισμός…

Ήρθε και έδεσε η «μπεσαμέλ»! Έτσι, δεν είχα παρά να θεωρήσω, ότι αυτή είναι, ίσως, η "μία & μοναδική" πρόκληση της ζωής μου!

Μια φορά μας χτυπά η πόρτα και αν δεν είμαστε εκεί, έτοιμοι να την ανοίξουμε, τότε πάει…, πέταξε η ευκαιρία.

Είπα να μην τη χάσω. Έτσι, μπήκα στην διαδικασία της αναθεώρησης των πάντων. Μα πάνω απ' όλα του δικού μου εσωτερικού ψαξίματος. Άρχισα ν’ αξιολογώ, να προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητες στη ζωή μου και μπήκα για τα καλά στο «τούνελ» της αναπόλησης. Για τους έρωτες που πέρασαν, όλες εκείνες τις αναμνήσεις που μοιράστηκα με τις αγάπες μου, τις εμπειρίες που αποκόμισα. Προσπάθησα να δω κατάματα τα λάθη μου. Έξυσα τις πληγές μου, αλλά συνάμα ξεκίνησα να τις γιατρεύω. Μόνο όταν τα βρεις με τον εαυτό σου, προχωράς μπροστά, αλλάζοντας το αύριο.

{Υπάρχει, άραγε, άνθρωπος που καταφέρνει να μην ξαναπέσει στις ίδιες παγίδες; Δεν το νομίζω, αλλά αυτός είναι ο στόχος μου!}

…Και τώρα, πάλι στο χωρισμό. Σήμερα είπα να κάνω μία κατάθεση ψυχής. Απλά ένιωσα την ανάγκη να εκφραστώ και μέσα από δω. Να το μοιραστώ και με σας, όπως η φίλη μου η Άννα, μέσα από το δικό της blog, που το παρακολουθώ. Όπως ήταν φυσικό, μετά από το χωρισμό μας, ο καθένας έφυγε, με τις όποιες πληγές του και τις δικές του σκοτούρες. Και η ζωή φυσικά, συνεχίζεται…

Σκέφτηκα λοιπόν, τι θα γίνει τώρα; Τι θα κάνω για να κερδίσω από τις πικρές εμπειρίες του χθες και να μειώσω τις πιθανότητες του να ξανακάνω τα ίδια λάθη και αύριο; Παρότι, αυτές τις στιγμές είχα την πιο μεγάλη ανάγκη για κάποιο στήριγμα, ένα ώμο να ακουμπήσω επάνω του και να αφεθώ, προτίμησα να μην το επιλέξω. Θέλησα να μείνω μόνη μου - για όσο περισσότερο μπορέσω - και να κάνω επισκόπηση, όχι μόνο της τελευταίας σχέσης μου, αλλά και όλων των προηγούμενων.

Ίσως σ' αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό, είχα ήδη ξεκινήσει να επισκέπτομαι ψυχολόγο. Ήθελα να με «κρίνω» πιο βαθιά με στόχο να διορθωθώ και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσω κάποιο σοβαρό θέμα υγείας. Επιτέλους, είχα καταφέρει να ορθώσω το βλέμμα μου, μόνο σε μένα. Αλλά, έκανα το λάθος, να υπερβάλλω, όπως πάντα. Εστίασα μόνο στα αρνητικά και στις πληγές μου από το παρελθόν και ξέχασα ότι δίπλα μου, δεν είχα κάποιον που με ήξερε μία ζωή! Γιατί περίμενα να έχει τη διάθεση, την αντοχή και την «πολυτέλεια» να ασχοληθεί με τα δικά μου προβλήματα, αφού ήξερα ότι δεν με αγαπούσε; Και, γιατί άραγε να συνέβαινε αυτό; Ακόμα δεν γνώριζε ο ένας τον άλλο και ήταν τόσο νωρίς. Είχε άλλωστε ήδη ένα δικό του μεγάλο και βαρύ προσωπικό φορτίο. Τα προβλήματά του – όπως χαρακτηριστικά μου είχε πει – τα έβλεπε βουνό, σαν το Έβερεστ! Το να περιμένω λοιπόν περισσότερα απ’ όσα ο άλλος μπορούσε να δώσει ήταν προφανώς, ένα ακόμη πετραδάκι στο σωρό από τα λάθη μας και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διακοπή της σχέσης.

Κορίτσια, μην πέφτετε και σεις σ’ αυτό το λούκι. Μην κάνετε σχέσεις σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μετά από ένα χωρισμό. Ήθελα πολλά και δεν ήμουν έτοιμη ακόμα να δώσω πολλά. Μόνο περίμενα…

Αν χωρίσατε πρόσφατα, μη βιάζεστε να ξαναμπείτε σε σχέση. Μην αφήσετε και σεις τις επιθυμίες σας και τις ανάγκες σας, για κάποια παρηγοριά και οδηγηθείτε πρόωρα και αβασάνιστα σε μια καινούργια σχέση. Το τέλος θα έρθει γρήγορα. Ίσως, αν πριν μπούμε και οι δυο μας στη σχέση αυτή, τα είχαμε βρει με τους εαυτούς μας, να είχε λειτουργήσει στο βάθος του χρόνου. Ποιος ξέρει… Και σημασία έχει πλέον. Αν…, ίσως…, μήπως… Αυτά μετράνε μόνο όταν υπάρχει η αμοιβαία αγάπη, που έρχεται μόνο με το πέρασμα του χρόνου και ποτέ ταυτόχρονα και για τους δύο.

Όταν λοιπόν, αισθανθείτε ότι έχετε ηρεμήσει και έχετε διδαχθεί από τις εμπειρίες σας, τότε θα είστε σε θέση να κάνετε μια καινούργια προσπάθεια. Υπάρχουν άλλωστε αρκετοί που προσπαθούν να τα βρουν ξανά με το ίδιο πρόσωπο που έχουν χωρίσει. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Αν ο άλλος δεν ενδιαφέρεται να δοκιμάσει ξανά, τότε «άστο να πάει», όπως λέει και ο Πάριος! Κάνετε πίσω, αλλιώς κινδυνεύετε να πληγωθείτε περισσότερο από πριν και είναι κουτό. Αν όμως θελήσει και ο άλλος να δοκιμάσετε - αφού η αποστασιοποίηση του έχει «αποκαλύψει» και κείνου τα παλιότερα λάθη - τότε, ίσως τα καταφέρετε. Να δημιουργήσετε μια σχέση, κάτω από καλές προϋποθέσεις επιτυχίας, πιο αισιόδοξες.

Αν όμως, επιλέξατε να μείνετε μόνοι σας, για ένα χρονικό διάστημα, τότε φροντίστε να αξιοποιήσετε δημιουργικά και διαφορετικά το ελεύθερο χρόνο σας. Όντας μόνη μου σκέφτηκα να ασχοληθώ με τα νέα ενδιαφέροντα, όπως να ξεκινήσω γιόγκα – με έπεισε η φίλη μου η Μαρία, που είδε να κοντρολάρει επιτέλους το στρες της. Πρώτη όμως προτεραιότητα μου, από την αρχή, ήταν να αφιερώσω περισσότερο χρόνο και «βάθος» στις φιλίες μου και να γνωρίσω νέο κόσμο. Για τα ταξίδια, δεν το συζητώ. Είναι, ήταν και θα είναι must για μένα, όσο αναπνέω! Με άλλα λόγια ένα αισιόδοξο αύριο μας περιμένει εκεί έξω.

Τελικά νιώθω πολύ τυχερή, επειδή αυτά που αποτυπώνονται στο παρακάτω απόσπασμα της νουβέλας και δικά μου βιώματά. Τα έχω ζήσει και ’γω! Πραγματικά, θεωρώ ότι είμαι προνομιούχα, επειδή μου συνέβη - και όχι μόνο μία φορά - να αγαπήσω δύο φορές στη ζωή μου. Λέτε να μου πέσει το λαχείο και τρίτη φορά;

 

Ένα αντιπροσωπευτικό απόσπασμα από την πρώτη εκδοχή της νουβέλας "Σ' Αγαπώ Απελπισμένα" του Λάκη Φουρουκλά. Ανυπομονώ να την διαβάσω. Λάκη, μη μας αφήνεις σε αναμονή για πολύ...

"Μόνο όταν κάναμε έρωτα ένιωθα ότι ζω πραγματικά, έπαιρνα ζωή απ’ τη ζωή του, φλόγα απ’ τη φλόγα του και απελευθερωνόμουν, έσβηνα το παρόν και το παρελθόν, απλά ήμουνα εγώ και ήμουνα ευτυχισμένη. Τι όμορφο, τι θεϊκό πράγμα είναι το να σβήνει κανείς μέσα στον άλλο, να παίρνει φως απ’ το φως του, ανάσα απ’ την ανάσα του! Θύμησες, γλυκιές μου αναμνήσεις. Αλλά, μη νομίζει κανείς ότι ήταν όλα πάντα μέλι γάλα μεταξύ μας............ Με κτυπούσε εκεί που πονούσα, αλλά πονούσα στ’ αλήθεια; δεν ξέρω........................................................................

Τον αγαπούσα με πάθος, αλλά έτρεμα στην ιδέα ότι μπορούσε κάθε στιγμή, με τα πιο απλά του λόγια να με πληγώσει, και μάλιστα χωρίς να το θέλει. Τρελό, δεν είναι; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αν μαζί του πέρασα πιότερο καλές ή άσκημες στιγμές, εκείνο που ξέρω είναι ότι οι καλύτερες μου αναμνήσεις είναι απ’ την εποχή που ήμασταν ένα. Την εποχή εκείνη που μου χάριζε απλόχερα την αγάπη του, χωρίς να ζητά τίποτα από μένα, την εποχή που είχα δίπλα μου κάποιο στον οποίο, δεν υπήρχε ανάγκη να μιλήσω για να με καταλάβει, που μπορούσε να με παρηγορήσει δίχως λόγια, να ζεστάνει την ψυχή μόνο και μόνο με την παρουσία του. Δεν ξέρω πόσοι και πόσες έχουν ζήσει κάτι τέτοιο, αλλά λέω με το χέρι στην καρδιά ότι, αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, δε θα έκανα τα ίδια λάθη, δε θα τον έδιωχνα, δε θα τον έχανα. Τις στιγμές που ζήσαμε μαζί δεν τις αλλάζω με τίποτα, αλλά μετανιώνω για τις στιγμές που έχασα τόσο καιρό μακριά του."