Β' μέρος των Παραθαλάσσιων αποκαλύψεων για την Αργώ

Σχετικά με το σχήμα της Αργώς, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους, ήταν κυρτό κι από τα δύο μέρη και εξωτερικά είχε ένα «τοίχωμα», το οποίο έπρεπε να περάσουν οι Αργοναύτες, για να εισέλθουν στο εσωτερικό του πλοίου που ήταν κοίλο:

«Ούτε υπάρχει λιμάνι ως καταφύγιο των αμφίκυρτων πλοίων» (Ορφικά, στ. 1188-1217).

«Αφού βάδιζαν επάνω από το τοίχωμα ίου πλοίου» (Ορφικά, στ. 612-642)

«ταχέως έπειτα οι Μινύαι εισήλθαν ένοπλοι εις το κοῖλον» (Ορφικά, στ. 500-528).

Το τελευταίο κομμάτι που τοποθετήθηκε πάνω στην Αργώ ήταν ένα ξύλο που έφερε η Αθηνά από τη Δωδώνη, το οποίο «μιλούσε» κι οδηγούσε τους Αργοναύτες στη σωστή πορεία. Όπως γράφει ο αρχαίος συγγραφέας Απολλώνιος ο Ρόδιος στο έργο του Αργοναυτικά, «στην πλώρη της Αργώς έβαλε η Αθηνά ένα ξύλο από δρυ της Δωδώνης, το οποίο μιλούσε ανθρώπινα».

Η Αργώ «φώναξε» και είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο το βάρος του Ηρακλή. Αυτό το «κυβερνητικό» ξύλο, όχι μόνο μιλούσε, αλλά έδινε και διάφορες εντολές στους Αργοναύτες. «Η Αργώ μίλησε και είπε στους Αργοναύτες ότι δεν θα σταματήσει η οργή του Δία για το φόνο του Άψυρτου, του αδελφού της Μήδειας, τον οποίο κομμάτιασε η ίδια και πετούσε τα κομμάτια του στη θάλασσα, για να καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, αν δεν πάνε στην Αισονία κι εκεί αν δεν καθαριστούν για το φόνο από την Κίρκη». Αλλά και οι Αργοναύτες μιλούσαν μαζί της, όπως ο Ορφέας, ο οποίος της λέει: «Και τώρα, Αργώ, άκουσε τη δική μου φωνή, όπως την άκουσες προηγουμένως».

Σε μιαν άλλη περίπτωση αναφέρεται ότι μίλησε η Αργώ και είπε τα παρακάτω:
«Ω, εγώ η δυστυχισμένη, μακάρι να είχα συντριβεί και καταστραφεί στις Κυανές Πέτρες και στην τρικυμία του Ευξείνου Πόντου. Παρά που τώρα άδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη άγνοια των βασιλιάδων. Επειδή τώρα η αιώνια Ερινύα μας παρακολουθεί από πίσω σαν τιμωρούς του συγγενικού αίματος του πεθαμένου Άψυρτου. Επέρχεται δε η μία συμφορά πάνω στην άλλη. Γιατί τώρα θα κινδυνέψω να πέσω σε άθλια κι οδυνηρή δυστυχία, εάν πλησιάσω στις Ιερνίδες Νήσους, εάν βέβαια, αφού παρακάμψετε τα Ιερά Ακρωτήρια, δεν φτάσετε στον κόλπο εσωτερικά της ξηράς και της απέραντης θάλασσας κι εγώ φτάσω έξω στο Ατλαντικό Πέλαγος. Αφού είπε (η Αργώ) αυτά, σταμάτησε να μιλά...» (στ. 1160-1188).

Υπάρχουν κι άλλα σημεία στα Αργοναυτικά, που μας παρέχουν την ένδειξη πως αυτό το ξύλο πρέπει να ήταν ένα είδος ασύρματης επικοινωνίας μεταξύ των Αργοναυτών και της Αθηνάς, ή των άλλων Ολύμπιων θεών, οι οποίοι τους καθοδηγούσαν όποτε χρειάζονταν τη βοήθειά τους.
Η άποψη πως η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο από τους παρακάτω στίχους, που ουσιαστικά αναφέρουν ότι «πετούσε»:
«Οι Άλπεις έχουν επεκταμένη αιχμή, επικάθηται δε πάντοτε εκεί ομίχλη. Από δω ξεκινώντας βιαστικά...» (Ορφικά, στίχοι 1131-1136).
«Τούτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατανίκησε η μοίρα, και η ανάγκη του επέβαλε να πεθάνει πάνω από τη Λιβύη» (Ορφικά, στίχοι 118-131).

Είναι ευνόητο ότι ένα πλοίο δεν μπορεί να ξεκινάει από τις Άλπεις, ούτε να πετάει πάνω από τη Λιβύη, αλλά ούτε, όπως αναφέρεται στο παρακάτω απόσπασμα, να βρίσκεται σε μια κλειστή λίμνη, όπως η Τριτωνίδα. Σχετικά με αυτό το θέμα γράφει ο Ηρόδοτος: «Ενώ η Αργώ περιέπλεε τον Μαλέα, παρασύρθηκε, όπως λένε, από βόρειο άνεμο και ρίχτηκε μακριά, στη Λιβύη. Πριν όμως αντιληφθεί την ξηρά, ρίχτηκε στα βράχια της λίμνης Τριτωνίδας».
Επίσης, ο Ι. Ρισπέν, στο έργο του Ελληνική Μυθολογία, αναφέρει ότι: «Μετά την αναχώρησή τους από το νησί των Φαιάκων, οι Αργοναύτες έφτασαν κοντά στην Πελοπόννησο. Σφοδρή όμως τρικυμία τους απομάκρυνε από αυτήν και τους έριξε στις ακτές της Λιβύης. Αφού αποβιβάστηκαν στις αμμώδεις προσχώσεις της Μεγάλης Σύρτης, βάδισαν επί δώδεκα μέρες και δώδεκα νύχτες, μεταφέροντας την Αργώ στους ώμους τους και έφτασαν στην Τριτωνίδα, από την οποία βγήκαν χάρη στον Τρίτωνα».

Σε αυτό το σημείο πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί ότι, όταν στην αρχαιότητα αντέγραφαν κάποιο έργο, δεν το μετέφεραν πάντοτε με ακρίβεια, αλλά, αν υπήρχε κάποιο ακατανόητο γι' αυτούς κείμενο, είτε το παρέλειπαν, είτε το προσάρμοζαν στο γενικό νόημα του έργου. Στην παραπάνω περίπτωση, που ο αντιγραφέας αγνοούσε ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο και αδυνατούσε να κατανοήσει πώς ένα πλοίο από την ανοιχτή θάλασσα βρέθηκε σε μια λίμνη, πρόσδεσε τη δική του εκδοχή, που θεωρούσε ότι ήταν η πιο λογική, ότι δηλαδή το μετέφεραν οι Αργοναύτες δώδεκα ημέρες και νύχτες στους ώμους τους και μετά το έριξαν στη λίμνη ή, σύμφωνα με την άλλη εκδοχή, ότι παρασύρθηκε από βόρειο άνεμο και έπεσε στη λίμνη.


Από άρθρο του 1939!

Η Αργώ, εκτός από διαστημόπλοιο, ήταν και υποβρύχιο, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους:
«Αλλά στους Μινύες οι θεοί επέβαλαν σκληρή δυστυχία, στο έσχατο δε μέρος του βυθού διαπλεύσαμε τα νερά, (Ορφικά, στ, 1068-69}».
«Όταν φάνηκε τη δέκατη μέρα η αυγή που φωτίζει τους ανθρώπους, προσεγγίσαμε στα Ριτταία Υψώματα, και από εκεί αμέσως η Αργώ, προχωρώντας γρήγορα, πέρασε μέσα από το στενό ρείθρο».

Σχετικά μ΄ αυτούς τους στίχους, ο ερευνητής-συγγραφέας Κωνσταντίνος Ποταμιάνος, στο βιβλίο του "Τα Ιερά Όπλα των Ελλήνων", παραθέτει την παρακάτω αξιόλογη αναφορά:
"Είναι ενδιαφέροντα αυτά που αναφέρει ο Μ. Αβογκάνιρο σε άρθρο του στο περιοδικό ΗΛΙΟΣ με τον τίτλο «Ευρέθησαν θερμαί Διαβάσεις Υπό τον Παγωμένον Ωκεανόν» (τευχ. 533, 18 Σεπτεμβρίου 1954) και πιθανότατα το στενό ρείθρο από το οποίο διήρχετο η Αργώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια υποθαλάσσια θερμή διάβαση. Γράφει, λοιπόν, ο Μ. Αβογκάνιρο για μια σοβιετική αποστολή που είχε οργανωθεί από τον καθηγητή Λόπωφ, και η οποία πέρασε και από τούς πάγους του Πόλου με υποβρύχιο.

Σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο: «Το μικρό αυτό εύχρηστον υποβρύχιον, καλώς εξωπλισμένον παρέπλευσε τας αρχάς του Δεκεμβρίου του 1953 όλας τας γνωστάς ακτάς από την θάλασσαν του Μπάρεντς μέχρι των νήσων Βράγγελ, διερχόμενον δια του ακρωτηρίου Τσελιούσκιν. Κατόπιν πολλών άκαρπων αναγνωρίσεων, ανεκάλυψε την είσοδον υπογείου διώρυγας που εξηκολούθει υπό τα παγόβουνα με μίαν θάλασσαν "αεριζομένην", δηλαδή θάλασσαν που επέτρεπε μεταξύ αυτής και του θόλου των πάγων χώρον αναπνευσίμου αέρος. Άλλοτε το υποβρύχιον ήτο εις θέσιν να πλέη εις την επιφάνειαν, άλλοτε δε έπρεπε να βυθισθή δια να αποφυγή την επικίνδυνον γειτονίαν ενός παγωμένου όγκου από τον οποίον έπρεπε να προστατευθή. Η διάβασις εφαίνετο προσανατολισμένη από ανατολών προς δυσμάς και συχνά διηρείτο εις διακλαδώσεις, μεταξύ των οποίων η εκλογή εφαίνετο δύσκολος. Πολλές φορές ο πλοίαρχος εβύθιζε το σκάφος του μεταξύ δύο τοίχων πάγου, δια να διαπιστώση τελικώς, ότι κάτω ωρισμένου βάθους, όλαι αυταί αι διώρυγες επικοινωνούν μεταξύ των. Ήτο αρκετόν να βυθισθή το σκάφος τριάντα μέτρα, δια να ευρεθή εις το ελεύθερον νερό. Ο πάγος των παγόβουνων έλυωνεν εις το βάθος αυτό υπό την επίδρασιν της υδροστατικής πιέσεως, όποια και αν ήτο η θερμοκρασία του ύδατος. Εξάλλου, η θερμοκρασία αυτή, ανήρχετο άνω του μηδενός, υπό την επίδρασιν των ρευμάτων θερμού ύδατος, των οποίων η γενική κατεύθυνσις διετηρείτο από νότου προς βορράν. Το βάθος της θαλάσσης ποτέ δεν έφθανε τα 300 μέτρα, ενώ συνήθως περιωρίζετο εις τα 25 έως 30 μέτρα...»

Αλλά και στο παρακάτω απόσπασμα αποδεικνύεται ότι η Αργώ είχε φτάσει στο Βόρειο Πόλο: «Έπειτα, οδηγώντας το ταχύ πλοίο, φτάσαμε στους Κιμμερίους, που μόνοι από τους άλλους ανθρώπους είναι στερημένοι από το φως του ήλιου, που περνά μέσα από τη φωτιά, γιατί το όρος Ρίπαιον και το ύψωμα Κάλπιον εμποδίζουν την ανατολή του Ήλιου».

Είναι ευνόητο ότι αυτό το απόσπασμα αφορά πολικές περιοχές, αφού στο Β. Πόλο, από τις 21 Μαρτίου ως τις 23 Σεπτεμβρίου, είναι συνέχεια μέρα και από τις 24 Σεπτεμβρίου ως τις 20 Μαρτίου επικρατεί συνέχεια νύχτα, ενώ στο Ν. Πόλο, στα ίδια χρονικά διαστήματα, επικρατεί νύχτα και μέρα.

Ακόμα, η ονομασία Ριπαία Όρη, πρέπει να αφορά τα παγόβουνα, που αφθονούν σε αυτή την περιοχή τα οποία κατακρημνίζονται, δηλαδή ρίπτονται (ριπαία) στη θάλασσα.

Το Γ' μέρος προσεχώς από τις Παραθαλάσσιες Αποκαλύψεις!
Πρόεδρε είσαι o νονός ;)