Αποτυπώματα Ψυχής

Επιστολή μιας μάνας προς το γιο της – Απόσπασμα από το βιβλίο Αποτυπώματα Ψυχής 175-176 του Κύπριου ψυχολόγου Άνδρου Ιωάννου

«Καλή σου μέρα, μονάκριβε γιε μου. Δεν είχα το θάρρος να σου μιλήσω πριν, γι’ αυτό αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα. Είναι περασμένα μεσάνυκτα και μπήκα στο δωμάτιο σου τώρα που κοιμάσαι. Μπήκα κρυφά σαν τον κλέφτη. Σαν τον εγκληματία, που θέλει να παραδοθεί και να απολογηθεί. Σε κοιτάζω πλαγιασμένο μπρούμυτα με τα χεράκια σου ανοικτά και τα μαύρα σου μαλλάκια ανακατεμένα. Ξάπλωσα να κοιμηθώ, αλλά δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Ένιωθα να με πνίγει ένας τεράστιος χείμαρρος από τύψεις. Περνούσαν αδιάκοπα από το μυαλό μου ένα τσούρμο σκέψεις, σφυροκοπώντας αλύπητα τη ψυχή μου. Μικρό μου αγγελούδι. Το πρωί εκνευρίστηκα μαζί σου, που δεν έλεγες να σηκωθείς για να
πας στο σχολείο. Σε είχα τιμωρήσει, λέγοντας σου να ντυθείς μόνο σου και εκνευρίστηκα ακόμη περισσότερο όταν κούμπωσες λοξά τα μισά κουμπιά του πουκαμίσου σου. Σου μίλησα αυστηρά όταν ξέχασες να βουρτσίσεις τα δόντια σου. Σου φώναξα με θυμό όταν σου πέσανε τα βιβλία, ενώ προσπαθούσες να τα βάλεις βιαστικά στην τσάντα σου. Σε μάλωσα ακόμα και όταν κάθισες στο τραπέζι να φας το πρόγευμά σου. Έχυσες πάλι το γάλα σου πάνω στο τραπεζομάντιλο, διότι έπιασες απότομα το φλιτζάνι και κάηκες. Άλειψες το μισό βαζάκι μαρμελάδα πάνω στο ψωμί σου και όλα τα έβλεπες σαν παιχνίδι. Το σχολικό λεωφορείο ήταν ήδη απέξω και εσύ άρπαξες την τσάντα σου και έτρεξες και μπήκες μέσα βιαστικά. Και καθώς απομακρυνόσουν, μου έστειλες φιλάκι με το χεράκι σου από το ανοικτό παράθυρο και μου φώναξες: ‘Γεια σου, μαμά’. Και εγώ έμεινα να σε κοιτάζω με θυμωμένο ύφος, χωρίς καν να σου χαρίσω ένα χαμόγελο.
Και το απόγευμα που γύρισα σπίτι σε βρήκα στην πλατεία να παίζεις μπάλα με τους φίλους σου. Το παντελόνι σου ήταν σκισμένο στο γόνατο. Σου έβαλα τις φωνές και σε πρόσβαλα μπροστά στους φίλους σου. Σε έσερνα στο σπίτι, τραβώντας σε από το αυτί και εσύ μου ζητούσες συνεχώς συγνώμη και με εκλιπαρούσες να σε αφήσω να παίξεις ακόμα λίγο. Αν είναι δυνατόν, αγόρι μου, μια μάνα να προσβάλει και να τιμωρεί βίαια το παιδί της, επειδή απλά έσκισε το παντελόνι του παίζοντας. Και το χειρότερο να του στερεί την ευχαρίστηση του παιχνιδιού, που τόσο λαχταρά η ψυχή ενός παιδιού. Και αργότερα, ενώ σε τιμώρησα με περιορισμό στο δωμάτιο σου, ήρθες αθόρυβα στην κουζίνα, ενώ παρακολουθούσα τηλεόραση, κοιτάζοντας με, με τα ματάκια σου γεμάτα θλίψη. ‘Γιατί βγήκες από το δωμάτιό σου;’, σε ρώτησα θυμωμένα. Και εσύ δίχως να πεις τίποτα, πήδηξες πάνω μου να με αγκαλιάσεις, σφικτά κολλημένος σαν βεντούζα. Μετά μου είπες: ‘Καληνύχτα, μαμά’, με φίλησες
και έφυγες βιαστικά, αφήνοντας στο μάγουλο μου ένα δάκρυ σου. Και μετά, αγόρι μου, έσβησα την τηλεόραση και ένιωσα ένα ρίγος να πλημμυρίζει το σώμα μου. Σκέφτηκα μεγαλοφώνως και είπα: ‘Γιατί να ξεσπώ τη δική μου ένταση σε σένα, που δεν φταις σε τίποτα; Γιατί να μην μπορώ να σου δώσω αγάπη, αφού σ’ αγαπώ πιο πολύ και από την ίδια μου τη ζωή;. Ίσως γιατί ξεχνώ ότι είσαι ένα παιδί και μόνο ένα παιδί. Ίσως γιατί ξεχνώ ότι είσαι απροστάτευτο και φοβισμένο. Ίσως γιατί ξεχνώ ότι πρέπει να είμαι ο προστάτης σου και όχι ο τύραννός σου. Ίσως γιατί ακόμα ξεχνώ και το πιο σπουδαίο. Ότι η ζωή μου χωρίς εσένα δεν θα είχε και ιδιαίτερο νόημα.
Εσύ, αγόρι μου, κοιμάσαι σαν αγγελούδι και εγώ είμαι γονατισμένη περασμένα μεσάνυχτα εδώ μπροστά σου, ζητώντας σου συγχώρεση. Και ξέρω ότι με έχεις ήδη συγχωρήσει. Γιατί είσαι παιδί και τα παιδιά έχουν την πιο αθώα ψυχή. Υπόσχομαι από αύριο να γίνω η καλύτερη μητέρα στον κόσμο. Θα είμαι πάντα δίπλα σου και θα σου δίνω την αγάπη μου άνευ όρων, θα γελώ και θα γίνομαι και εγώ παιδί μαζί σου. Θα δικαιολογώ τα λάθη σου και θα λέω στον εαυτό μου ότι δεν είσαι παρά ένα παιδί, θα σε συμβουλεύω και θα είμαι ο καλύτερος σου φίλος.
Καληνύχτα, μωρό μου, και όνειρα γλυκά…
Σ’ αγαπώ πολύ,
Η μανούλα σου».