Παρακάτω, σας παραθέτω μια πολύ ωραία ανάρτηση, που διάβασα σήμερα και μίλησε πραγματικά στην καρδιά μου. Αναρτήθηκε από μια φίλη και τη μοιράζομαι μαζί σας, γιατί θεωρώ ότι θα βρείτε αρκετά κοινά σημεία και σεις.
" Τα μέτρησα όσα είπαμε. Κι ας μην ήθελα να τα σκεφτώ. Όχι ότι τώρα είμαι πιο ήρεμη ή σοφότερη, χάλια είμαι, απλώς έπρεπε να είμαι δίκαιη και να σκεφτώ όσα μου είπες. Για μένα, για σένα, για να είμαι κάποτε καλά. Δίκιο είχες τελικά σε όσα μου αναλογούσαν. Σε όλα. Εκτός από ένα.
Όλες αυτές τις ημέρες ψάχνω βαθιά βαθιά από τα πρωταρχικά θεμέλια να δω αν σε αγάπησα πραγματικά ή αν ικανοποιούσα άλλες ανάγκες μου με το να σε δεσμεύω. Αν χρειαζόμουν έναν ιδεατό σύντροφο για να καλύπτω τη μοναξιά μου και διάλεξα εσένα. Εξ άλλου είμαι πολύ ιδιότροπος και ατελής άνθρωπος, το ξέρεις, δύσκολα κάνω φιλίες και σχέσεις και ακόμη πιο δύσκολα δένομαι. Φριχτή σκέψη λοιπόν, αλλά αν ίσχυε θα με βόλευε κι εμένα στην παρούσα φάση να προχωρήσω, οπότε έπρεπε να το ξέρω. Αφέθηκα λοιπόν να θυμηθώ, βήμα βήμα προς τα πίσω, δύσκολο, είναι μεγάλο βάσανο να σκάβεις το μέσα σου με τα νύχια σου. Ξέρεις τι βρήκα; Φυσικό πόνο. Κάθε φορά που σκέφτομαι εσένα, νιώθω φυσικό πόνο. Στο κεφάλι μου, στο στομάχι, ακόμη και στα δάχτυλά μου. Μου λείπεις, και στις καλές και στις κακές στιγμές, κάθε μέρα. Εκεί που δεν το περιμένω, ξεπετάγεσαι μέσα στο κεφάλι μου, έτσι, χωρίς λόγο. Με πλήρη επίγνωση του γιατί δεν πρέπει να σε σκέφτομαι, για όλους τους λόγους που θα έπρεπε να κοιτάζω αλλού. Τους ίδιους ακριβώς με τους δικούς σου.
Και τώρα έρχεται το καταπληκτικότερο και θα με πεις ηλίθια με κάθε δικαίωμα αυτή τη φορά: Δεν είχα καταλάβει. Δηλαδή συνειδητά. Πραγματικά δεν είχα καταλάβει πόσα και τι ένιωθα ακόμη για σένα. Νόμιζα ότι τα είχα καλά τακτοποιήσει στο μυαλό μου. Γι αυτό και προχωρούσα. Δεν είχα ιδέα μέχρι πρόσφατα. Αλήθεια. Αφελέστατο; Ναι, άλλωστε δεν φημίζομαι για την οξυδέρκειά μου. Το γιατί δεν είχα ιδέα, δεν θέλω να το ψάξω πια. Δεν ήθελα, φοβόμουν, θεωρούσα ότι δεν έχει νόημα, δεν ξέρω και δεν θα πω ψέμματα. Όμως τελικά ένιωθα. Ακόμη. Αυτή τη ζέστη μέσα μου όταν σε σκεφτόμουν. Που όταν έπαιρνες τηλέφωνο, γέμιζε χρώματα ο χώρος. Που βαφόμουν πριν σε συναντήσω για να είμαι ωραία. Νόμιζα ότι ήταν από γυναικεία φιλαρέσκεια και από οικειότητα και συνήθεια. Δεν πίστευα ότι μπορεί να ήταν κάτι άλλο. Το κάτι άλλο νόμιζα ότι είχε στερέψει. Και αυτό έκανε τα πράγματα ευκολότερα.
Ευχαρίστως θα αντάλλασσα αυτά που νιώθω τώρα με λίγη ψυχική ηρεμία και εκείνη την περίφημη "ευθεία γραμμή" που τόσες φορές συζητούσαμε. Δεν ήταν τελικά εξάρτηση, έρωτας καθαρός και απλός ήταν. Το σιχαίνομαι που το διαπιστώνω, και τώρα ακόμη, μου έρχεται να φάω τις σάρκες μου που περνάω το ίδιο λούκι ξανά και ξανά. Έχω σιχαθεί να μου λείπεις συνέχεια. Και τώρα που είναι ξεκάθαρο μπροστά μου, κι άλλο τίποτα δεν έχει μείνει, δεν θέλω να το δεχθώ χίλιες φορές περισσότερο από πριν. Το σιχαίνομαι που όταν κάποιος πάει να με πλησιάσει σε λιγότερο από δύο μέτρα, εγώ τραβιέμαι πίσω. Μια χαρά τα βγάζω πέρα βέβαια, δεν γκρεμίζομαι, δεν καταρρέω, δεν είναι έτσι η φύση μου. Μόνο απορώ πόση δύναμη έχει η έλλειψη να είναι παρούσα. Και ζηλεύω. Το ήξερες αυτό για μένα, ότι ζηλεύω κιόλας; Εγώ όχι, τώρα το ανακάλυψα. Και ντρέπομαι. Πολύ. Έχοντας γνώση ότι η ευθύνη δεν ήταν μόνο δική μου. Αλλά για όση μου αναλογεί, ντρέπομαι πολύ. Δεν ήθελα να γίνει έτσι. Φταίω γιατί δεν έλαβα καμιά φροντίδα για να το δω να γίνεται αλλιώς ή τουλάχιστον για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Αλλά δεν το ήθελα και δεν μου γουστάρει να νιώθω ότι έγινα Κατίνα.
Δεν έχω άλλα λόγια. Ήθελα να το γράψω για να μπορώ να το διαβάζω και να νιώθω άνθρωπος. Στα αλήθεια σε ερωτεύτηκα, σε αγάπησα, όλα στα αλήθεια. Και χωρίς να έχω κανέναν έλεγχο σε αυτό, όπως σε όλα τα αληθινά αισθήματα. Και χαίρομαι γι' αυτό. Γιατί δεν ήταν αδυναμία, ήταν αρχοντιά. Έτσι λέει ένας φίλος μου, σχέσεις κάνουμε είτε από αδυναμία είτε από αρχοντιά.
Και κάτι τελευταίο:
Ό,τι και να έδειχνε η συμπεριφορά μου, δεν σε θεώρησα ποτέ δεδομένο ούτε για αστείο. Ήσουν πολύ ενδιαφέρων και πολύπλοκος για να σε πάρω ως δεδομένο. Μόνο την αγάπη μου για σένα θεωρούσα δεδομένη. "
Το σχόλιο μου
Γλυκιά μου, λάτρεψα αυτά τα λόγια από καρδιάς. Πόσο σε νιώθω και πόσο πολύ με αντιπροσωπεύουν όλα αυτά που μοιράστηκες μαζί μας. Ακριβώς έτσι αισθάνθηκα και γω όταν αποτύπωσα κάποιες σκέψεις μου και τα αισθήματα που ένιωσα για τον πρώην μου. Τον αγαπάω ακόμη και τώρα, ίσως πιο πολύ. Όμως, έπειτα από όλο αυτόν τον καιρό της αποστασιοποίησης και του εσωτερικού ψαξίματος, ένιωσα γαληνεμένη. Δεν ξέρω, αν ταιριάξαμε και σ' αυτό..., αλλά στο εύχομαι! Να είσαι πάντα καλά και σου εύχομαι ότι καλύτερο! Φιλιά και συγχαρητήρια18 Φεβρουάριος 2009 1:04 πμ
7 σχόλια:
σιχάθηκα...δεν έχω ακούσει πιο ευχάριστη λέξη αυτές τις μέρες. τσ συγχαρητήρια μου ολα όπως τα λες, από το α ως το ω. και μαλιστα να με σιχαινομαι ειναι ακομη πιο ευχαριστο, θα με...ξεπερασω!!!
Λυπάμαι, αλλά δε σε πιάνω... Τι θέλει να πει ο ποιητής; Άντε και δεν θέλεις να είναι επώνυμο και πιο συγκεκριμένο το σχόλιο, για να μπορέσω να σε καταλάβω και να σου απαντήσω. Όμως, δεν με βοηθάς λιγάκι! Ούτε καν δείχνοντας το φύλο σου για να καταλάβω κάτι περισσότερο... :)
Matriga, γεια. Θα δεις την ανακοίνωσή μου στο μπλογκ μου ίσως, αλλά ήθελα να σου πω κι από εδώ ότι τις Κλ.......νιές τις έκλεισα. Η δημοσιότητα που πήρε το περιεχόμενό τους, λίγο με τρόμαξε και με έκανε να καταλάβω ότι σκοπός μου τελικά δεν ήταν να μοιραστώ τόσο προσωπικά δεδομένα, αλλά απλά να τα καταγράψω. Γιατί αυτή ήταν απλά μια φάση που περνούσα, που όμως αφορά και άλλους ανθρώπους. Θα συνεχίσω να γράφω στο Καλαθάκι, που νομίζω αντικατοπτρίζει καλύτερα το τι είμαι στην πραγματικότητα. Να είσαι καλά.
Ανώνυμε, να πω κι εγώ μια λέξη αφού το κείμενο που διάβασες είναι δικό μου; Νομίζω ότι είναι σαφές πως εννοούσα ότι σιχάθηκα να είμαι σε μια κατάσταση που προκαλεί μόνο φθορά, που δεν βγάζει κάπου καλά και φέρνει αναστάτωση. Δεν σιχαίνομαι τον άνθρωπο, αντίθετα τον αγαπάω. Ούτε θέλω ούτε και γίνεται να τον ξεπεράσω, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Να ξεπεράσω την κατάσταση αυτή θέλω που δεν αρμόζει και δεν αξιζει σε κανέναν από τους δύο τελικά. Αυτό σε περίπτωση που τα γραπτά μου παρεξηγήθηκαν.
Κοκκινοσκουφίτσα, νομίζω - αν μου επιτρέπεται να εκφράσω τη γνώμη μου για κάτι δικό σου, που θεώρησα πως αν το αναρτήσω και δω θα άγγιζε πολλές ψυχές - πως δεν υπάρχει περίπτωση τα γραπτά σου να παρεξηγηθούν από κανένα! Ακόμη και ο δεύτερος εμπλεκόμενος να τα διάβαζε και να τα σχολίαζε... να ξέρεις πως κατά βάθος, έχει επίγνωση του γιατί και με τι διάθεση θέλησες να τα μοιραστείς με μας. Ίσως, ο αυτοσαρκασμός που εκφράζει κάποιος σε τέτοιες περιπτώσεις να μην έχει να κάνει με πικρία, αλλά με άμυνα. Λυπάμαι όμως, που με παρεξήγησες εσύ, ενώ έχεις πολύ καλά υπόψη σου, ότι δεν θέλησα να κερδίσω κάτι από αυτή την ανάρτηση, αλλά να την επικροτήσω και να διαφημίσω ένα νέο σου blog. Δεν πειράζει.. Να είσαι πάντα καλά και σου εύχομαι να βρεις τη γαλήνη που βρήκα και γω μέσα από τη δική σου δύναμη.
matriga, αν δεν σου απάντησα μέσα από το μπλογκ μου, ήταν ακριβώς γιατί δεν ήθελα να φανεί ότι υπήρχε κάποια παρεξήγηση. Δεν υπάρχει. Ουδέποτε υποννόησα ή σκέφτηκα ότι εκμεταλλεύτηκες την ανάρτησή μου για ίδιον ώφελος, αλλιώς σε διαβεβαιώ θα το είχες καταλάβει. Εννοούσα όσα έγραψα, ότι τελικά διαβάζοντας το κείμενό μου στο μπλογκ σου μου φάνηκε λάθος μου που το ανάρτησα σε δημόσιο μπλογκ, γιατί τελικά δεν ήμουν έτοιμη να το μοιραστώ. Αυτά και τίποτα άλλο. Και σε ευχαριστώ για την ειλικρίνειά σου. Σου εύχομαι να είσαι κι εσύ πάντα καλά.
Κοκκινοσκουφίτσα μου, σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου! Επειδή μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να αποβάλλω όλες μου τις ανασφάλειες... συνεχίζω να είμαι πολύ "παρεξηγιάρα"!! Τι νομίζεις ότι ο άνθρωπος που ήταν μαζί μου, δεν υπέφερε από μένα; Kάθε άλλο! Χτες πάντως στεναχωρήθηκα για σένα... Δεν ήθελα με τίποτα να σε κάνω να νιώσεις άσχημα. Χαίρομαι για την απάντησή σου και σ'ευχαριστώ πολύ που μου την πρόσφερες. Νιώθω καλύτερα και σου εύχομαι να χαμογελάς κάθε μέρα και περισσότερο! Φιλάκια φιλενάδα xx
Δημοσίευση σχολίου