Όταν οι σκέψεις προβάλλουν...

Παρακάτω, ακολουθεί το σχόλιο - συμβουλή ενός συγγενικού μου ατόμου - μα πάνω απ' όλα φίλου μου, που τον εμπιστεύομαι απόλυτα και τον θαυμάζω! - και αφορά στην προσωπική εξομολόγηση που έκανα για πρώτη φορά δημοσίως εδώ, στις 11/2. Σας την παραθέτω γιατί φαντάζομαι ότι μας αφορά όλους η άποψη ενός βαθιά φιλοσοφημένου ατόμου για την Αγάπη και το πως βιώνουμε τις εμπειρίες μας σε τούτη τη ζωή.

Γιάννη, σ' ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου...

" Καλή μου Μαρία, η ζωή δεν είναι εντυπωσιακή από όσα "παθαίνουμε", μα από όσα δεν ξέρουμε ακόμη. Δέξου την σαν κάποιο φαγητό που αδιάκοπα αλλάζει γεύση... Δεν έχει σχεδόν καμία σημασία τι βλέπουμε, μα πώς βλέπουμε. Επειδή στα μικρά η φύση είναι μεγάλη, η ζωή μας χτίζεται από πλήθος "ιχνών". Τα πιο σημαντικά δεν φαίνονται. Και οι πιο σημαντικοί δεν τα αφήνουν... Σ΄αυτό το τρεχαντήρι που ταξιδεύουμε βιώνουμε τα αποτελέσματα από τις τούμπες μας μέσα στην "τρελή" μας βάρκα.

Όταν οι σκέψεις προβάλλουν, όλα τα πράγματα προβάλλουν. Όταν οι σκέψεις εξαφανίζονται, όλα τα πράγματα εξαφανίζονται. Εμείς ζούμε μέσα στον κόσμο των ιδεών. Λαθεύουμε και παθαίνουμε και μαθαίνουμε. Το δυνατό μας έρεισμα είναι η τάση για ζωή. Πάρτη πολύ γερά στα χέρια σου! Μόλις κατανοήσεις και νιώσεις την αξία και τη δύναμη που κλείνει μέσα του αυτό το άδραγμα, θα γεμίσεις ορμή για νέα πραγμάτωση. Όταν δεν ξεχνάς εκείνο που μπορεί εύκολα να ξεχαστεί και ξεχνάς εκείνο που δεν ξεχνιέται εύκολα, έχουμε μια περίπτωση αληθινής λησμοσύνης. Αν σκαρφαλώσεις πάνω στην κορφή του βουνού, έχοντας θέα θα προσέξεις λεπτομέρειες που δεν φαίνονται κάτω. Η έσχατη αντίληψη σημαίνει να απελευθερωθείς από την αντίληψη και από την απουσία αντίληψης. Ο τέλειος άνθρωπος δεν αφήνει ίχνη της συμπεριφοράς του. Όλα τούτα ακούγονται ψυχρά κι απόκοσμα, μα τα λέω μονάχα για να δείξω τον ταπεινό μας ρόλο μέσα στον κόσμο των ιδεών (μας)... Αν πω περισσότερα, θα κινδυνέψω να φανώ αδρανές... ον. Όμως, σε βεβαιώνω πως όσα λέω ενέχουν τάσεις για κραταιά συμμετοχή! Συνηθίζω να λέω πως μας δόθηκε μια ολόκληρη, πολυδιάστατη ζωή τελείως τσάμπα... Με απεριόριστο όριο επενδύσεων. Μόνο που η πιο μεγάλη τράπεζα γι΄αυτές, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και μάλιστα ο καθένας μας χωριστά. Η πιο μεγάλη μπάνκα βρίσκεται μέσα μας. Μόλις συνειδητοποιήσουμε τι μπορεί να κάνουμε μ΄αυτήν, δεν θα ξαναέχουμε ανάγκη για δανεικά... Και ξοπίσω μας, αν γυρίσουμε, θα δούμε κόσμο τεράστιο να μας ακολουθεί χορεύοντας! Τούτο το τραγούδι δεν είναι αποκύημα φαντασίας, ή αισιοδοξίας. Είναι φυσικό αποτέλεσμα της αέναης αναγέννησης ενός κόσμου, που ποτέ δεν είναι ολόιδιος! Μεταβάλλεται και μαζί του αλλάζουμε κι εμείς στιγμή - στιγμή. Αν κατορθώσεις να ανακαλύπτεις αδιάκοπα το νέο σου στιγμιαίο εαυτό, θα νιώσεις κάποτε όπως όταν έβλεπα τις διαφορές σε κάθε νέο στίγμα μου, διαβαίνοντας από χώρα σε χώρα... Έτσι είναι και η ζωή μας...

"Ανοίξου", συνηθίζω να προτείνω. Ανοίξου άφοβα και θα δεις τι θα γίνει!… Όσα γράφεις στο διαδίκτυο είσαι εσύ. Αντί να είσαι η αντανάκλαση σχεδόν μόνο, μετατρέψου σε εκπομπή! Ξέρω τι λέω! Χωρίς το νιώσμα πως έχεις ημερομηνία λήξης! Όταν οι σκέψεις προβάλλουν, όλα τα πράγματα προβάλλουν...

Υπάρχουν γάμοι ισόβιοι τελειωμένοι και γάμοι τελειωμένοι ισόβιοι...

"Ανοιχτοί" σημαίνει να είμαστε έτοιμοι, όχι τόσο γι' αυτό που περιμένουμε, μα κυρίως για εκείνο το από άγνωστο ως αναπάντεχο! Τα δύο τελευταία δεν είναι αναγκαστικά "κακά"... Τις πιο πολλές φορές είναι εκείνα που μας προσμένουν έξω από το καβούκι μας... Εκείνα που έχουν από αλλιώτικο ως αλλοτινό πλούτο. Εκείνα που μας προσμένουν για να μας υπενθυμίζουν πως δεν είμαστε διασκευασμένοι όπως μας βόλεψε το καθεστώς μας, μα όπως μας έφτιαξε το Σύμπαν, με τους μυστικούς Του κώδικες, που δεν έχουν τόπο και χρόνο. Εκείνα με το Άλλο Υλικό... Αν καταλάβουμε το τελευταίο, θα επεκταθούμε!... Θα εξελιχτούμε! Θα μάθουμε να αγαπάμε ανιδιοτελέστερα. Μπορεί και ανιδιοτελώς... Και τελικά, αγαπώντας με πιο μεγάλη ετοιμότητα όχι ό,τι μας ταιριάζει, μα ό,τι αμερόληπτα είναι όμορφο και αξιόλογο, θα απογειωνόμαστε!... Έχουμε συνηθίσει να μπερδεύουμε την Αγάπη με την εξοικείωση. Το καινούργιο με την τρέλα… Και έτσι, κάθε απρόσμενο μας φαίνεται τρελό. Οι ασήμαντοι μεσουρανούν με σκουπίδια και επειδή υπάρχει γενική ατολμία για αξιολόγηση. Για σκέψου μόνο πως ο,τιδήποτε γύρω μας είναι απρόσμενο... Μόνο ό,τι γνωρίζουμε, (και μας είναι οικείο), προσμένουμε. Αν το δεις με λίγη παρέκκλιση, και ο φυλακισμένος μέσα στο κελί του ό,τι πιο τρελό θεωρεί την απόδραση... Δηλαδή την Ελευθερία! Αλλά ποτέ δεν την αποβάλλει! Την περιμένει. Ουσιαστικά σκέφτεται και προσχεδιάζει κάτι απρόσμενο, τουλάχιστον για τους φύλακές του. Αν του το ετοιμάσει άλλος, θα είναι και ευπρόσδεκτο... Το κατάληγμα είναι πως έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε το απρόσμενο αναγκαστικά και δυσάρεστο! Η κοινωνία μας έχει μάθει έτσι. Μας έχει μακροπρόθεσμα διδάξει πως βασικά κάτι δυσάρεστο πρέπει να περιμένουμε. Μάλιστα τα κοινωνικά συστήματα μας βοήθησαν να δεχτούμε σαν φυσική συνέπεια τη δυσαρέσκεια. Οι παροχές μας έμαθαν κάποιοι πως έρχονται δύσκολα επειδή αυτό είναι φυσική συνέπεια ζωής, κι όχι επειδή εκείνοι το επιδιώκουν για μας!

Σε ατομικό επίπεδο αυτό καταλήγει στην απαισιοδοξία μας. Η τελευταία μας κάνει να σκύβουμε καρτερικά για να περιφρουρήσουμε τα σχεδόν ελάχιστα "κεκτημένα". Που, στην πραγματικότητα, είναι παραχωρημένα με έλεγχο! Κι έτσι, αντί να ψάχνεις αδιάκοπα για το καινούργιο και το καλύτερο, και πάντως για το πιο όμορφο, αναρωτιέσαι αν υπάρχει... Τη στιγμή που, και μόνο με τις πιθανότητες αν το θεωρήσεις, θα συμπεράνεις ατόφια πως και βέβαια υπάρχει! Σαν τις χώρες που ταξιδεύεις, με τις ομορφιές που σίγουρα δεν έχει το χωριό σου, γιατί πού να τις χωρέσει όλες... Κι ας το αγαπάς. Μπορεί και να γυρίσεις εκεί στο τέλος. Μα θα έχεις να διηγιέσαι στους συγχωριανούς σου όσα είδες και πέρασες... Κι εκείνοι θ' αναστενάζουν κινηματογραφώντας παραστάσεις του άπιαστου έργου...

...Κι αν γένει το βάρος της γνώσης να ζυγιάσεις με μια ματιά στον ορίζοντα, αν μες στην πλάνη των ιδεών σου ταιριάξεις τον ήχο του απρόσμενου, όταν ακούσεις μες στην ψυχή σου του σύμπαντος το άσμα, αν ποτέ σήμαντρα νιώσεις να ψέλνουν το δικό σου παιάνα, ακόμα κι αλλόκοτης ύπαρξης πλάσμα πως είσαι αν συλλάβεις νιώσμα, Σε ικετεύω!... Μην αφήσεις το νου σου να διώξει το όνειρο!... Γεύσου το Αύριο, όπως το Χτες και το Τώρα!... Έστω κι αν κλαις... Κι αν γελάς... Ή κι αν το νιώθεις πως ανταμώνεις το Άπειρο, γιατί ακόμη και τότε... ολούθε θα είσαι!

Με πολλή - πολλή αγάπη! "