Φιλαδέλφεια, ώρα μηδέν…

Σήμερα, όπως σας είχα υποσχεθεί, θα επιχειρήσω μαζί σας, ένα ταξίδι στο χρόνο, με δύο στάσεις! Η πρώτη, που είναι και η πιο σχετικά πιο πρόσφατη, αφορά στα παιδικά μου χρόνια… τη δεκαετία του 1970. Τότε, που ο πατέρας μου ως αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, είχε αποσπαστεί, με σημαντικές αρμοδιότητες , στο Ναύσταθμο της Σούδας. Από σαράντα ημερών μέχρι τα 8 μου χρόνια, μεγάλωσα στα Χανιά και μετέπειτα στον οικισμό της Σούδας, αφού εκεί βρίσκεται η στρατιωτική βάση του Πολεμικού Ναυτικού.

Μέναμε σε ένα εκπληκτικό μέρος με μικρές βίλες, που ανήκαν στον οικισμό του Ναυτικού. Ολόγυρα ήταν περιτριγυρισμένος από πράσινο και όμορφα πάρκα με παιδικές χαρές. Σκεφτείτε τι ωραία που φάνταζε στο μυαλό ενός μικρού παιδιού, αυτό το φανταστικό φυσικό περιβάλλον. Το όμορφο και μεγάλο σπίτι που είχαμε, είχε δικό του κήπο, με όλων των ειδών τα φυτά και φράχτες από ωραία αναρριχώμενα φυτά. Επιπλέον, είχαμε και υπηρέτες… Τότε, βέβαια, δεν ήξερα πως ήταν απλά φαντάροι που εξέτιαν τη θητεία τους! Το μόνο που ήξερα ήταν πως μας έφερναν το πετρέλαιο, καθημερινά μάζευαν με το απορριμματοφόρο τα σκουπίδια όλου του οικισμού, κλάδευαν τα δέντρα, σκάλιζαν τα φυτά στους κήπους. Μόνο που στον δικό μας κήπο ο πατέρας μου δεν άφηνε κανένα να περνάει ούτε απ’ έξω. Ήθελε να έχει την αποκλειστική του φροντίδα και περνούσε πολλές ώρες σκαλίζοντας και ποτίζοντας τα φυτά και τα λαχανικά μας. Είχε φυτέψει ότι λαχανικό εποχής υπήρχε. Φυσικά, μου είχε απαγορεύσει να πηγαίνω κοντά του την ώρα που έκανε κηπουρική. Έλα μου ντε, που εγώ, επειδή μου έλειπε από το πρωί, ήθελα να πηγαίνω από πίσω του. Μου φώναζε ο πατέρας μου, γιατί ολοένα και του πάταγα τα μικρά αγγούρια και γίνονταν πικρά, ώστε δεν τρώγονταν! χα χα χα

Το μόνο που με ένοιαζε εμένα ήταν να του μιλάω και να τον ρωτάω για τη δουλειά του και διάφορα θέματα που τον ενδιέφεραν. Άλλωστε, ποτέ του δεν μου έλεγε παραμύθια και δεν είχε καθίσει μαζί μου για να μιλήσουμε. Οπότε, είχα βρει τον κατάλληλο τόπο για να τον μοιράζομαι μαζί με τα φυτά… Μου έφτανε αυτό. Με γοήτευε δε, που εκείνος είχε υπό το δικό του πρόσταγμα τόσους ναύτες και εμένα δεν μπορούσε να μου χαλάσει το χατίρι. Ξέρετε, πως είναι οι πατεράδες με τις κόρες τους! Δεν έπαιζε ρόλο αν ήταν στρατιωτικός. Με είχε σαν την πριγκηπέσα του! Έτσι και γω, ήθελα να τον ρωτάω πράγματα που τον ενδιέφεραν για να τον κάνω να νιώθει περήφανος για μένα, όπως εγώ ένοιωθα για κείνον.

Μην σας τα πολυλογώ, στις αφηγήσεις που προσπαθούσα να του αποσπάσω, μία είχε και θα έχει πάντα περίοπτη θέση στο παιδικό μου μυαλό… Το περίφημο πείραμα της Φιλαδέλφειας. Είχα ακούσει αρκετά απογεύματα τον πατέρα μου να μου αφηγείται τα όσα διαδραματίστηκαν το 1943 στον κόλπο του Ντέλαγουερ της Φιλαδέλφειας, το μήνα Οκτώβριο (σύμφωνα με μαρτυρίες, την 28η Οκτωβρίου στις 7.15 π.μ.) - η δεύτερη στάση που σας ανέφερα, αρχικά. Το συμβάν αυτό ήταν πολύ περίεργο και ακόμη και σήμερα, πολλά γεγονότα παραμένουν ανεξήγητα και αδιευκρίνιστα. Φυσικά και είναι πολύ δύσκολο να βρει στο φως η πραγματικότητα, όπως διαδραματίστηκε τότε, αλλά δεν μπορούμε και να απορρίψουμε τόσες πολλές μαρτυρίες και καταγγελίες, που έχουν αναφερθεί στο πέρας του χρόνου, σχετικά με το «Project Rainbow» για ταξίδι στο χωροχρόνο.

Πάμε όμως στο τι ακριβώς συνέβη. Τον Ιούλιο του 1943 το αντιτορπιλικό πλοίο συνοδείας του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, της κλάσης Cannon, με την ονομασία «USS Eldridge», εξαφανίστηκε από το λιμάνι της Φιλαδέλφειας μέσα σε μια πυκνή πράσινη ομίχλη. Όμως, μετά από 15 λεπτά εμφανίστηκε στο λιμάνι του Norfolk στη Virginia (μιλάμε για μια απόσταση 400 μιλίων, που θα απαιτούσε περίπου 24 ώρες ταξιδιού!) και έπειτα επανεμφανίστηκε στη Φιλαδέλφεια. Οι συνέπειες που είχε όμως αυτό το πείραμα στο πλήρωμα του πλοίου, ήταν τρομακτικές. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που επίσημα θεωρήθηκε ότι το πείραμα ήταν αποτυχημένο… Αρκετοί από τα πειραματόζωα, δηλαδή τους επιβαίνοντες στο αντιτορπιλικό, πέθαναν. Άλλοι εξαφανίστηκαν, άλλοι μετέπειτα τρελάθηκαν και μάλιστα κάποιοι… ενσωματώθηκαν στο κέλυφός του!

Ήδη από το 1930 η επιστήμη της φυσικής, αλλά και των μαθηματικών, είχαν παρουσιάσει μεγάλη πρόοδο, η οποία με δεδομένες τις ανάγκες του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, επιταχύνθηκε. Μ’ αυτό το δεδομένο λοιπόν, το ‘33 ιδρύεται στο Πρίνστον το Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, περνούν από εκεί αρκετοί επιφανείς επιστήμονες, όπως, ο Νίκολα Τέσλα και ο Ούγγρος Τζον Φον Νόιμαν. Φυσικά, τότε ακριβώς ήταν που το Αμερικανικό Ναυτικό είχε απόλυτη ανάγκη από τεχνικές που θα έκαναν τα πλοία του αόρατα, γιατί είχε υποστεί μεγάλες απώλειες και γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να προξενήσει ακόμη μεγαλύτερες φθορές στον εχθρό. Φανταστείτε, έστω και ένα πλοίο αόρατο στα ραντάρ των εχθρών, πόσο πανικό θα προκαλούσε. Που να ήξεραν ότι μετά από τόσα χρόνια θα γινόταν η επίτευξη του με την τεχνολογία STEALTH.

Έτσι, το ‘36, φήμες θέλουν το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ να χρηματοδοτεί ένα απόρρητο πρόγραμμα με την κωδική ονομασία «Ουράνιο Τόξο». Σύμφωνα με αυτό, μέσω της ανάπτυξης πολύ ισχυρών ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, θα μπορούσε να καταστήσει επιτέλους αόρατο ένα πλοίο. Πολλοί επιστήμονες εργάστηκαν για το πείραμα, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Αλβέρτος Αϊνστάιν, αφού βασίστηκε κυρίως, στη θεωρία του για τα ενοποιημένα πεδία. Όμως, ο ηγέτης ήταν ο Σερβοαμερικανός επιστήμονας Τέσλα. Στο αντιτορπιλικό τοποθετήθηκαν πολύπλοκα μηχανήματα, καθώς και συστοιχίες γεννητριών παραγωγής ηλεκτρομαγνητικών παλμών. Οι εντατικές εργασίες πάνω στο πλοίο κρατήθηκαν μυστικές, μακριά από την κοινή θέα, ενώ πράκτορες μυστικών υπηρεσιών μαζί με τη συνεργασία επίλεκτων δυνάμεων φρούρησης, φρόντισαν τόσο για την προπαρασκευή του, όσο και για τη μη προσέλευση ατόμων που δεν ήταν στις ειδικές λίστες των συμμετεχόντων. Έτσι, μέχρι και την τελική δοκιμή που έγινε μετά από αρκετές άλλες που προηγήθηκαν, τα πάντα ήταν μυστικά και απόρρητα. Μάλιστα σε μια δοκιμή που έγινε το ’36, το πείραμα έγινε χωρίς την ύπαρξη πληρώματος και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση του πλοίου από τα μάτια όλων.

Την επόμενη φορά, τον Ιούνιο του ‘43, έγινε στο «Έλντριτζ» με συμμετέχοντες 33 άνδρες από το προσωπικό, στους οποίους, όπως ήταν αναμενόμενο δεν είπαν λεπτομέρειες για το τι ακριβώς επρόκειτο να συμβεί. Μετά την ενεργοποίηση των γεννητριών το πλοίο έγινε πάλι αόρατο, όχι μόνο από εκείνους που το παρακολουθούσαν, αλλά και από τα ραντάρ. Αυτή τη φορά είχαν επιβεβαιωθεί οι φόβοι των επιστημόνων ότι μετά το πείραμα, όλα τα μέλη του πληρώματος θα είχαν αρκετά προβλήματα. Οι συνέπειες ήταν οι πιο πολλοί απ’ αυτούς να παρουσιάσουν ψυχολογικές διαταραχές και αποπροσανατολισμό. Δεν τους αρκούσαν αυτές οι ενδείξεις όμως. Έγιναν τουλάχιστον άλλες δύο δοκιμές, με αποτέλεσμα την οριστική εξαφάνιση κάποιων μελών του πληρώματος τον Αύγουστο του ‘43. Επίσης, υπήρξε αλλοίωση σε διάφορα τμήματα του πλοίου και διήθηση ναυτών μέσα σε λαμαρίνες του καταστρώματος! Όλες οι εργασίες αποπερατώθηκαν τον Οκτώβριο, οπότε και δόθηκε η εντολή για την ενεργοποίηση των ηλεκτρονικών μηχανημάτων. Σήμανε συναγερμός, αλλά και πάλι δεν πτοήθηκαν. Ήθελαν όλο το πακέτο…

Παρόλα αυτά, η τελική δοκιμή έγινε τον Οκτώβριο, όπως σας προανέφερα, αφού είχαν αλλαχτεί αρκετές γεννήτριες με άλλες βελτιωμένες, στις οποίες είχαν προστεθεί τεράστια ηλεκτρομαγνητικά πηνία και οι περισσότερες συσκευές τοποθετήθηκαν στα αμπάρια της πλώρης, τα οποία κλείστηκαν ερμητικά. Εκείνο το πρωινό, σύμφωνα με μαρτυρίες, στο πλοίο επιβιβάστηκαν περίπου 35 ναύτες και υπαξιωματικοί και το πλοίο στην τελική αυτή δοκιμή εξαφανίστηκε για αρκετά λεπτά, όπως σας περιέγραψα ήδη. Όμως, υπήρξε μια μαρτυρία, από τον Κάρλος Αλλέντε, που όπως ισχυρίζεται, βρισκόταν τη στιγμή του πειράματος πάνω σ’ ένα άλλο πλοίο, το Άντριου Φάρασεθ, το οποίο βρισκόταν στη βάση την στιγμή του πειράματος. Στην περιγραφή του ο Αλλέντε αναφέρει ότι είδε να δημιουργείται ένα πράσινο σύννεφο γύρω από το πλοίο Έλντριτζ . Στη συνέχεια το πλοίο άρχισε να εξαφανίζεται και το μόνο πού έμενε ορατό ήταν μόνο το περίγραμμα του πλοίου μέσα από το σύννεφο και αυτό, εφόσον βρισκόσουν κοντά στο πεδίο. Μπορούσε δε, να διακρίνει λεπτομέρειες που βρίσκονταν πίσω από το πλοίο και περιγράφει ότι όσοι ήταν πάνω στο πλοίο ένιωθαν σαν να μεταφέρθηκαν σε έναν άλλο κόσμο. Δεν έβλεπαν τίποτα από το πλοίο γύρω τους και ένιωθαν να αιωρούνται. Οι παρενέργειες του πειράματος πάνω στο πλήρωμα ήταν διαφορετικές και η διάρκεια επίδρασης διέφερε σε πολλές περιπτώσεις. Όλοι όσοι ήταν πάνω στο πλοίο τρελάθηκαν. Πολλοί γίνονταν αόρατοι, ακόμα και όταν δεν ήταν κάτω από την επίδραση του πεδίου. Ο μόνος τρόπος επαναφοράς τους ήταν να έρθουν σε επαφή με άλλα μέλη του πληρώματος. Μερικοί επανεμφανίστηκαν σύντομα, αλλά άλλοι έμειναν σε αυτή την κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να τους βρουν και να τους επαναφέρουν, ενώ μερικοί χάθηκαν για πάντα, χωρίς να τους βρει ποτέ κανείς. Υπήρξαν μαρτυρίες συγγενών κάποιου ναύτη, που μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, πέρασε μέσα από τον τοίχο του σπιτιού του. Σε τοπική εφημερίδα της Φιλαδέλφειας λέγεται ότι υπήρξε αναφορά σε ένα περιστατικό σε μπαρ της περιοχής, κοντά στη βάση, μετά το πείραμα, με αυτόπτες μάρτυρες σερβιτόρες και θαμώνες. Η μία σερβιτόρα, μάλιστα, αναφέρει ότι είδε μπροστά στα μάτια της να «εξαϋλώνονται» και να εξαφανίζονται «σαν αέρας» δύο ναύτες, ενώ έπιναν το ποτό τους.

Γενικά, αρκετά παρόμοια περίεργα περιστατικά αναφέρθηκαν, χωρίς να υπάρξουν τεκμηριώσεις, ίσως επειδή πολλοί από τους μάρτυρες προτίμησαν την σιωπή… Τα περισσότερα σενάρια για το τι συνέβηκε, συμπίπτουν με το σενάριο της ταινίας «Το πείραμα της Φιλαδέλφειας». Τώρα δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, εμφανίστηκε άλλος ένας μάρτυρας, ο οποίος προκάλεσε πολύ θόρυβο με τη δήλωσή του: «Ήμουν εκεί και το είδα με τα μάτια μου». Ο Al Bielek, ισχυρίστηκε ότι ήταν ο ένας από τους δύο ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού που έθεσαν σε λειτουργία τα μηχανήματα στο control room του Έλντριτζ. Συνεχίζει λέγοντας ότι το πλήρωμα ταξίδεψε 40 χρόνια στο μέλλον στο 1983 και βρέθηκε στις υπόγειες εγκαταστάσεις του προγράμματος «Μόντοκ» στο Long Island. Εκεί ήρθαν σε επαφή με το γέρο φυσικομαθηματικό, πια, δρ. Νόιμαν, ο οποίος τους εξήγησε ότι το πείραμα που είχε ξεφύγει από τον έλεγχό τους, δημιούργησε μια ρωγμή στο χωροχρόνο και ότι έπρεπε να γυρίσουν πίσω για να κλείσουν τις γεννήτριες, αλλιώς η χρονοδίνη θα μεγάλωνε και θα κατάπινε τη γη. Υποτίθεται ότι επέστρεψαν πίσω και κατέστρεψαν τις γεννήτριες, σταματώντας την εξέλιξη του φαινομένου. Στην ουσία όμως, αυτό είναι και το σενάριο της ταινίας, η οποία είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία την ίδια ακριβώς εποχή (1984). Ο ίδιος ο Bielek δήλωσε ότι θυμήθηκε τα πάντα, αφότου είδε την ταινία, καθώς μέχρι τότε είχε υποστεί πλύση εγκεφάλου από το Ναυτικό, για να ξεχάσει την όλη ιστορία. Δηλώνει ότι «Στις οικογένειές του πληρώματος δεν ειπώθηκε ποτέ η αλήθεια. Τους είπαν ότι χάθηκαν κατά τη διάρκεια των πολεμικών εχθροπραξιών, που είναι φυσικά μια πολύ πιστευτή απάντηση.»

Κανείς ποτέ δεν θα μάθει την πλήρη αλήθεια, αφού κανείς φυσικά δεν στάθηκε δυνατόν να επαληθεύσει αυτές τις διηγήσεις, οι οποίες και θα παραμείνουν ένα αίνιγμα, του πειράματος που έμεινε στην ιστορία… και στο παιδικό μου μυαλό, ως ο αγαπημένος μου μύθος. Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια, αλλά πάνω απ’ όλα προτιμούσα τη μυθολογία. Το Χρυσόμαλλο Δέρας, ήταν το αγαπημένο μου.

Τώρα θα μου πείτε, τι λες, καλή μου; Eίναι πολύ απλός ο συνειρμός μου! Λέτε, το περίφημο πείραμα της Φιλαδέλφειας να ολοκληρώθηκε τη δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα; Πως εμπλέκονται το πείραμα «Rainbow Project» και η δραστηριότητα των Αμερικανικών Βάσεων της Ελλάδας, ειδικά της Νέας Μάκρης και της Βάσης Ναυτικού Βορείου Αιγαίου στην Αγία Μαρίνα, με τη μάχη του Μαραθώνα και τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Διαβάζοντας το βιβλίο «Το πείραμα της Φιλαδέλφειας και η χωροχρονική επέμβαση στους Περσικούς Πολέμους» του Σπύρου Ασλάνη, από τις Εκδόσεις Έσοπτρον, θα βρείτε πολλές απαντήσεις. Αφορά σε μια πρωτοποριακή έρευνα στην οποία αποκαλύπτονται απτά στοιχεία και αποδείξεις για μια απίστευτη, όσο και τολμηρή εκδοχή.

Ακόμη και να μην σας πείσει αυτή η έρευνα, θα νιώσετε συνεπαρμένη, όπως ένιωθα εγώ όταν ο καλός μου πατέρας, προσπαθούσε να με βάλει στο όλο κλίμα του συμβάντος αυτού. Και πιστέψτε με, ήξερε πολύ περισσότερα εκείνος, απ’ όσα σας διηγούμαι τώρα εγώ. Πάντα το πίστευα, αυτό… Ίσως γιατί, η μνήμη μου δεν με απατά και όταν μετέπειτα έμαθα πως επιστράφηκε στο Αμερικανικό Ναυτικό ένα από τα 4 αντιτορπιλικά συνοδείας που μας είχαν δωρίσει, τότε κατάλαβα τι εννοούσε, όταν με νόημα, μου έλεγε πως το Α/Τ Λέων, δεν ήταν αυτό στο οποίο είχε γίνει το πείραμα.

Το «Λέων D-54» όπως μετονομάστηκε το Έλντριτζ, υπήρξε το ένα από τα 4 πλοία, που μεταβιβάστηκαν στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, ενώ τα υπόλοιπα 3 ήταν ο «Ιέραξ», ο «Πάνθηρ» και ο περιβόητος «Αετός». Και λέω περιβόητος, γιατί ήταν το αντιτορπιλικό που έγινε διάσημο, αφού σ’ αυτό γυρίστηκαν ταινίες, όπως, «Η Αλίκη στο Ναυτικό» και «Τα κανόνια του Ναβαρόνε». Συγκεκριμένα, υπήρξαν περίεργες αναφορές για τον «Αετό», οι οποίες λένε ότι το εν λόγω αντιτορπιλικό παρουσίαζε μια «παράξενη» συμπεριφορά (δυσλειτουργίες στην επικοινωνία, προσωρινή εξαφάνιση από τα ραντάρ κ.α.).

Όσο βάσιμο είναι ότι ο Λέων χρησιμοποιήθηκε στο πείραμα, άλλο τόσο βάσιμο είναι ότι χρησιμοποιήθηκε ο «Αετός». Για την ιστορία, ο «Αετός» παροπλίστηκε την ίδια χρονιά με το «Λέων», το 1991, αλλά είχε διαφορετική τύχη καθώς δωρίθηκε από την κυβέρνηση στην Ένωση Ναυτικών Αντιτορπιλικών Συνοδείας. Ρυμουλκήθηκε στις ΗΠΑ στις 23 Αυγούστου 1993 και επανεξοπλίστηκε/επισκευάστηκε από εθελοντές και σε κοινή θέα στις 30 Απριλίου 1994, παίρνοντας το αρχικό του όνομα «USS Slater DE-766». Ίσως, ο «Αετός» να είχε κάτι το ιδιαίτερο, σε σχέση με τα υπόλοιπα 3 πλοία που μας δώρισαν οι ΗΠΑ...