Είπα να Ζήσω... να ζωγραφίσω πίνακα με νέο θέμα και άλλα χρώματα

Mary J. Blige - Deep Inside

Ο πίνακας των ονείρων μας, είναι γεμάτος από διάφορες πινελιές, λουσμένες με χρυσόσκονη από: στόχους, ιδέες, επιθυμίες, φιλοδοξίες, που πολλές φορές έβαλαν και διαφορετικά χέρια… Οι ανασκευές του πολλές - σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γίνει καλύτερο το έργο - αλλά πάντα το θέμα είναι το ίδιο. Και πάλι, όμως, μένουμε στο ίδιο έργο θεατές…

Και ξαφνικά έρχεται μια μέρα που σηκώνεσαι και θέλει να αλλάξεις το θέμα του πίνακα σου, να τα αλλάξεις όλα! Θέλεις να χωρίσεις ή να παντρευτείς, να παραιτηθείς ή να κάνεις επιτέλους τη δική σου δουλειά, να αποκτήσεις παιδί ή να πάψεις να είσαι μόνο μητέρα, να ερωτευτείς παράφορα ή να βολευτείς σε μία σταθερή σχέση, να αλλάξεις χώρα ή να επιστρέψεις στην πατρίδα σου. Θέλεις να αλλάξεις ζωή, συνήθειες, ρούχα, ιδέες, προσωπικότητα και αυτό να γίνει τώρα.

Όποιος έχει ζωγραφίσει πίνακες, ξέρει καλά πως το αποτέλεσμα είναι πιο εποικοδομητικό, όταν η προσπάθεια γίνεται από την αρχή…και ριζικά. Χωρίς πολλά, ή ακόμα καλύτερα και χωρίς καθόλου προηγούμενα στοιχεία! Οπότε, δεν έχουμε παρά να ζωγραφίσουμε ένα νέο πίνακα σε άλλο καμβά.

Το παρελθόν χαράζει ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί & δεν μένει παρά να κάνουμε πλαστική επανορθωτική επέμβαση για να το σβήσουμε. Τότε, τα σημάδια του πριν, εξαφανίζονται και βλέπουμε έναν νέο υπέροχο εαυτό στον καθρέπτη μας.

Ποιος είσαι εσύ, σε ξέχασα
καθρέφτη καθρεφτάκι του ουρανού

Ήμουν παιδί, δε γέρασα
μα πέρασε ο καιρός και είμαι αλλού

Κι είπα να ζήσω τη γιορτή του κόσμου
κι είπα να πάω μακριά...

Η θάλασσα που σου μοιαζε
στέγνωσε στην πέτρα σαν βροχή

Στεριά στεγνή, στερνή φωνή
φώναξε στο θάνατο ν αργεί

Κι είπα να ζήσω τη γιορτή του κόσμου
κι είπα να πάω μακριά

Κι είπα στον ήλιο «τη ζωή σου δως μου»
και μου δωσε φωτιά.

Είπα να ζήσω - Αλκίνοος Ιωαννίδης

Όταν θελήσουμε να αλλάξουμε σελίδα στη ζωή μας, κάτι που βοηθάει, ώστε να μην κάνουμε τα ίδια ανόητα λάθη στο μέλλον, είναι να κοιτάξουμε καλά τον εαυτό μας στον καθρέπτη. Να προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε με προσοχή και με συμπάθεια κάθε πτυχή του Εγώ μας, ωσάν να είμαστε, επί μεγάλο χρονικό διάστημα,  εγκλωβισμένοι σ’ ένα ξερονήσι και κάποιος μας έφερε ένα καθρέπτη για να δούμε ξανά το είδωλό μας. Είναι βέβαιο ότι βοηθάει πολύ αυτή η παρατήρηση, αρκεί να γίνει χωρίς προκαταλήψεις. Ίσως τότε και να ανακαλύψουμε ότι αντικρίσαμε ένα Νάρκισσο… ή ακόμα ακόμα, έναν αθευράπευτα εγωιστή, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να συντηρεί το χειροκρότημα του κοινού του. Μπορεί και να ανακαλύψουμε και πολλά άλλα, που δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε μόνοι μας μέχρι σήμερα, αλλά μόνο οι άλλοι που μας παρατηρούν ως θεατές.

Το πιο σημαντικό πάντως, είναι ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα κατορθώσουμε να ανανεωθούμε! Και αυτό είναι το απλό και όμορφο πράγμα, μα συνάμα και το πιο δύσκολο…