Αφιερωμένο... Tα ανείπωτα - Δημήτρης Ζερβουδάκης

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…
Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά…
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς… Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…


Αφιερωμένο εξαιρετικά σε σένα,
που άλλαξες που άλλαξες τη ρότα της ζωής μου...

Όλοι μας ζούμε σ' ένα όνειρο που δεν θα επαληθευτεί,
παρά μονάχα μέσα από ένα άλλο όνειρο.
Τα άστρα όμως, τη νύχτα έχουν πάντα κάτι συνταρακτικό να πας πουν.
Άκουσέ το, απόψε... είναι για σένα!