Σκόρπιες σκέψεις από μια μέλλουσα...σαραντάρα!

Τον τελευταίο καιρό, λειτουργώ ως παρανοϊκή! Εκεί που τη μια στιγμή οι ελπίδες μου διασχίζουν τον ουρανό σαν αερόστατο γεμάτο σχέδια και όνειρα, ακριβώς την επόμενη στιγμή, έτσι ξαφνικά, μου μοιάζω άτολμη, νωθρή και βαλτωμένη… Δεν ξέρω πόσοι από σας με καταλαβαίνετε, αν φταίει η άνοιξη, ή το ότι ακουμπάω επικίνδυνα τα σαράντα τον άλλο μήνα. Τουλάχιστον, όμως έχω ακόμη το γνώθι σαυτόν!

Νιώθω ότι το μυαλό μου τρέχει δέκα φορές πιο γρήγορα από τη ζωή μου, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιώ ότι έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου μέχρι να αντικρίσω τη Γη της Επαγγελίας! Πάντως, όσο γρήγορα και να μιλήσω – που το συνηθίζω - όσα όνειρα κι αν ονειρευτώ, αυτό που προσδοκώ δεν θα έρθει πιο γρήγορα…

Από την άλλη, ίσως να έχω βαρεθεί να κυνηγάω το ουράνιο τόξο και να ελπίζω σ’ ένα υπέροχο αύριο, που όποτε το πλησιάζω, αυτό όλο και απομακρύνεται πιο πολύ. Έτσι, επειδή ξέρω πως οι απογοητεύσεις μας κάνουν κυνικούς και πικρόχολους, προσπαθώ να ζω μόνο το σήμερα και να γίνω λιγότερο ευαίσθητη και συναισθηματική. Άλλωστε, όσο περισσότερο ικανοποιημένοι είμαστε από το σήμερα, τόσο πιο αισιόδοξα ατενίζουμε το αύριο. Όταν αντιμετωπίζουμε επιτυχώς τα διάφορα εμπόδια που εμφανίζονται μπροστά μας, ή όταν χαλαρώνουμε στην αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων – χωρίς να γκρινιάζουμε ή να μιζεριάζουμε κατηγορώντας τους άλλους με το βλέμμα μας – τότε μόνο βρίσκουμε την πολύτιμη εσωτερική ηρεμία και πληρότητα. Μην ξεχνάτε ότι, ακόμα και η πιο καλολαδωμένη μηχανή χρειάζεται κάποιος μέρες εκτός λειτουργίας. Πόσο μάλλον ο άνθρωπος…

Και τώρα το moto της ημέρας:

Αφού θέλουμε να μας αγαπάνε, γιατί δεν το φωνάζουμε δυναταααά;;;

Έχω ανάγκη μια τεράστιαααα ζεστή αγκαλιά!!!