Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow --
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone ?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
And, in parting from you now,
Thus much let me avow --
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone ?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand --
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep--while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand --
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep--while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?
ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ Σ' ΟΝΕΙΡΟ
Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω.
Αλήθεια, λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου,
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.
Μα, αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα,
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχίας μεγάλο.
Σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου,
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.
Στέκομαι σ' άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω.
Τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια,
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.
Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν,
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο,
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο?
Edgard Αlan Poe (μετάφραση ΚΩΣΤΑ ΟΥΡΑΝΗ)
2 σχόλια:
Βασανισμένος ο Πόε έτσι; Αυτό το ποίημα πρέπει να είναι για την γυναίκα του Βιργινία, την οποία έκλεψε σε ηλικία 13 ετών, την παντρεύτηκε, και αφού φυτοζώησαν, αυτή πέθανε έχοντας για μόνη ζεστασιά στο στήθος της ένα μικρό γατάκι. αν κάνω λάθος, διόρθωσέ με Μatriga. και έχει ενδιαφέρον που τον μεταφράζει ο Ουράνης. ωραίο ποστ
Κοκκινοσκουφίτσα, ευχαριστώ πολύ για το ενημερωμένο σχόλιο σου. Ευχαριστώ και για την τιμή να γράψεις εδώ. Αναμένω να μου πεις αν θα πετύχει η συνταγή γιατί στην περίπτωση αυτή θα σου κι άλλη μία :)
Χτες έκανα μια μετακόμιση και δεν έχω προλάβει να στολίσω ούτε δέντρο!
Μου άρεσε και μένα η ανάρτησή σου σήμερα. Καλό βράδυ
Δημοσίευση σχολίου