O Ε.Τ. έμπνευση για editorial

Editorial
Tου Φώτη Γεωργελέ - 01.07.2009

Οι φίλοι μου ρωτάνε, δεν θα γράψεις εσύ τι συνέβη με τον «Ελεύθερο Τύπο»; Δεν θέλω να γράψω για τον Ε.Τ., δεν έχω τίποτα να γράψω. Γιατί αν γράψω πρέπει να πω για μια εφημερίδα την οποία εξέδιδε ένα Ίδρυμα Τύπου στο διοικητικό συμβούλιο του οποίου ήταν πρώην υπουργοί, αρχηγοί και βουλευτές της Ν. Δημοκρατίας. Οι οποίοι πούλησαν την εφημερίδα σε εφοπλιστές πρώην ευρωβουλευτές και εφοπλιστές γιους βουλευτών της Ν.Δ. και κουμπάρους υπουργών.

Οι οποίοι πούλησαν την εφημερίδα σε ένα μεγάλο οικονομικό παράγοντα, πρώην βουλευτή της Ν. Δημοκρατίας. Όλα αυτά, φυσικά, πάντα σε «ολομέτωπο αγώνα εναντίον της διαπλοκής». Πρέπει να πω για ένα ραδιοφωνικό σταθμό ο οποίος είχε χρέη και επί χρόνια δεν πλήρωνε τους εργαζόμενους, δεν απέδιδε ΦΠΑ, δεν κατέβαλε τις ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία. Είχε χρεοκοπήσει, άλλαζε ιδιοκτήτες, δεν τηρούσε το πρόγραμμα για το οποίο είχε πάρει άδεια. Ένα σταθμό που τα ραδιοτηλεοπτικά συμβούλια, τα υπουργεία, το κράτος θα έπρεπε να του είχαν αφαιρέσει την άδεια για δέκα διαφορετικούς λόγους, να είχαν επανακτήσει τη συχνότητα για το κράτος, περιουσία του οποίου είναι, και να είχαν προκηρύξει νέο διαγωνισμό για να την παραχωρήσουν στην πιο βιώσιμη πρόταση που θα εμφανιζόταν. Ως όφειλαν από το νόμο.

Αντί αυτού, παραχωρήθηκε σε ένα μεγάλο οικονομικό παράγοντα, η οποία ήταν πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μπορώ να πω εγώ γι’ αυτά, δεν ξέρω από «παραταξιακό» Τύπο.Σε κάθε πρόβλημα που προκύπτει, ο γνωστός θίασος που συγκροτεί την ελληνική Λέσχη της Απάτης βγαίνει επί σκηνής και μιλάει, κάνει θόρυβο, αποπροσανατολίζει, ώστε τίποτα να μην είναι καθαρό, κανείς να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει και η λεηλασία να συνεχίζεται απρόσκοπτα με τη συμμετοχή όλων των παιχτών.

Συζητάνε για την κρίση του Τύπου, το ίντερνετ, τα blogs, τον κόσμο που δεν διαβάζει, για οτιδήποτε εκτός από την πραγματικότητα. Για κρίση του Τύπου να συζητήσουμε σε καμιά άλλη χώρα. Εδώ πρόκειται για την κρίση ολόκληρου του μοντέλου της κομματοκρατίας και της διαπλοκής, που στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης παίρνει την πιο ξεκάθαρη μορφή του. Η κατάρρευση των ελληνικών ΜΜΕ δείχνει την παρακμή και το τέλος ολόκληρου του πολιτικού και οικονομικού συστήματος της χώρας.

Ο Ε.Τ. ήταν από τις πιο αξιοπρεπείς περιπτώσεις. Όπως αξιοπρεπής ήταν και η ανακοίνωση της διακοπής της έκδοσής του. Σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν εφημερίδες ανύπαρκτες, που εκδίδονται μόνο για τη διανομή της κρατικής διαφήμισης. Από 31 εκατομμύρια το 2005 έφτασε τα 83,5 εκ. το 2008. Λεφτά του ελληνικού λαού που πηγαίνουν σε έντυπα των 500 φύλλων που δεν ξέρει καν κανείς ότι εκδίδονται. Εφημερίδες που επιχορηγούνται για να μην τις διαβάζει κανείς, αλλά για να κρέμονται στα περίπτερα με έναν τίτλο-προειδοποίηση, έναν τίτλο εκβιασμού ανάμεσα στα λόμπι της εξουσίας.

Ο Τύπος του εκβιασμού. Εφημερίδες 8 σελίδων με 5 κρατικές καταχωρίσεις μέσα, που εμφανίζονται, κλείνουν, ξανανοίγουν, ίσα-ίσα να μεταφερθεί το κρατικό χρήμα και να μετατραπεί σε πολιτικό χρήμα, σε βρόμικο χρήμα. Μέσα Ενημέρωσης παθητικά επί χρόνια, που συνεχίζουν τη λειτουργία τους από θαύμα. Τηλεοπτικές συχνότητες που χαρίζονται από το κράτος στα διάφορα λόμπι εξουσίας. Νόμοι που δεν εφαρμόζονται, χθες έληξε η πολλοστή εξάμηνη παράταση λειτουργίας των ραδιοφωνικών σταθμών, οι άδειες δεν προκηρύσσονται ποτέ, όλα μένουν στην γκρίζα ζώνη της παρανομίας ώστε τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα να έχουν γίνει κλειστό επάγγελμα, καμία ATHENS VOICE να μην μπορέσει ποτέ να αποκτήσει ραδιοφωνική άδεια, το χρήμα μόνο ν’ αλλάζει χέρια στο στενό κύκλο της συναλλαγής.

Κρατικοί, εκκλησιαστικοί, δημοτικοί, κομματικοί σταθμοί, παθητικοί, που δεν ακούει και δεν βλέπει κανένας, χρεοκοπημένοι χρόνια, που τους πληρώνει από το υστέρημά του ο ελληνικό λαός, αλλάζουν χέρια, με μόνο στόχο τη μεταφορά κρατικού χρήματος, τις επιχορηγήσεις και τις κρατικές διαφημίσεις. Εφημερίδες της εκκλησίας που κλείνουν εν μέσω σκανδάλων.
Δάνεια από κρατικά ελεγχόμενες τράπεζες, δανεικά κι αγύριστα. Χαριστικές ρυθμίσεις χρεών σε 92 δόσεις, διαγραφές χρεών. Εισαγγελικές διώξεις για απάτες που ενεργοποιούνται και απενεργοποιούνται ανάλογα με το βαθμό υποτέλειας των Μέσων Ενημέρωσης, πρόστιμα εκατομμυρίων που επιβάλλονται και με μαγικό τρόπο αναθεωρούνται. Εκβιασμοί, μετατροπή των δημοσιογράφων σε δημόσιους και κομματικούς υπαλλήλους, Μέσα του εκβιασμού, της συναλλαγής, βαποράκια, εκτελεστές πληρωμένων συμβολαίων, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, εικονικές χρεοκοπίες, αλλαγή τίτλων, επιδοτήσεις, δουλειές, μίζες, δημόσια έργα.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε Μέσα Ενημέρωσης. Στο θολό τοπίο της συναλλαγής, της ανυπαρξίας κανόνων, της μη τήρησης των νόμων από την πολιτεία, της διαπλοκής, της μαφιόζικης οικονομίας, δεν υπάρχουν αθώοι. Όσοι υποκριτικά θρηνούν τώρα για τις «εφημερίδες που κλείνουν» είναι όλοι αυτοί που δημιούργησαν, ανέχτηκαν και βολεύτηκαν σ’ αυτό το γκρίζο τοπίο. Μόνο συνένοχοι υπάρχουν, κανένας αθώος. Και γω που τα λέω όλα αυτά, αν έγραφα τα ίδια πράγματα αλλά με ονοματεπώνυμα, αύριο δεν θα υπήρχα.