Ομάρ Καγιάμ – Ρουμπαγιάτ (Αυτοτελή τετράστιχα περσικά ποιήματα)

Για φίλους περιόριζε τον ενθουσιασμό σου

Και μην απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου

Κι αυτόν εδώ που νόμιζες πως είναι στήριγμά σου

Μελέτα τον και πέρνα τον από το κόσκινό σου.

Αν η ψυχή σου πόθησε να πάει μακριά, να φύγει,

Παράτα όσους αγάπησες, κάθε δεσμό που πνίγει.

Μη σκέφτεσαι τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά σου

Σπρώχνε τα με τα πόδια σου, κι ο δρόμος σου θ' ανοίγει.

Ας περπατούν τα μυστικά μες στων τρελών τους τόπους

Κι ας είναι τα μυστήρια για τους ονειροπόλους.

Ζύγισε συ τα έργα σου και πρόσεχε τους άλλους.

Και φύλαγε τους πόθους σου απ' τους λεπτούς ανθρώπους

Σα να 'τανε φτιαγμένος για το κέφι σου ο κόσμος ζήσε,

λες και τον χουνε ξομπλιάσει για την αφεντιά σου μόνο.

Μα μην το λησμονάς πώς δεν εισ' άλλο από μια χούφτα χιόνι

στην αμμουδιά στρωμένο μια δύο μέρες, που θα λιώσει.

Σύννεφο τις κακοκεφιάς να μην αφήνεις να σε σκιάζει

κι ας μη χαθούν οι μέρες σου σ' αναίτιας λύπης την ομίχλη.

Μην απαρνιέσαι το λιβάδι, το φιλί, το ερωτικό τραγούδι

μέχρι με τον πηλό να ζυμωθεί, μια μέρα, ο πηλός σου.

Έσφιξ' αχόρταγα τα χείλια μου ρωτώντας το ποτήρι

μη θα μπορούσα τάχα να γυρέψω τ' άγουρά μου χρόνια.

Και κείνο μουρμουρίζει σφίγγοντας τα χείλια στα δικά μου:

«Πιες άλλη μια γουλιά. Δεν έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος».

Αυτός ο θόλος, π' όλοι ζούμε κάτωθέ του ζαλισμένοι,

είναι του Αλλάχ το μαγικό το θέατρο σκιών, ας πούμε.

Λυχνάρι του ο ήλιος και πλατύ λευκό πανί του ο κόσμος

κι αμέτρητες φιγούρες πίσω του σκοτεινές, που παραδέρνουν.

Τη μέρα την αυριανή, φωνή καμιά δε σου την τάζει.

Γι' αυτό φεγγάρι μου θνητό με την ψυχή σου γλέντα,

αδειάζοντας στη φωτοφεγγαριά.

Μπορεί ένα μεσονύχτι να ψάχνει το φεγγάρι να μας βρει
και να 'μαστε φευγάτοι.